برای اولین بار از یک سیاه‌چاله عکس گرفته شد

به گزارش ایکنا؛ فارس به نقل از سی ان ان نوشت: در آوریل سال 2017 دانشمندان، استفاده از شبکه ای جهانی از تلسکوپ ها برای مشاهده و ثبت تصویری از یک سیاه چاله را آغاز کردند و ساعاتی پیش این تلاش ها به بار نشست.

 محققان بنیاد ملی علوم آمریکا امروز اعلام کردند که این تلسکوپ ها موفق به تصویربرداری از یک سیاه چاله بسیار بزرگ در سایه آن در مرکزی کهکشانی به نام M87 شده اند.

این اولین مدرک بصری است که ثابت می کند سیاه چاله ها واقعا وجود دارند. در این تصویر یک منطقه سیاه بزرگ رنگ مشاهده می شود که توسط یک حلقه نور زرد و نارنجی رنگ احاطه شده و از محیط اطراف خود درخشان تر به نظر می رسد.

کهکشان M87 در نزدیکی کهکشان Virgo قرار دارد که 55 میلیون سال نوری از کره زمین فاصله دارد. جرم این سیاه چاله 6.5 میلیارد برابر خورشید است. بنابراین سیاه چاله یادشده از مدار سیاره نپتون به دور خورشید هم بزرگتر است. باید توجه داشت که هر بار دور زدن نپتون به دور خورشید 200 سال به طول می انجامد. لذا قطر سیاه چاله مذکور به 40 میلیارد کیلومتر مربع می رسد.

بیش از 200 محقق و پژوهشگر از سراسر جهان در این پژوهش بزرگ علمی مشارکت داشته اند و بیش از یک دهه برای رسیدن به این هدف تلاش کرده اند. شکار این تصویر با همکاری و استفاده از هشت تلسکوپ ممکن شده است و بدین منظور 5000 تریلیون بایت اطلاعات در یک بازه زمانی دو هفته ای جمع آوری شده است. پردازش این اطلاعات برای شناسایی تصویر سیاه چاله از میان انبوه این اطلاعات با استفاده از ابررایانه های قدرتمند صورت گرفته است.

سیاه چاله چیزی است که پس از مرگ یک ستاره عظیم از آن باقی می ماند. باید توجه داشت که ستاره ها رآکتورهای همجوش عظیمی هستند که در خود می جوشند و به دو دلیل تمایل بسیار زیادی برای فروپاشی دارند: اول آنکه به غایت عظیم اند و دوم اینکه  از گاز تشکیل شده اند. این دو عامل کافی است تا میدان گرانشی شدیدی شکل گرفته و ستاره را بعد از مدتی از درون منهدم کند.

واکنش های همجوشی که در هسته یک ستاره رخ می دهد همانند بمب های هسته ای عظیمی هستند که مرتبا کره آن را مورد اصابت قرار می دهند. توازن میان نیروی گرانشی و نیروی انفجاری، اندازه یک ستاره را تعریف می کند.

به محض اینکه یک ستاره از پای در می آید، واکنش همجوشی هسته ای متوقف می شود؛ چرا که سوخت مورد نظر دیگر به اتمام رسیده و چیزی برای سوختن و انفجار وجود ندارد. در همین حال، نیروی انفجاری به صفر می رسد اما نیروی گرانشی سر جای خود باقی است بنابراین با قدرت هر چه تمام تر ستاره را به درون می کشد.

ستاره که فشرده می شود به ناگهان داغ شده و انفجار ابرنواختر صورت می گیرد که طی آن مواد و اشعه ها به درون فضا پرتاب می شوند. آنچه که باقی می ماند، هسته ی بسیار فشرده و عظیم است. گرانش هسته به قدری بالاست که حتی نور هم نمی تواند از آن فرار کند. این جسم حالا یک سیاهچاله است و به معنای واقعی کلمه غیر قابل دیدن است، چرا که نوری از آن بازتاب داده نمی شود. لذا سیاه چاله ها پدیده ای واقعی اما غیرملموس هستند.

انتهای پیام