حق زمین را به او واگذاریم/ زنگ خطر نابودی زمین
گروه سلامت: روز زمین پاک در حال فرا رسیدن است که زنگ خطر نابودی آن به صدا در آمده و این هر لحظه این امانت الهی به ورطه مرگ تدریجی نزدیک می‌شود.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)، دوم اردیبهشت در حالی به نام روز زمین پاک نام‌گذاری شده است که این روزها بیشتر از همیشه معصومیت خود را از دست چهره‌ای ناپاک بدان بخشیده است؛ خاک آن را آدمیان به توبره کشیده و چیزی عاید او نگذاشته‌اند.
هیچ‌گاه زمینی که میلیون‌ها سال پایدار و به تعبیر قرآن « أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا» گهواره انسان بوده به اندازه زمان حاضر متحمل زحمت فرزندان و مهمانان خود نشده، آدمیانی که قرن اخیر و حاضر قرن شکوفایی علم و فرهنگ خوانده‌اند تا بدین حد بی علمی و بی فرهنگی را نسبت به خانه خود روا نداشته‌اند.
انباشت زباله، چرای بی رویه دام، آلوده کردن سفره‌های زمینی، تخریب و از بین بردن پایداری خاک، شکافتن و شرحه شرحه کردن زمین آن همه و همه نشان از توسعه ناپایداری دارد که انسان آن را بر زمین تحمیل کرده تا حرص و طمع خود را فرو بنشاند.
مگر نه این است که روزی خود را از زمین می‌گیریم اما دخل خود را آلوده می‌کنیم، بر سر شاخ هستیم و بن می‌بریم، و گهواره خود را به ویرانی می‌کشانیم و چگونه است که خود را مسلمان می‌دانیم و اما تمامی توصیه‌های آن را نسبت به حق زمین از یاد می‌بریم و روزانه در میان3.5 میلیون تن زباله در جهان 50 هزار تن آن از سوی ما ایرانیان در زمین رها می‌شود.
بی‌توجهی در تولید روز افزون زباله و رها سازی آنها در طبیعت روزی کار را به جایی خواهد رساند که تمام تفرجگاه‌ها، دریاکنارها و مناظر بکر، به قبرستانی از زباله های‌ما تبدیل شود. و دیگر جایی برای زندگی در آن نداشته باشیم.
زمین را بنگری سراسر تماما به دست بشر تمدن امروزی نابود می‌شود و یا شده است، این همان زمینی است که خداوند وعده آن را امانتی در دست ما و میراثی برای نسل آینده و هدیه‌ای به بندگان صالحش قرار داده و ما با تیشه به ریشه‌آن برداشته‌ایم.
زمین که به تعبیر قرآن در 6 روز آفریده شد 6 دهه است که بیمار شده و همچنان کسی قرار نیست او را از رنچ و غذاب برهاند. زمینی که آفریده شده تا در آن گردش کنیم و به تفکر بپردازیم « أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَتَكُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِهَا أَوْ آذَانٌ يَسْمَعُونَ بِهَا فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَكِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ» آرام آرام به محل انباشت زباله تبدیل شده و سفره‌های آبی آن با فاضلاب‌های انسانی و صنعتی جایگزین می‌شوند.
وقت آن است که حق زمین که مدتهاست بر گردن ما سنگینی می‌کند بپردازیم، و اندکی به او آرامش داده و زنگار از رخساره‌اش برداریم. زباله‌هایمان کاسته و از مدأ زباله‌های خود را تفکیک کنیم، به ریه‌هایش فرصت زیست داده و مراتعش حفظ کنیم تا با اندک بارانی پوسته آن خراش برنداشته و بر ساکنانش آوار نشود.
وقت آن است به حریم رگ‌هایش تجاوز نکرده تا مورد خشم طبیعتش قرار نگریم، وقت آن است کرامتش را نگه داشته تا همچنان به نمایندگی از خالقش با ما کریم باشد.
وقت آن است که سم و کود را در از کشاورزیمان حذف کرده، آلودگی و چرک را از دامنش برگیریم و معصومیتش را مراقب باشیم.
اگر این گونه نباشد باید از آن روزی ترسید که این مادر ما راه عاق کرده و آه سینه سوزش حال و آینده ما را از بین ببرد. از هم اکنون زنگ خطر به صدا در آمده میزان گازهای دی‌اکسید کربن در اتمسفر زمین به میزانی بیش از 800 سال گذشته رسیده و لایه یخ‌های قطب شمال روز به روز نازکتر می‌شود چنانکه تا 23 سال دیگر این پهنه خالی از یخ می‌شود، میزان سیل‌ها در جهان سه برابر شده و تعداد مردیم که هرساله در معرض آن قرار می‌گرفتند از 21 میلیون نفر به 54 میلیون نفر رسیده است.
بیاییم به بهانه امروز که به آرامش مادری که آفریده شد تا موجب آرامش ما باشد کمک کنیم و در کارهایی که به پایداری آن منتج می‌شود پیشگام بوده و عادت‌ها ناپسندی که پاک آن را هدف قرار داده از سر خود واکنیم.
