انسان؛ گروگان روزگار/ گذرا بودن زندگی را باور کنیم
گروه معارف: انسان گروگان روزگار است و تیرهای حادثه از جوانب مختلف، او را نشانه رفته‌اند، روزهای عمر، هم‍‌چون ابر در حال گذر و چون باد در حال وزیدن و همانند برق در حال جهیدن و سپس خاموش شدن است و خوشا به حال کسانی که گذرا بودن این زندگی را میبینند.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از لرستان، روزهای عمر، هم‍‌چون ابر در حال گذر و چون باد در حال وزیدن و همانند برق در حال جهیدن و سپس خاموش شدن است.جوانان با وجود طراوت و شادابی، راه هلاک را میپیمایند و هر روز و ساعت، پا در مسیر پیران میگذارند و از رودخانه این جهان عبور میکنند.ای خنک آنان که گذرا بودن این رودخانه را میبینند.
بیماری، روی دیگر سکه زندگی است و تیر آن به ناچار بر بدن هر انسانی مینشیند و او را هشدار میدهد که مراقب باشد نعمت‌ها همیشگی نیست بدان که جاده زندگی، صاف و هموار نیست، بلکه چاله‌ها و پیچ‌های تند و خطرناکی هم دارد.زخم‌هایی که در گذر روزگار بر ما وارد می‌شود همگی درس‌آموز است و این پیام‌ها را دارد که قدر سلامتی خود را بدان و از شادابی و چالاکی و نشاط این دوره، نهایت بهره‌برداری را برای آینده تؤام با سعادت و معنویت ببر.
انسانِ عبرت‌آموز از تلخیهای این دنیا و بیماریها و ناخوشیها هم درس میگیرد و در بستر بیماری هم پژمرده نیست و قطر نارنج، حجم گُل و شعاع فانوس نه تنها در چشم او کم‌رنگ نمیشود بلکه چند برابر میگردد.
انسان گروگان روزگار است و تیرهای حادثه‌اش از جوانب مختلف، او را نشانه رفته‌اند.درست است که آدمی، مختار است، اما همین اختیار او، در محاصره حوادث جبری روزگار است؛ گویی که ما فقط اختیار داریم که از میان عوامل جبری، اراده و اختیار خود را نشان دهیم.
حوادث و مصیبت‌ها بر ما فرو می ریزند و باید هوشیار باشیم که از یک‌سو، با دست‌های خود، این تیرها را بر پشت و پهلوی خود فرو نبریم و از دیگر سو، بدانیم که آزمایش الهی در کار است.جهان، سرای امتحان و آزمایش است و ابزار این امتحان هم حوادث‌اند.انسان در کوره حادثه‌ها آبدیده می‌شود و روح او چون فولادی سخت، ضربه‌های حادثه را به‌راحتی تحمل میکند.
امام علی(ع) در نامه خود به امام حسن‌مجتبی(ع) جوان را هشدار میدهد که زندگی، جاده صاف و همواری نیست، پستی‌ها و بلندیهای فراوانی دارد، با این هشدار باید خود را آماده کند و ناملایمات را به‌خوبی تحمل کند و از همین راه پُرسنگلاخ، مسیر تکامل معنوی را طی کند.
انسان اگر با تعالیم الهی همراه نشود و رفتار و کردار او، جهت متعالی نیابد بی‌تردیدف بنده دنیا خواهد بود، چراکه در وجودش، نیروهای فراوانی فعالند تا او را از چهارچوبه همین غرایز مادی بیرون نبرند و به بندگی و سرسپردگی دنیا، فراخوانند.
ویژگی کسانیکه بنده دنیا شده‌اند بسیار روشن است: خواب و خوراک و خشم و شهوت، حتی افرادی‌که به ظاهر، اسلام آورده‌اند ولی دستورهای آن در اعمال و جوارحشان، جاری نشده، از بندگی دنیا، جدا نشده‌اند و دین، فقط بر زبان‌شان جاری است؛ چنان‌که امام حسین(ع) فرمود: «مردم، بندگان دنیا هستند و دین، لقلقه زبان‌شان است».
وقتی کسی بنده دنیا شد، خرید و فروش و تجارت او همین متاع دنیوی است که «متاع غرور» است.اما تجارت سودمند و نجات‌بخش از آن مؤمنان است که به خدا و رسول، ایمان آورده و در راه خدا جهاد میکنند.هر تلاشی که خارج از مقتضای ایمان و جهاد فی سبیل‌الله باشد تجارت غرور و سواگری فریب است.این تجارت هلاکت‌زا و غرورآفرین، میتواند در همه زمینه‌های زندگی فردی و اجتماعی باشد؛ حتی اگر علم و دانش هم با انگیزه دنیوی باشد، در همین حیطه است.
بیماری، روی دیگر سکه زندگی است و تیر آن به ناچار بر بدن هر انسانی مینشیند و او را هشدار میدهد که مراقب باشد نعمت‌ها همیشگی نیست بدان که جاده زندگی، صاف و هموار نیست، بلکه چاله‌ها و پیچ‌های تند و خطرناکی هم دارد.زخم‌هایی که در گذر روزگار بر ما وارد می‌شود همگی درس‌آموز است و این پیام‌ها را دارد که قدر سلامتی خود را بدان و از شادابی و چالاکی و نشاط این دوره، نهایت بهره‌برداری را برای آینده تؤام با سعادت و معنویت ببر.
انسانِ عبرت‌آموز از تلخیهای این دنیا و بیماریها و ناخوشیها هم درس میگیرد و در بستر بیماری هم پژمرده نیست و قطر نارنج، حجم گُل و شعاع فانوس نه تنها در چشم او کم‌رنگ نمیشود بلکه چند برابر میگردد.
انسان گروگان روزگار است و تیرهای حادثه‌اش از جوانب مختلف، او را نشانه رفته‌اند.درست است که آدمی، مختار است، اما همین اختیار او، در محاصره حوادث جبری روزگار است؛ گویی که ما فقط اختیار داریم که از میان عوامل جبری، اراده و اختیار خود را نشان دهیم.
حوادث و مصیبت‌ها بر ما فرو می ریزند و باید هوشیار باشیم که از یک‌سو، با دست‌های خود، این تیرها را بر پشت و پهلوی خود فرو نبریم و از دیگر سو، بدانیم که آزمایش الهی در کار است.جهان، سرای امتحان و آزمایش است و ابزار این امتحان هم حوادث‌اند.انسان در کوره حادثه‌ها آبدیده می‌شود و روح او چون فولادی سخت، ضربه‌های حادثه را به‌راحتی تحمل میکند.
امام علی(ع) در نامه خود به امام حسن‌مجتبی(ع) جوان را هشدار میدهد که زندگی، جاده صاف و همواری نیست، پستی‌ها و بلندیهای فراوانی دارد، با این هشدار باید خود را آماده کند و ناملایمات را به‌خوبی تحمل کند و از همین راه پُرسنگلاخ، مسیر تکامل معنوی را طی کند.
انسان اگر با تعالیم الهی همراه نشود و رفتار و کردار او، جهت متعالی نیابد بی‌تردیدف بنده دنیا خواهد بود، چراکه در وجودش، نیروهای فراوانی فعالند تا او را از چهارچوبه همین غرایز مادی بیرون نبرند و به بندگی و سرسپردگی دنیا، فراخوانند.
ویژگی کسانیکه بنده دنیا شده‌اند بسیار روشن است: خواب و خوراک و خشم و شهوت، حتی افرادی‌که به ظاهر، اسلام آورده‌اند ولی دستورهای آن در اعمال و جوارحشان، جاری نشده، از بندگی دنیا، جدا نشده‌اند و دین، فقط بر زبان‌شان جاری است؛ چنان‌که امام حسین(ع) فرمود: «مردم، بندگان دنیا هستند و دین، لقلقه زبان‌شان است».
وقتی کسی بنده دنیا شد، خرید و فروش و تجارت او همین متاع دنیوی است که «متاع غرور» است.اما تجارت سودمند و نجات‌بخش از آن مؤمنان است که به خدا و رسول، ایمان آورده و در راه خدا جهاد میکنند.هر تلاشی که خارج از مقتضای ایمان و جهاد فی سبیل‌الله باشد تجارت غرور و سواگری فریب است.این تجارت هلاکت‌زا و غرورآفرین، میتواند در همه زمینه‌های زندگی فردی و اجتماعی باشد؛ حتی اگر علم و دانش هم با انگیزه دنیوی باشد، در همین حیطه است.
