تواضع و فروتنی؛ قرارگاه دفاعی میان انسان و شیطان
گروه شبکه اجتماعی: دلشاد تهرانی با توجه به خطبه قاصعه نهج‌البلاغه تواضع و فروتنی را قرارگاه دفاعی میان انسان و شیطان دانسته است.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)، کانال تلگرامی مصطفی دلشاد تهرانی با عنوان «تواضع و فروتنی؛ قرارگاه دفاعی میان انسان و شیطان» مطلبی را منتشر کرده است که در پی می‌آید:
در خطبه قاصعه که بلندترین خطبه به یادگار مانده از امیرمؤمنان علی (ع) است و محور زیر پا گذاشتن و نفی و سرکوب گردن فرازی و خودکامگی و تکبّر است، سفارشی والا و آموزه‌ای سخت راهگشا آمده است: «وَ اعتَمِدُوا وَضعَ التَّذَلُّلِ عَلی رُؤُوسِکُم وَ إِلقاءَ التَّعُزُّزِ تَحتَ أَقدَامِکُم وَ خَلعَ التَّکَبُّرِ مِن أَعنَاقِکُم. اتَّخَذُوا التَّوَاضُعَ مَسلَحَةً بَینَکُم وَ بَینَ عَدُوِّکُم إِبلِیسَ وَ جُنُودِه: تاج افتخارِ فروتنی را بر سرهای خویش نهید و گردن فرازی را در زیر پاهای خود بیفکنید و حلقه خود بزرگ بینی را از گردن‌هاتان فرود آرید و افتادگی و فروتنی را همچون قرارگاهی دفاعی میان خود و دشمن خود، ابلیس و سپاهیان او قرار دهید». (نهج‌البلاغه، خطبۀ ۱۹۲)
امام (ع) در این بیان، گذشته از سفارش به نفی تکبّر و گردن فرازی و خودبزرگ‌بینی، که مادرِ همه بیماری‌های روحی و منشأ همه تباهی‌ها در هر عرصه زندگی است، واقعیتی شگفت را بیان کرده که مغفول است؛ و آن این که انسان به محض تکبّر و گردن فرازی و خودبزرگ‌بینی، خط دفاعی و پایگاه مرزبانی میان خود و شیطان را حذف می‌کند و به‌راحتی در دامان شیطان فرو می‌لغزد.
تعبیر شگفت امام با واژۀ «مَسلَحَة» آمده است. «مَسلَحَة»، اسلحه‌خانه و محل استقرار مرزبانان و نیز خود مرزبان است. در آن روزگار در مناطق مرزی محل‌هایی پادگان گونه وجود داشت که در آن سلاح‌هایی آماده، برای دفاع، قرار می‌گرفت و تعدادی اندک مرزبان هم در آن مستقر بودند که به محض اطلاع از تحرّک و حمله دشمن آماده دفاع می‌شدند و مردم منطقه را بسیج می‌کردند و با آن اسلحه‌ها تجهیز کامل می‌کردند و به دفاع بر می‌خاستند.
سخن امام این است که چون انسان از افتادگی و فروتنی رخت برکَنَد و خود را برتر از دیگران، از نژاد بهتر، دارای علم و دانش برتر، نجات یافته و بهشتی و سرور، و هر گونه گردن فرازی دیگر بیند، چنان باشد که «مَسلَحَة» از مناطق مرزیِ وجود او برچیده شده باشد و دشمن (ابلیس و سپاهیانش) سرزمین وجود او را فتح کنند و او به طور کامل در اختیار شیطان قرار گیرد و شیطانی شود، آن را گوید که شیطان می‌پسندد و چنان کند که آن رانده شده از درگاه حق می‌خواهد.
در خطبه قاصعه که بلندترین خطبه به یادگار مانده از امیرمؤمنان علی (ع) است و محور زیر پا گذاشتن و نفی و سرکوب گردن فرازی و خودکامگی و تکبّر است، سفارشی والا و آموزه‌ای سخت راهگشا آمده است: «وَ اعتَمِدُوا وَضعَ التَّذَلُّلِ عَلی رُؤُوسِکُم وَ إِلقاءَ التَّعُزُّزِ تَحتَ أَقدَامِکُم وَ خَلعَ التَّکَبُّرِ مِن أَعنَاقِکُم. اتَّخَذُوا التَّوَاضُعَ مَسلَحَةً بَینَکُم وَ بَینَ عَدُوِّکُم إِبلِیسَ وَ جُنُودِه: تاج افتخارِ فروتنی را بر سرهای خویش نهید و گردن فرازی را در زیر پاهای خود بیفکنید و حلقه خود بزرگ بینی را از گردن‌هاتان فرود آرید و افتادگی و فروتنی را همچون قرارگاهی دفاعی میان خود و دشمن خود، ابلیس و سپاهیان او قرار دهید». (نهج‌البلاغه، خطبۀ ۱۹۲)
امام (ع) در این بیان، گذشته از سفارش به نفی تکبّر و گردن فرازی و خودبزرگ‌بینی، که مادرِ همه بیماری‌های روحی و منشأ همه تباهی‌ها در هر عرصه زندگی است، واقعیتی شگفت را بیان کرده که مغفول است؛ و آن این که انسان به محض تکبّر و گردن فرازی و خودبزرگ‌بینی، خط دفاعی و پایگاه مرزبانی میان خود و شیطان را حذف می‌کند و به‌راحتی در دامان شیطان فرو می‌لغزد.
تعبیر شگفت امام با واژۀ «مَسلَحَة» آمده است. «مَسلَحَة»، اسلحه‌خانه و محل استقرار مرزبانان و نیز خود مرزبان است. در آن روزگار در مناطق مرزی محل‌هایی پادگان گونه وجود داشت که در آن سلاح‌هایی آماده، برای دفاع، قرار می‌گرفت و تعدادی اندک مرزبان هم در آن مستقر بودند که به محض اطلاع از تحرّک و حمله دشمن آماده دفاع می‌شدند و مردم منطقه را بسیج می‌کردند و با آن اسلحه‌ها تجهیز کامل می‌کردند و به دفاع بر می‌خاستند.
سخن امام این است که چون انسان از افتادگی و فروتنی رخت برکَنَد و خود را برتر از دیگران، از نژاد بهتر، دارای علم و دانش برتر، نجات یافته و بهشتی و سرور، و هر گونه گردن فرازی دیگر بیند، چنان باشد که «مَسلَحَة» از مناطق مرزیِ وجود او برچیده شده باشد و دشمن (ابلیس و سپاهیانش) سرزمین وجود او را فتح کنند و او به طور کامل در اختیار شیطان قرار گیرد و شیطانی شود، آن را گوید که شیطان می‌پسندد و چنان کند که آن رانده شده از درگاه حق می‌خواهد.
