لایک‌هایی که وابسته می‌کنند و استیکرهایی که حریم می‌شکنند
گروه فضای مجازی: در فضای مجازی گاه فردی لطیفه‌ای می‌فرستد، دیگری استیکر قلب و گل، آن فرد دیگر خودمانی مشغول چت کردن است. اما نمی‌دانیم همین رفتارهای خودمانی‌مان گاه روح یک انسان را وابسته به ما می‌کند و یا از بعد دیگر انسان هوس‌بازی را وسوسه ارتباط صمیمانه‌تر می‌کند.
بیشتر از یک دهه قبل اگر خانواده‌ای در شهر دیگر فرزند دانشجویی داشت و یا پسر خانواده به سربازی رفته بود باید مدت‌ها صبر می‌کردند تا تلفن خوابگاه دانشجویی و یا پادگان آزاد شود تا بتوانند لحظاتی صدای فرزندشان را بشنوند. آخر یک خط تلفن بود و هزار دانشجو یا سرباز
اما امروزه هر زمان که برای عزیزت دلتنگ شده به راحتی می‌توانی با او ارتباط برقرار کنی، او هم خیلی وقت‌ها با ارسال عکس و تصویر از خودش از طریق همین شبکه‌های مجازی دلتنگی شما را کم می‌کند.
بله، دنیا به سرعت در حال تغییر و تحول است. در ظاهر فاصله بین آدمها کم شده و افراد به راحتی می‌توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند حتی اگر فاصله‌شان به اندازه دو قاره در این کرده خاکی باشد. یکی در شرق مستقر باشد و دیگر در غرب زندگی کند.
اما در میانه این رفت‌و‌آمدهای مجازی و ارتباطات اینترنتی گاه دیگر سخن از احوالپرسی اعضای یک خانواده و فامیل نیست، حتی مربوط به یادی از یک دوست قدیمی کردن و یا یک سؤال از اهل فن پرسیدن هم نیست.
گاه افراد در گروههای مجازی عضو می‌شوند که شاید دیگر هم گروههای خویش را به درستی نشناسند .حتی ممکن است جنسیت آنان را هم نداند، در این گروه ممکن است هر حرفی، هر سخنی، هر عکس و هر استیکری رد و بدل شود. بدون آنکه توجه کنیم همین‌ها مرزها و حریم‌هایی که در دنیای حقیقی مرز محرم و نامحرم می‌خوانیم را می‌شکند.
فردی لطیفه‌ای می‌فرستد، دیگری استیکر قلب و گل ..آن فرد دیگر خودمانی مشغول چت کردن است. اما نمی‌دانیم همین رفتارهای خودمانی‌مان گاه روح یک انسان را وابسته به ما می‌کند و یا از بعد دیگر انسان هوس‌بازی را وسوسه ارتباط صمیمانه‌تر می‌کند.
بسیاری از ما در دنیای حقیقی برخی از کارها را انجام نمی‌دهیم، حاضر نیستیم مثلا عکس‌مان را به غریبه‌ای بدهیم. در کلام‌مان با مخاطب غیر هم‌جنس از واژه‌های خودمانی استفاده کنیم و یا بسیاری از مسائل دیگر را مراعات می‌کنیم.
اما معلوم نیست چرا در فضای مجازی گاه اینگونه نیست؟ آیا چون فرد را مستقیم نمی‌بینیم شرم و حیاء‌مان کم شده است؟؟یا تصور می‌کنیم در فضای مجازی اینگونه ارتباطات آسیب‌زا نخواهد بود که اگر اینگونه می‌اندیشیم سخت در اشتباهیم.
کاش اندکی معقولانه‌تر به آنچه در اطاقمان می‌گذرد می‌اندیشیدیم. کاش می‌دانستیم برخی انسان‌ها به‌واسطه شرایطی که دارند و برخی از حساسیت‌های روحی ممکن است با همین عکس، استیکر، لایک و واژه‌های خودمانی وابسته می‌شوند و آن وقت است که تو می‌مانی و اشتباه جبران‌ناپذیری که کرده‌ای.
نمی‌خواهیم و شایسته نمی‌دانیم که جوانانمان را از استفاده از فضای مجازی و امکانات تکنولوژی جدید محروم کنیم چرا که باور داریم جوانان ما خودشان عاقل‌تر از این هستند که برایشان تکلیف معین شود.
حکیمه بهمن‌زاده/ خراسان جنوبی
