به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا)، بر اساس گزارش اخیر سازمان ملل متحد، خشونتها علیه اقلیت مسلمان روهینگیا در میانمار به رکورد جدیدی رسیده است. این گزارش سازمان ملل نتیجه تحقیقاتی است که در مرز بنگلادش با میانمار در ماه ژانویه سال 2017 انجام شد، زیرا دولت میانمار از دسترسی تیم تحقیقاتی دفتر حقوق بشر سازمان ملل به مناطق مسلماننشین در شمال ایالت راخین میانمار امتناع کرد.
شهادتهای وحشتناکی از قتل بیرحمانه مسلمانان روهینگیا حتی کودکان و نوزادان و همچنین تجاوز گروهی و ناپدید شدن مسلمانان به تفصیل در این سند سازمان ملل ثبت شده است.
در فوریه سال 2014، تعداد یک میلیون و سیصد هزار روهینگیا هنوز در میانمار بودند و بیش از یک میلیون نفر از این اقلیت نیز در خارج از میانمار بهسر میبردند، که عمدتاً در بنگلادش، عربستان، مالزی، هند و پاکستان ساکن هستند.
از زمان آغاز سرکوب نظامی در ایالت راخین در ماه اکتبر 2016(اواخر پاییز امسال) حداقل 87 هزار روهینگیا از این ایالت کوچ اجباری داشتهاند.
در میانمار، اکثر مردم روهینگیا از داشتن حق شهروندی محروم هستند و حقوق انسانی آنها به شدت زیر پا گذاشته میشود که نداشتن آزادی تردد، محدودیت ازدواج، محرومیت از تحصیل و خدمات درمانی، محدودیت فرزندآوری، مالیات مستبدانه و کار اجباری از آن جمله است.
آنها حتی برای رفتن به دهکده مجاور نیز نیاز به گذرنامه دارند و برای دریافت مجوز ازدواج باید هزینههای بالا پرداخت کنند و رشوه بدهند و معمولاً دریافت این مجوز چند سالی به طول میانجامد. بدتر اینکه آنها را میزنند، شکنجه میدهند، مورد تجاوز قرار میدهند و میکشند. خانههایشان را میسوزانند و بازماندگان مجبور هستند که خانه اجدادی خود را به سوی آیندهای نامعلوم ترک کنند. تعجبی ندارد که مسلمانان روهینگیا مظلومترین مردم روی زمین خوانده میشوند.
شواهد متقن نشان میدهند که سرکوب مسلمانان روهینگیا در رده جنایت نسلکشی است. اما دولت میانمار همچنان این ادعاها را انکار میکند.
چرا مسلمانان روهینگیا مجبور به خروج از میانمار میشوند؟
دولت میانمار در حقیقت وجود قومیتی به نام «روهینگیا» را انکار میکند. دولت این گروه را «بنگالی» میخواند و آنها را مهاجران غیرقانونی از کشور بنگلادش معرفی میکند، در حالیکه حقیقت این است که مسلمانان روهینگیا چندین نسل است که در ایالت راخین ساکن هستند.
بر اساس قانون شهروندی 1982 میانمار، دولت شهروندان را به سه طبقه دستهبندی کرده است و برای آنها کارتهای شناسایی رنگی صادر کرده است. کارتهای صورتی برای «شهروندان کامل» است که اجداد آنها پیش از 1832 در میانمار بوده و والدین آنها نیز شهروندان میانمار بودهاند. کارتهای آبی برای «شهروندان همبسته» است که بر اساس قوانین شهروندی سال 1948 حق شهروندی کسب کردهاند. کارتهای سبز نیز برای «شهروندان عادیشده» است که بعد از 1982 تقاضای حق شهروندی کردهاند.
تابعیت دوگانه در میانمار پذیرفته نمیشود و در صورت تابعیت در کشوری دیگر، تابعیت میانماری لغو میشود. خارجیها نیز درصورتیکه بتوانند یک رابطه فامیلی نزدیک با یک شهروند میانماری را اثبات کنند، میتوانند کارت سبز دریافت کنند. جز این موارد حالت دیگری برای شهروندی قانونی در میانمار وجود ندارد.
این در حالی است که به اکثر مسلمانان روهینگیا اصلاً کارتی داده نشده است، زیرا قانون آنها را به رسمیت نمیشناسد. آنها به عنوان «ساکنان میانمار» شناخته میشوند که نه شهروند هستند و نه خارجی؛ یعنی راهی برای گرفتن حق شهروندی ندارند.
در سال 1993 به مسلمانان روهینگیا، کارتهای سفیدی داده شد که به آنها اجازه رأی دادن میداد. این کارتها بعد از مدتی به دلیل اعتراض افراطگرایان و راهبان بودایی باطل اعلام شد. این مسئله سبب شد که مسلمانان روهینگیا نتوانند در انتخابات 2015 شرکت کنند.
بسیاری از نامزدها، حتی نمایندگان مجلس که از مسلمانان روهینگیا یا دیگر گروههای اسلامی بودند از شرکت در انتخابات محروم شدند.
تبعیض و خشونت علیه مسلمانان روهینگیا عمدتاً ریشه در یک ترس غلط از قدرت گرفتن مسلمانان دارد که از سوی افراطگرایان بودایی به سردمداری راهبان افراطگرا تبلیغ میشود.
با وجود اینکه راهبان بودایی معمولاً در سطح جهان به عنوان مبلغان صلح تصویر میشوند، بسیاری از راهبان بودایی در میانمار طرفدار مقابله خشن با مسلمانان هستند. «آشین ویراتو»، رهبر کاریزماتیک جنبشهای افراطگرا در میانمار که «بنلادن میانمار» هم نامیده میشود، بهصورت آشکار شایعات و نفرت را علیه مسلمانان این کشور گسترش میدهد.
معصومهسادات حسینی