آدم‌های اشتباهی، مقام‌ها و مشاغل اشتباهی

یکی از غرایب مملکت ما که به مردمسالاری دینی مزین است، فوران آدم‌ها، پست‌ها و مشاغل اشتباهی است. در کشورهایی که ادعای معرفت، اخلاق، معنویت و دین‌مداری ندارند، هرگاه یک فرد مسئول، مرتکب خطا می‌شود یا با شرمندگی و پوزش‌خواهی و البته شجاعت استعفا می‌کند یا او را از کار بر کنار می‌کنند.

در آن کشورها با شخص مستعفی یا برکنار شده، به دلیل خطاهایش، برخورد قانونی و اجتماعی مناسب صورت می‌گیرد، اما در کشور ما این اتفاق به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد. عده‌ای از افراد نه به علت تخصص و تعهد که به واسطه وابستگی گروهی، جناحی و سیاسی صاحب پست و مقام می‌شوند. اینان همان آدم‌های اشتباهی هستند که عهده‌دار کارهای اشتباهی می‌شوند و چون کاربلد نیستند، پیوسته خرابی به بار می‌آورند.

تداوم این خرابکاری‌ها کار را به جایی می‌رساند که دیگر کسی نمی‌تواند اقدام‌های غلط آنها را تاب آورد، ولی چون این رسم در میان ما رایج نیست که مسئول ندانم‌کار و یا خاطی از سمت اشتباهی خود استعفا کند، او برسر کار می‌ماند تا در نهایت فشار اجتماعی، مسئولان سیاسی را به برکناری او ناچار کند.

این روند اشتباهی که با گزینش افراد اشتباهی برای مشاغل اشتباهی و انجام کارهای اشتباهی شروع می‌شود، پس از استعفا و یا برکناری همچنان تداوم دارد. با جماعتی از افراد رفوزه شده در مقام‌ها و مشاغل اشتباهی، نه‌تنها برخورد قانونی نمی‌شود و از آنها برای هدر دادن بیت‌المال باز خواست صورت نمی‌گیرد که به‌تعدد دیده شده که به جای تنبیه، مورد تشویق هم قرار گرفته و پست‌های مهم‌تر به آنها واگذار شده است.

از این افراد در مملکت خود زیاد سراغ داریم. یکی از ده‌ها نمونه آن، مشاور ارشد وزیر شدن یک مدیر اشتباهی است که اخیرا به درجه داوری یک جشن پاره هم رسیده است. او و امثال او که ناکارآمدی و ناتوانی خود را در مقام اشتباهی قبلی نشان داده‌اند و به همین دلیل هم از کار برکنار شده‌اند، چگونه است که به جای پاسخ‌گویی در قبال خرابکاری‌ها و اشتباهات پیشین خود، صاحب رتبه و مقام جدید و  پالاتر می‌شوند؟!

متاسفانه از این قبیل افراد در جامعه کم نیستند و این مسیر انحرافی درمیان گروه‌هایی از اهالی سیاست، اقتصاد و فرهنگ و هنر و... جریان دارد و تا چنین است، ندانم‌کاری، غلط‌کاری، انحراف، اتلاف بیت‌المال، تخریب دستاوردها و دست نیافتن به اهداف و آرمان‌ها ادامه خواهد داشت. پرسش این است که تا کی باید شاهد وجود این نوع مناسبات غلط غیراخلاقی و غیر مردمی در ایران اسلامی باشیم؟ آیا کسی پاسخگو است؟

جبار آذین