تو آفتابی و نگاه به آفتاب مرا نرسد

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از خوزستان،«اللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمَةَ وَ اَبیها وَ بَعْلِها وَ بنیها» طنین انداز است.

امروز همه از فاطمه می گویند و من وقتی بر فاطمه در آستانه آمدنش سلام می کنم، با جهان در شعفی خوب و تکرار ناپذیر شریک می شوم.

جهان به وقت آمدنت از فرط شادی کودکانه به دور خود چرخید

با خودم فکر می کنم خداراشکر روزگاری فاطمه بود و جهان برای شادمانه هایش چیزی کم نداشت، کسی چه می داند شاید وقتی آمدی و کوثر با چشم های روشنت به زمین آمد، جهان دو دستش را از هم گشود و از فرط شادی کودکانه دور خود چرخید.

تو روشنی چشم زمین و آسمان بودی. خوشا به حال ما که در نگاه به بلندی آسمان دستمان را به دستگیره «کوثر» تو می برد. خوشا به حال ما که وقتی از نهایت ها و غایت ها سخن می گوییم چشممان به تو می افتد و نقطه ای برای دخیل بستن پیدا می کند.

گرچه شرمسار و عذرخواهم، باکی از این همه خُردی خودم و کلماتم در پیشگاه تو ندارم، تو آفتابی و نگاه کردن به آفتاب مرا نرسد، پس به همین شعف خوب تکرارناپذیر بسنده می کنم و از روشنی چشم ها و گرمای مادرانه دستهایت برای تاریکی ها و سرمای وجودم مدد می گیرم.

راستی چه قدر خوب است که مادر این خوبترین کلمه جهان به نام خوبت تکیه دارد، چه قدر خوب است که امروز کوچک و بزرگ دور تو می نشینیم، نامت را تکرار می کنیم و جهان امروز به یاد شادی های کودکانه آن روز که آمدی، لبخند بر لب می آورد و باران می بارد.

کامله بوعذار