آیت‌الله مصباح یزدی:
هدف قرار دادن دنیا، گمراهی است/ مذمومیت دنیا از زبان امام علی(ع)
گروه حوزه‌های علمیه: استاد برجسته حوزه علمیه به بیان روایات متعددی از امام علی(ع) پرداخت و گفت: کسانی که همه هم خود را برای دنیا می‌گذارند، بیراهه می‌روند و یا سرگردان هستند و نمی‌دانند برای چه خلق شده و چه وظیفه‌ای دارند.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) آیت‌الله محمدتقی مصباح یزدی، در شب احیای بیست و یکم ماه رمضان در ادامه جلسات اخلاق خود به وصیت امام علی(ع) به امام حسن (ع) اشاره کرد و گفت: ایشان فرموده‌اند فرزندم تصور نکنی که این دنیا که عقلای آن برای تملک بیشتر بر سر آن با هم می‌جنگند، چیز خیلی مهمی است و مبادا مانند اهل دنیا باشی که برای آن مانند سگ به جان هم می‌افتند؛ دنیا چیز اندکی است و برای رفع حاجتی است که هم خدا این وعده را داده و خود دنیا هم دائماً وعده مرگ خودش را داده و عیوبش را آشکار کرده است.
وی افزود: اهل دنیا سگهایی هستند که ناله کرده و حیوانات درنده‌ای هستند که طعمه‌های خود را می‌درند؛ برخی بر برخی حمله می‌کنند و بیچارهها و ضعفا را میخورند؛ اهل دنیا دو دسته هستند چهارپایانی که رها شده و چهارپایان افسارزده، این چهارپایان عقلی ندارند و هدفشان روشن نیست، آنان را به سوی آفات و بلاها رها کرده‌اند. دنیا اهلش را به راه کوری هدایت می‌کند.
این استاد حوزه تصریح کرد: در ادامه این توصیه‌ها آمده است که دستهای در دنیا در حیرت و سرگردانی هستند و راهشان را گم کرده و عده‌ای هم غرق نعمت و مشغول چریدن هستند و کارشان به جایی میرسد که دنیا معبود و رب آنان می‌شود اما معبودی که هم او با اهلش بازی می‌کند و هم آن‌ها با دنیا بازی می‌کنند.
آیت‌الله مصباح یزدی با بیان اینکه دنیا در لسان قرآن بازی و سرگرمی است، اظهار کرد: امام علی(ع) باز در سفارش دیگری فرمودند که کالای دنیا علف‌های خشکی است که وبا آور است؛ از چنین چراگاهی پرهیز کنید؛ دل کندن از دنیا برای شما نافعتر از این است که به آن دل ببندید و در کنارش آرام بگیرید و همین اندازه که رفع حاجت و قوتی برای بقای زندگی باشد، بهتر از این است که ثروتی از آن بیندوزید.
وی افزود: داشتن ثروت به معنای بهره بردن از آن نیست، عده‌ای مریض هستند و خودشان نمی‌توانند از اموالشان استفاده کنند ولی دیگران از مال او سود می‌جویند؛ کسانی که مشغول تماشای زینت‌های دنیا می‌شوند، نتیجه این تماشاها کوری است.
آیت‌الله مصباح یزدی بیان کرد: انسان باید به دنیا با دیده عبرت بنگرد که عاقبت حق و ناحق‌ها و خوردن مال دیگران و ... چه شده، بنابراین مومن باید به فکر این باشد که به اندازه ضرورت از این دنیا بردارد. البته این به معنای این نیست که یک گوشه‌ای بنشیند و یک لقمه بخورد بلکه برخی مواقع واجب است که شبانه روز کار کند و به دیگران انفاق کند و زحمت بکشد. امام علی(ع) در فدک کشاورزی می کرد و چاه می‌کند و به بهانه دنیا، تنبلی نمی‌کرد بلکه زهد در عین تلاش فراوان انجام می‌داد؛ منظور از اعراض از دنیا یعنی فقط برای لذت خودتان این طور نباشید.
این استاد حوزه بیان کرد: امام در سفارشی به یکی از والیان خود فرمودند امام شما از دنیا به دو قرص نان جو و دو تکه لباس قناعت کرده؛ من توقعم این نیست که شما هم مانند من باشید ولی باید شباهتی به امامتان داشته باشید زیرا شما نمی‌توانید مانند من باشید ولی با ورع می‌توانید شباهتی داشته باشید، از این رو در غنائم جنگی مانند یک برده از جنگ بر می‌داشت.
وی افزود: امام فرمودند در نزد من، این دنیا با همه وسعت از دانه یک بلوط تلخ پست‌تر است؛ علی کسی نیست که مانند گوسفند پرواری به چرا برود؛ یا اینکه بیهوده مرا رها کرده و برای بازیچه بدون هدف سرگرم کرده باشند و گمراه باشم.
این استاد حوزه تصریح کرد: کسانی که همه هم خود را برای دنیا می‌گذارند بیراهه می‌روند و یا سرگردان هستند و نمی‌دانند برای چه خلق شده و چه وظیفه‌ای دارند و نمی‌دانند باید چه نقشی ایفا کنند؛ امیرالمومنین(ع) می‌دانست که برای چه خلق شده لذا از دنیا به اندکی قناعت فرمود.
وی افزود: اهل دنیا سگهایی هستند که ناله کرده و حیوانات درنده‌ای هستند که طعمه‌های خود را می‌درند؛ برخی بر برخی حمله می‌کنند و بیچارهها و ضعفا را میخورند؛ اهل دنیا دو دسته هستند چهارپایانی که رها شده و چهارپایان افسارزده، این چهارپایان عقلی ندارند و هدفشان روشن نیست، آنان را به سوی آفات و بلاها رها کرده‌اند. دنیا اهلش را به راه کوری هدایت می‌کند.
این استاد حوزه تصریح کرد: در ادامه این توصیه‌ها آمده است که دستهای در دنیا در حیرت و سرگردانی هستند و راهشان را گم کرده و عده‌ای هم غرق نعمت و مشغول چریدن هستند و کارشان به جایی میرسد که دنیا معبود و رب آنان می‌شود اما معبودی که هم او با اهلش بازی می‌کند و هم آن‌ها با دنیا بازی می‌کنند.
آیت‌الله مصباح یزدی با بیان اینکه دنیا در لسان قرآن بازی و سرگرمی است، اظهار کرد: امام علی(ع) باز در سفارش دیگری فرمودند که کالای دنیا علف‌های خشکی است که وبا آور است؛ از چنین چراگاهی پرهیز کنید؛ دل کندن از دنیا برای شما نافعتر از این است که به آن دل ببندید و در کنارش آرام بگیرید و همین اندازه که رفع حاجت و قوتی برای بقای زندگی باشد، بهتر از این است که ثروتی از آن بیندوزید.
وی افزود: داشتن ثروت به معنای بهره بردن از آن نیست، عده‌ای مریض هستند و خودشان نمی‌توانند از اموالشان استفاده کنند ولی دیگران از مال او سود می‌جویند؛ کسانی که مشغول تماشای زینت‌های دنیا می‌شوند، نتیجه این تماشاها کوری است.
آیت‌الله مصباح یزدی بیان کرد: انسان باید به دنیا با دیده عبرت بنگرد که عاقبت حق و ناحق‌ها و خوردن مال دیگران و ... چه شده، بنابراین مومن باید به فکر این باشد که به اندازه ضرورت از این دنیا بردارد. البته این به معنای این نیست که یک گوشه‌ای بنشیند و یک لقمه بخورد بلکه برخی مواقع واجب است که شبانه روز کار کند و به دیگران انفاق کند و زحمت بکشد. امام علی(ع) در فدک کشاورزی می کرد و چاه می‌کند و به بهانه دنیا، تنبلی نمی‌کرد بلکه زهد در عین تلاش فراوان انجام می‌داد؛ منظور از اعراض از دنیا یعنی فقط برای لذت خودتان این طور نباشید.
این استاد حوزه بیان کرد: امام در سفارشی به یکی از والیان خود فرمودند امام شما از دنیا به دو قرص نان جو و دو تکه لباس قناعت کرده؛ من توقعم این نیست که شما هم مانند من باشید ولی باید شباهتی به امامتان داشته باشید زیرا شما نمی‌توانید مانند من باشید ولی با ورع می‌توانید شباهتی داشته باشید، از این رو در غنائم جنگی مانند یک برده از جنگ بر می‌داشت.
وی افزود: امام فرمودند در نزد من، این دنیا با همه وسعت از دانه یک بلوط تلخ پست‌تر است؛ علی کسی نیست که مانند گوسفند پرواری به چرا برود؛ یا اینکه بیهوده مرا رها کرده و برای بازیچه بدون هدف سرگرم کرده باشند و گمراه باشم.
این استاد حوزه تصریح کرد: کسانی که همه هم خود را برای دنیا می‌گذارند بیراهه می‌روند و یا سرگردان هستند و نمی‌دانند برای چه خلق شده و چه وظیفه‌ای دارند و نمی‌دانند باید چه نقشی ایفا کنند؛ امیرالمومنین(ع) می‌دانست که برای چه خلق شده لذا از دنیا به اندکی قناعت فرمود.
