ده دلیل بر جواز گفتن عبدالحسین(ع)/ قرآن اشک را ناشی از شعور می‌داند

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، حجت‌الاسلام والمسلمین حسین انصاریان،‌ مترجم قرآن و استاد اخلاق، در مراسم شب اول ماه محرم در حسینه هدایت سخنرانی کرد. وی در آغاز سخنانش گفت: یک شیعه واقعی، وقتی در محرم، این شور عظیم، این عزاداری فوق‌العاده، زحمات سنگینی که برای حضرت سید‌الشهداء(ع) کشیده می‌شود را می‌بیند، به نظرش می‌آید مظلومیت حضرت اباعبد‌الله‌الحسین(ع) کم و یا تمام شده است، اما این طور نیست.

ما نوکر امام حسین(ع) هستیم

وی افزود: تقریبا در این سال‌هایی که به یاد داریم،‌ در تقریبا در بیست روز یا بیشتر و کمتر مانده به محرم، صداهایی بلند می‌شود که این صداها تنها سودش خوشحال کردن دشمن علی‌الخصوص وهابیت خبیث است، این لکه ننگی که انگلستان در دامن اسلام گذاشت. به نظر می‌آید این صداها از گلوی کسانی می‌آید که از عرفان و معارف اهل بیت(ع) بی‌خبرند و انگار این روایت که از رسول خدا(ص) نقل شده است، شامل حالشان نشده است که فرمود عشق به اهل بیت(ع) من روزی و رزق است.

انصاریان ادامه داد: من امیدوارم با بحث امروز صاحبان این صداها که متاسفانه اهل لباس هم هستند، سری به عرفان، روایات و معارف ناب اهل بیت(ع)، در خصوص این مسئله‌ای که منکر شده‌اند، بزنند. البته معنویت اباعبدالله(ع) در حدی است که یک نفر هم به این صداها گوش نمی‌دهد. این‌ها یک کمبود دیگری هم که دارند این است که جامعه‌شناس نیستند و جامعه ایرانی را نمی‌شناسند که پیامبر(ص) و امیرالمومنین(ع) به شدت از آنها تعریف کرده است و خبر عزاداری‌های این ملت برای امام حسین(ع) را داده‌اند.

وی با بیان اینکه کدام یک از ما را با این صداها می‌توانند از محبوب، معشوق و اسم خالی‌اش دور کنند،‌ گفت: مگر این روایت را نخوانده‌اند که اهل سنت نقل کرده‌اند و راوی‌اش عایشه است که گفت از پیامبر(ص) شنیدم، عشق ابی‌عبدالله را خداوند در دل هر مومنی با قلم خودش ثبت کرده است. این عشق ثبت شده را با صداهایی که دل وهابیت را شاد کرد و چون گسترده پخش شد و دل امام زمان(ع) را را رنجاند، نمی‌توان زدود. یکی از صداها این بود که نگویید یا حسین(ع) ما نوکر، غلام، عبد تو هستیم،‌ بگویید ما عبد خداییم و این حرف‌ها را نزدنید. چرا نزنیم؟ ما بیش از ده دلیل با توجه به معناهای کلمه عبد داریم که گوینده به این معنای غفلت داشته است و این صدا از او در آمده است و به این مسئله جواب می‌دهیم.

این مترجم قرآن تصریح کرد: عبد در لغت به معنای پرستش است و در یک مرحله‌ای دیگر به معنای اطاعت است. هیچ وقت ما غیر خدا را معبود خود نمی‌گیریم که به غیر خدا بگوییم عبد توییم. ما نمی‌گوییم چنین حرفی‌ را، اما معنای دیگر عبد یعنی مطیع. خوب من مدارک خود را بگویم که یقین شما به این مسئله در خصوص خودتان قوی‌تر شود که با کمال افتخار و سرافرازی، هر جا دل‌تان خواست بگویید من عبد،‌ نوکر و غلام حسینم. شما دل‌تان می‌خواهد غلام ابی‌عبدالله(ع) نباشید، نباشید، کسی شما را دعوت نکرده است، نوکر ایشان باشید، اما جمع ما هم نوکریم، هم غلامیم و هم عبدیم، آن هم با مدرک.

اینکه بگوییم عبد حسین(ع) هستیم، شرعی است

وی افزود: کسی که امین وحی که خدا به او اعتماد داشته است و وحی خود را در اختیار او گذاشت، برای صد و بیست و چهار هزار پیامبر ببرد و خدا می‌دانست در این وحی ذره‌ای تصرف نمی‌کند، کسی که امین وحی است، روح اعظم و روح‌الامین است و جبرئیل خوانده می‌شود و سنی و شیعه نقل می‌کنند، وقتی صدیقه کبری(س) خسته بود و خوابش می‌آمد و در گهواره حسین(ع) گریه می‌کرد، از جای اصلی خودش، سریع‌تر از سرعت نور به کنار گهواره می‌آمد و نوکری حضرت را می‌کرد و گهواره را می‌جنباند، آن نوکر ابی‌عبدالله است. این نوکر برایش لالایی هم می‌خواند و به تناسب اینکه بچه دو سه ماهش بود و با شیر سروکار داشت، لالایی را با شیر همراه می‌کرد «ان في الجنة نهرا من لبن لعلي و لزهرا و حسين و حسن». تو نمی‌خواهی نباش شاید لیاقت نداری نوکر باشی اما ما لیاقتش را داریم.

انصاریان ادامه داد: واما مدارک من، کتاب شریف و با ارزش و با عظمت اصول کافی که خود این صداداران منکر این کتاب نیستند و می‌دانند شیعه بعد از قرآن، نهج‌البلاغه و صحیفه سجادیه آن مهم‌ترین کتاب می‌داند. در این کتاب روایتی از امام صادق(ع)‌ آمده است که از وجود مبارک امیرالمومنین(ع) در خصوص نسبتش به پیامبر(ص) سوال کردند که فرمود: من بنده و عبدی از بندگان رسول‌الله(ص) هستم. چرا نگوییم ما عبد حسینیم. کسی هم ما را عبد ابی‌عبدالله نکرده است و این کار خداست. من هم در این مملکت خوشحالم که وقتی در صدر مملکت می‌خواهند از من حرف بزنند می‌گویند روضه‌خوان خوبی است، بله، من روضه‌خوان خوبی هستم. از من که صحبت می‌شود، مقداری اضافه‌تر از حد من، درباره‌ام صحبت می‌کنند و می‌گویند نوکر با اخلاصی است، بگویید من نوکرم، اگر در قیامت خداوند به من بگوید که محور پرونده‌ات را به من ارائه بده، می‌گوید من عبد و غلام ابی‌عبدالله‌ام، این بهتر از روزه و نماز است، چون روزه و نماز از غیر نوکر قبول نمی‌کنند و این جان روزه و نماز و عبادت است.

امام زمان(ع) خود را غلام امام حسین(ع) می‌داند

این استاد قرآن افزود: مدرک دیگر این است که روز سوم شعبان امام زمان(ع) یک نامه از ناحیه مقدسه‌شان برای علی بن مسیب همدانی صادر کردند که آقا شیخ عباس قمی و قبل از ایشان، یقینا از من و تو که این صدا را در آورده‌ای خیلی بهتر و با فهم‌تر بوده و روایات را خوب می‌فهمند، نقل کرده‌اند. ایشان 70 سال در اهل بیت(ع) غرق بودند. این نامه در مفاتیح نقل شده است. ایشان در اول نامه می‌نویسند، علی بن مسیب همدانی، امروز که روز سوم شعبان است، روز تولد مولای ما اباعبدالله الحسین است. این اقرار امام زمان(ع) است که می‌گوید، من غلام امام حسین(ع) هستم، چرا بی‌توجه به معارف اهل بیت(ع) حرف می‌زنید.

انصاریان تصریح کرد: مدرک سوم این است که وجود مبارک امام صادق(ع) وقتی به زیارت امیرالمومنین(ع) می‌آید می‌فرماید: خوش به حال من، اگر شما مولای من باشید و من غلام شما، من عبد تو هستم و خوش به حالم، اگر قبول کنی من غلام تو باشم. آیا حس کرده‌اید چند سال است که ما را قبول کرده‌اند، خوش به حال‌مان.

وی ادامه داد: وقتی در بقیع و در برابر چهار قبر امام‌ سجاد(ع)، امام باقر(ع)، امام صادق(ع) و حضرت مجتبی(ع) می‌ایستیم، چنین می‌خوانیم که «یـا موالـی یا ابناء رسول اللّه(ع) عبدکم وابن امتکم الذلیل بین ایدیکم والمضعف فی علو قدرکم والمعترف بحقکم جائکم مستجیرا، ای آقایان من من بنده‌تان هستم و پدر و مادرم نوکر و کلفت شما بود و من در کمال فروتنی در برابر شما ایستاده‌ام.

این مترجم قرآن تصریح کرد: مدرک دیگر این است که امام(ع) به امام زمان(ع) می‌گوید اگر من زنده بمانم و ظهور تو را ببینم و نشانه‌های آشکار تو را ببینم، آن زمان من غلام تو هستم و هر امر و نهیی که می‌خواهی به من بکن.

وی گفت: مدرک دیگر را در زیارت مطلقه ابی عبد‌الله می‌بینیم، گفت: در این زیارت‌نامه می‌گوییم: عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدِكَ وَ ابْنُ أَمَتِكَ،‌ منی که به زیارت تو آمده‌ام نوکر تو هستم، پدرم هم نوکر تو بود. در ادامه این زیارت‌نامه می‌گوییم: من اعتراف می‌کنم که بند غلامی شما به گردن من افتاده است. در مدرکی دیگر در زیارت امیر المومنین(ع) می‌گوییم من غلام توام و پناهی در عالم غیر از تو ندارم.

انصاریان افزود: همین مضمون را در زیارت عید فطر و عید قربان برای ابی‌عبدالله داریم. از این رو ما مدرک شرعی کامل داریم که بگوییم یا حسین من بنده، غلام، نوکر تو هستم را داریم. بر این اساس همین بزرگوار فرموده‌اند؛ از این به بعد نگذاریم غلام حسین، غلام علی و ... ما از این به بعد بر اساس این مدارک، اسم بچه‌های‌مان را می‌گذاریم غلام حسین، غلام علی، علام‌رضا که بگردد علی، حسین، رضا کیست که من غلام او هستم. تقویت کنید اهل بیت(ع) را.

عزاداری برای امام حسین(ع) نشانه رشد است

وی ادامه داد: اما ایشان فرموده‌اند: گریه و سینه زدن رشد نمی‌آورد، آیا شما از این آیه قرآن در سوره مائده خبر نشده‌اید که علنا پروردگار می‌گوید: «وَإِذَا سَمِعُوا مَا أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرَى أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ يَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاكْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدِينَ: و چون آنچه را به سوى اين پيامبر نازل شده بشنوند مى‌‏بينى بر اثر آن حقيقتى كه شناخته‌اند اشك از چشمهای‌شان سرازير مى‌‏شود مى‌گويند پروردگارا ما ايمان آورده‌ ايم پس ما را در زمره گواهان بنويس»(مائده، 83).

این استاد اخلاق افزود: قبل از گریه رشد ایجاد می‌شود و بعد گریه می‌آید، ما نسبت به ابی عبدالله معرفت داریم که گریه می‌کنیم، ما برای مجهول که گریه نمی‌کنیم. ما الان حق را شناخته‌ایم که گریه می‌کنیم. یکی آرام به ما می‌گوید سرش را بریدند، دل‌مان ناله می‌زند. این رشد است که مردم گریه می‌کنند، از جان و مال‌شان مایه می‌گذارند و این همه جلسه برگزار می‌کنند و جوانان گریه می‌کنند و سینه می‌زنند. گریه بعد از رشد است. رشد گریه می‌آورد. سینه زنی بعد از رشد است، از این رو برای گریه، سینه و در این قرن اخیر زنجیر، فقهای شیعه بر اساسا روایات چه مایه‌هایی در فتواهای‌شان گذاشته‌اند.

وی تصریح کرد: عده‌ای حضور امام صادق(ع) بودند. شاعری هم آمده بود. ائمه ما وقتی چشمشان به شاعر می‌افتاد، می‌گفتند بخوان می‌خواهم گریه کنم. این روایت را به آن صدای دوم می‌گویم که پرسیده است به استقبال محرم رفتن، مدرک ندارد، چرا مدرک ندارد، ندیدی مدارک را، اولین کسی که محرم به استقبال محرم آمده است، پروردگار است. چند هزار سال قبل از ایجاد محرم ایجاد شود و او به جبرئیل گفت برو به آدم بگو این اسمی که دلت را لرزاند، این را با لب تشنه می‌کشند، بچه‌هایش از تشنگی می‌میرند، پوست بدن بزرگان‌شان از تشنگی جمع می‌شود. تمام انبیا برای ابی عبدالله گریه کرده‌اند، تمام درختان، ماهیان برای ابی‌عبدالله، برای ایشان گریه کرده‌اند. تازه به دنیا آمده بود که پیامبر(ص)، حضرت زهرا(ع) و امام علی برای او گریه کردند. این استقبال از محرم است.

انصاریان ادامه داد: شاعر مرثیه خود را خواند و امام صادق(ع) وقتی در اوج گریه بودند، به اصحاب تماشا می‌کردند، با حزن و غصه به یکی از اصحاب گفتند چرا گریه نمی‌کنی؟ در این میان باید تصریح کنم، گریه برای ابی‌عبدالله واجب است و نه مستحب، زیرا اگر مستحب بود، ایشان از یارشان نمی‌پرسیدند چرا گریه نمی‌کنی؟ آن صحابه دست خود را برداشت و اشک خود را نشان داد و گفت آقا ببینید اشکم‌ را، دارم گریه می‌کنم، امام(ع) فرمود ما این گریه را قبول نداریم، می‌خواهی گریه کنی فریاد و ناله کن و بگو وای حسین(ع) کشته شد. بعد امام صادق(ع) فرمود خدا رحمت کسی را در گریه برای امام حسین(ع) ناله و فریاد بزند. کسانی که می‌گویید آرام گریه کنید، آیا این روایات را ندیده‌اید؟ بزرگ‌ترین مجتهد صد سال اخیر که استاد تمام مراجع بعد از خودش بود. شاگردانی از جمله حکیم، خویی، شیخ موسی خوانساری و شاگردانش هم از مراجع بودند، مرحوم نائینی؛ خروج دسته‌های عزاداری از خانه و حسینه‌ها را بدون شک جایز می‌داند و اشکالی در سینه و زنجیر زدن که موجب کبود شدن و خونریزی می‌شود را وارد نمی‌داند. این به این خاطر است که عاشورا مردم بیرون بریزند، بدن‌ها کبود شود خون‌‍مردگی شود، خون بیرون بیاید.

وی تصریح کرد: از فقهای بزرگ پرسیده شده است که حکم سینه زدن در مصائب چیست؟ معتقدند هر چه که عنوان جزع بر آن منطبق شود، ثواب و ارج دارد. با شرکت در مجالس ابی عبدالله با گریه و سینه شدید، در مجالس اهل بیت عجر و ثواب دارد. این جمله برای امام زمان(ع) است که وقتی افتادی، تمام خواهرانت و دخترهایت به خودشان ضربه زدند. امام صادق(ع) می‌‎فرمایند: وقتی دیدند از اسب افتاد، همه گریبان پاره کردند و به سر و صورت لطمه زدند. بعد می‌فرمایند: شما نیز گریبان پاره کنید.

انصاریان در پایان گفت: امام رضا(ع) می‌فرمایند: هر کسی گریه دارد برای حسین(ع) ما گریه کند. نمی‌گوید شیعه و همه را می‌پذیرد، ایشان ادامه می‌دهند اگر برای حسین(ع) ما گریه کنی و اشک روی صورت تو بیاید، خدا هر گناه صغیر و کبیر را می‌بخشد. اگر برای کسی می‌خواهی گریه کنی آن را رها کن، برای حسین ما گریه کن.