نگرش قرآن به اخلاص
کد خبر: 3602314
تاریخ انتشار : ۰۲ خرداد ۱۳۹۶ - ۰۸:۲۸

نگرش قرآن به اخلاص

گروه معارف: برای عبادت‌ها شرایطی تعیین شده است که مهم‌ترین آن، اخلاص در نیت است، اهمیت اخلاص در اعمال تا آنجاست که عمل بی‌اخلاص، نه تنها مقرب نیست، یعنی شخص را به خدا نزدیک نمی‌کند، بلکه موجب دور شدن از بساط قرب ربوبی جَلّ و عَلی می‌شود.

به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) از آذربایجانشرقی، برای عبادتها شرایطی تعیین شده است که مهم‌ترین آن، اخلاص در نیت است. اهمیت اخلاص در اعمال، تا آنجاست که عمل بی‌اخلاص، نه تنها مقرب نیست، یعنی شخص را به خدا نزدیک نمیکند، بلکه موجب دور شدن از بساط قرب ربوبی جَلّ و عَلی میشود.

اخلاص محور اساسی در نیت است، حکمتی ملکوتی دارد که کسی جز محبوب خدا به آن نمی رسد.

بالاترین مرتبه اخلاص، آن است که هرگاه شخص عملی را انجام میدهد، به کمترین اجر در دو عالم چشم نداشته باشد و نظر او فقط رضای حق تعالی باشد و به جز او، مقصود و مطلوبی نداشته باشد، این مرتبه از اخلاص، اخلاص صدیقین است و به این مرحله نمیرسد، مگر کسانی که در دریای عظمت الهی غرق شدهاند و واله و جیران محبت اویند.

اخلاص گرانبهاترین گوهرى است که در روح انسان پیدا می‌شود

حجت‌الاسلام صمد ناصری، امام جمعه خسروشهر، در گفت‌‌وگو با ایکنا اظهار کرد: اخلاص گرانبهاترین گوهرى است که در خزانه قلب و روح انسان پیدا می‌شود.

وی افزود: اخلاص، معيار ارزش عبادت، مقامی از مقامات مقربان الهی و هدف دين است. هر كس آن را يافت، موهبتی الهی نصيبش شده كه به وسيله آن به مقامات بزرگی خواهد رسيد.

وی با استناد به آیه 142 سوره نساء خاطرنشان کرد: در این آیه می‌خوانیم:" منافقان می‌خواهند خدا را فریب دهند در حالى که او آنها را فریب می‌دهد و هنگامى که به نماز بر می‌خیزند، باکسالت ‏برمی‌خیزند و در برابر مردم ریا می‌کنند و خدا را جز اندکى یاد نمی‌نمایند".

حجت‌الاسلام‌ ناصری با اشاره به فرموده حضرت محمد(ص) ادامه داد: پیامبراکرم(ص) می فرمایند:" هیچ بنده‏‌اى از بندگان خدا چهل روز اخلاص را پیشه خود نمی‌سازد مگر این که چشمه‏‌هاى حکمت و دانش از قلبش بر زبانش جارى می‌شود".

امام جمعه خسروشهر یادآور شد: خالص كردن و پاكيزه نمودن عمل از غير خدا مراتبی دارد. هر چه درجه اخلاص بيشتر باشد، عمل ارزش بيشتری نزد خدا پيدا می‌كند، به هدف و مقصد نزدیک تَر شده و شخص را زودتر به كمال مطلوب خود می‌رساند و هر چه درجه اخلاص كمتر باشد، به همان اندازه از ارزش عمل كاسته شده و شخص از كمال مطلوب باز می‌ماند.

وی افزود: كسی كه عبادت خالصانه‌اش را به سوی خدا بالا بفرستد، خداوند بهترين مصلحتش را به سوی او فرو خواهد فرستاد.

حجت‌الاسلام ناصری از فضائل نیت خالص گفت و تاکید کرد: هر قدر نیت‏ خالص تَر باشد به باطن کارها اهمیت‏ بیشترى داده می‌شود تا به ظاهر کار و به تعبیر دیگر، محکم کارى در حداعلى خواهد بود; به همین دلیل پیروزى در کار تضمین خواهد شد و بالعکس اگر نیت آلوده به ریا باشد به ظاهر بیش از باطن اهمیت داده می‌شود و کارها و برنامه‏‌ها توخالى می‌شود و همین امر سبب شکست است.

عمل بدون نيت خالص، كالبد بى‌جان است

حجت‌الاسلام شیخ مصطفی باقری بنابی، امام جمعه بناب در گفت‌‌وگو با ایکنا اظهار کرد: عمل بدون نيت خالص، كالبد بى‌جان است و اين انگيزه است كه بين رفتار بيرونى و جان و روح فاعل، پيوند برقرار مى‌كند.

وی افزود: هيبت و شوكت انسان مخلص بر اثر رعايت اخلاص، چنان هيبتی به دست مي‌آورد كه حتی همه جنبندگان، حيوانات وحشی و پرندگان نيز از هيبت و شوكت او می هراسند.

وی، با استناد به 110 سوره کهف خاطرنشان کرد: در این آیه می‌خوانیم:" پس هر که به لقاى پروردگارش امید دارد باید کارى شایسته انجام دهد و هیچ کس را در عبادت پروردگارش شریک نکند".

حجت‌الاسلام باقری بنابی با اشاره به فرموده امیرالمومنین علی(ع) ادامه داد: حضرت علی(ع) می‌فرمایند:" به هنگام تحقق اخلاص، چشم بصیرت انسان نورانى می‌شود".

امام‌جمعه بناب یادآور شد: در اخلاق، به نيت اهميت ويژه‌اى داده شده و از آن به‌صورت ركن و پايه رفتار و روح عمل ياد ‌شده است، به‌گونه‌اى كه نبودن نيت درست باعث بى‌ارزش شدن عمل مى‌شود. اخلاص بر تارک همه فضيلت‌ها قرار داشته، ملاک پذيرش و درستى رفتارها است و رهايى از چنگال شيطان فقط با اخلاص امكان دارد.

وی از حقیقت اخلاص گفت و افزود: حقيقت اخلاص، انجام دادن عمل براى خدا و به انگيزه تقرب به او است.

حجت‌الاسلام باقری بنابی، اخلاص را پاكيزه كردن عمل از هرگونه آلودگی به غير خداست دانست و تاکید کرد: اخلاص، پاكيزه كردن عمل از هرگونه آلودگی به غير خداست و انسان مخلص، در انجام عمل محركی غير از خداوند ندارد، فقط قصد تقرب به خداست كه او را به كار وا می‌دارد و بس. اين حالت، مقام بسيار بزرگی است و كسی می‌تواند، به آن برسد كه غرق در محبت خدا باشد، به حدی كه در دلش براي محبت‌هاي دنيايی، جايي نبوده و اگر از خوراك، پوشاک، مسكن و امور مادی استفاده می‌كند، به خاطر لذت بردن از آنها نباشد، بلكه به خاطر آن باشد كه نيروی بيشتری برای عبادت خدا، به دست آورد.

captcha