از غذای نذری تا نذر کتاب در محرم

پایبندی جامعه ایرانی به آداب، رسوم و سنت‌های پسندیده الهی، شاید مهم‌ترین شاخصه منش و سبک زندگی مردمانی است که هر پژوهشگر داخلی و خارجی برای شناخت بهتر آنان، چاره‌ای جز تحقیق در چند و چون این آداب و سنت‌ها ندارد.
روزها و ماه‌های عزیزی در فرهنگ و باور ما، به شایستگی تقدس یافته و ماندگار شده‌اند؛ مناسبت‌هایی که هر ایرانی از آغاز زندگی تا پایان عمر، با آنها آشنا و بزرگ و عاشق‌شان شده.
محرم، ماه عزیز دلدادگانی است که عشق را می‌شناسند و باید بشناسانند و رسم پسندیده‌ای که سال‌های سال است در دل این ماه پربرکت و روح و جان ایرانیان نهادینه شده، نذر کردن است.
چه کسی می‌تواند ادعا کند که تاکنون، شور و شوق هموطنانش را در دادن نذری یا گرفتن آن ندیده است؟ بسیار هستند کسانی که در ایام محرم، به قدر بضاعت خود، شریک سفره‌های پذیرایی از میهمانان سرور و سالار شهیدان می‌شوند.
این شور و شوق و فراوانی، گاهی چنان است که بسیاری از حسینیه‌ها و مساجد، ناچار می‌شوند از قبول نذری امتناع کنند و خدا می‌داند که چه چشمانی گریان می‌شوند از این ادا نشدن نذر.
وقتی همه باور داریم که کرامت و بزرگواری اهل بیت(ع) شامل حال همه کسانی است که نیتی خالص دارند، خواه ردی از نذری آنان در سفره اباعبدالله(ع) باشد یا نباشد، پس چرا نذر ما، هدیه کتاب‌های مناسب و مفید به کتابخانه مساجد و حسینیه‌ها نباشد؟ افزودن دانش عاشقان شهدای کربلا، کم از اطعام آنان نیست.

نذر، سنتی پسندیده که سالیان سال است در فرهنگ ایران اسلامی جای خود را پیدا کرده است، آیا نمی‌تواند به سمت و سویی سوق پیدا کند که بر معرفت و فرهنگ مردم کشورمان بیفزاید و نه تنها برای آن لحظه خاص، بلکه برای سال‌های بعد نیز ماندگار باشد و بر معرفت‌ و دانش افراد بیفزاید؟ چرا که دادن غذای نذری برای یک لحظه است و گاه می‌توان آن را برای مدت زمانی محدود نگهداری کرد، ولی کتاب نذری است که می‌توان آن را سال‌ها نگاه داشت بدون اینکه خدشه‌ای به اصل و محتوای آن وارد آید.

علی آقاغفار