بهترین تصویرگر آیه «وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا» در سینما

امروز؛ بیستمین سالگرد درگذشت فیلمساز شهیر کشورمان، علی حاتمی است؛ فیلمسازی که وی را با نام سعدی سینما می‌شناسیم و پس دو دهه هنوز کسی نتوانسته جای وی را پر کند. این سینماگر در تمامی کارهایش ارزش‌هایی را مد نظر قرار داده که با فرهنگ دینی و ملی ما قرابت ویژه‌ای دارد. این سینماگر آنچه را در فیلم‌هایش لحاظ می‌کرد تنها یک کار سینمایی نبود، بلکه زیبای‌های فرهنگ ایرانی را هم در قالب یک آلبوم تصویری به صورت فیلم در معرض دید تماشاگران قرار می‌داد. 

اما افسوسی در این زمینه وجود دارد، آنهم این‌که علی حاتمی فیلمنامه‌ای در دست داشت با محوریت زندگی پیامبر(ص) و تمام ماند؛ این فیلمنامه سرشار از لطافت و زیبایی‌های انسانی و الهی بود که اگر با زبان فیلمسازی حاتمی تصویر می‌شد، زیبایی سحرانگیز به خود می‌گرفت، اما افسوس که این خواست هیچ‌گاه محقق نشد. به هر حال در این مطلب کوتاه بد ندیدیم به چند کار این سینماگر اشاره کنیم و به انگاره‌های مذهبی در این تولیدات بپردازیم.

«مادر» را باید مطرح‌ترین فیلم پس از انقلاب علی حاتمی نام برد که در یاد و خاطره تمامی ایرانیان به نام حرمت و جایگاه مادر نقش بسته است. در این فیلم همه چیز به شکل کامل مد نظر قرار گرفته‌ است؛ طراحی صحنه و لباس فوق‌العاده در کنار بازی‌های درخشان تنها بخشی از امتیازات این فیلم است. و البته پیامی که این کار دارد هیچ‌گاه با رنگی از شعار به تماشاگر عرضه نمی‌شود. برای همین هم مخاطب آن را پذیرفته و با آن ارتباط برقرار می‌کند. 

این فیلم سکانس‌های شاهکار کم ندارد، اما اگر از من پرسیده شود به جرئت می‌گویم که بهترین مثال برای معنای آیه «وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا» است؛ این گفته نیز تنها ادعای من نیست، زیرا بیش از 90 درصد مردم ایران این فیلم را بهترین کاری می‌دانند که در آن به شکلی شایسته‌ به مقام مادر ادای احترام شده است. درضمن در این فیلم زیبایی دیگری نیز وجود دارد آنهم جایگاه فرهنگ بومی ایرانی است که این روزها به شدت آن را فراموش کرده‌ایمغ ویژگی که مقام معظم رهبری در قالب سبک زندگی ایرانی – اسلامی، ما را به رعایت آن توصیه کرده‌اند. 

در دیگر فیلم‌های این فیلمساز هم می‌توان به وفور گرایش‌های مذهبی را در بسیاری سکانس‌ها مشاهده کرد به شرطی‌که با دیده دل به آن نگریسته و با بهانه‌های عجیب در پی تخریب چهره‌های ارزشمند خود نباشیم؛ همان اقدامی که متاسفانه در زمان حیات حاتمی انجام شد و امروز در قبال بزرگان دیگری هم انجام می‌دهیم.