حدیث پایداری مردمی که چون سرو ایستادند

«کاکل نخل های بلوار راه آهن با وزش باد چهارمین روز پاییزی آذر ماه 65 به این سو و آن سو می رفتند. بلوار راه آهن که منتهی به ایستگاه بود آغوش خود را پذیرای رزمندگانی که از چهار گوشه‌ نقشه خوش رنگ کشورمان آمده بودند، باز کرده بود . مردانی همه با یک لباس و یک چهره و یک لبخند ...

در بلندای پیشانی همه آنان نوشته بود: «آمدیم تا اسلام و ایران بماند» .

سوت قطار نوید «حبیب» می‌داد و سفره‌ای که آن طرف‌تر برای پذیرایی از مردان آسمانی این دیار ...

عقربه‌های ساعت با آرامش حرکت می‌کرد و هر لحظه به ساعت 12 ظهر روز سه شنبه چهارم آذر ماه نزدیک و نزدیک تر می‌شد.

آفتاب پاییزی در حال خودنمایی بود که ایستگاه، سرشار از جمعیت چفیه به دوش شده بود که ناگهان آسمان غرید و اولین هواپیمای دشمن سایه سیاه خود را بر سر شهر افکند ... هجوم بی امان کرکس‌ها که هر لحظه بر تعدادشان افزوده می‌شد جای جای شهر را مورد راکت و گلوله خود قرار می‌داد. اوج بمباران هم، ایستگاه راه آهن و خیل جمعیت رزمندگانی بود که برای عزیمت به دیار نور وارد اندیمشک شده بودند.

در چهارم آذر 1365 رژیم بعث عراق با هدف شکستن خط اتصال مرکز به جنوب و نیز از بین بردن منابع اقتصادی و انرژی، شهر اندیمشک را مورد هجوم طولانی مدت قرار داد. در این حمله هوایی که حدود یک ساعت و چهل و پنج دقیقه به طول انجامید مطابق بررسی‌های به عمل آمده تعداد 74 نفر از شهروندان اندیمشکی و حدود 300 نفر از هموطنان به فیض شهادت نایل آمده و بیش از 700 نفر نیز به درجه جانبازی مفتخر شدند.

موقعیت خاص شهر اندیمشک و نیز پیام نوروزی امام راحل که آن سال را سال پیروزی نامیده بود و از سویی تشکیل سپاه بزرگ محمد رسول الله(ص) می رفت تا در سال ششم جنگ، با همت رزمندگان اسلام پایه رژیم بعثی عراق را سست‌تر از گذشته نمايد و دروازه شهر بصره را به لرزه در آورند، از همین روی ارتش عراق با تصور نابودی کامل شهر كه یکی از عقبه‌های مهم از حيث انتقال نیرو و لجستیک بود در سر مي‌پروراند و قصد داشت ركورد چشمگیری در نیروی نظامی و جبهه‌هاي کشورمان پدید آورد.

آنتی کردسمن و آبراهام واگنر در کتاب «درس های جنگ مدرن» که توسط انتشارات مرکز مطالعات بین الملل و استراتژیک آمریکا منتشر شده در خصوص بمباران چهارم آذر ماه سال 65 می‌نویسند:

«در 25 نوامبر 1986 دور جدیدی از حملات هوایی عراق آغاز شد. حدود 54 جنگنده عراقی به 6 هدف نظامی حمله کردند که شامل پایگاه شکاری نزدیک دزفول، یک پادگان نظامی، ایستگاه راه آهن اندیمشک و تاسیسات لارک می باشد.»

به وضوح ایستگاه راه آهن اندیمشک به عنوان مرکز ثقل جبهه‌های جنوب از اهداف اصلی طولانی‌ترین بمباران محسوب می‌شد. هم‌زمان تعداد زیادی از رزمندگان که قصد اعزام به خط مقدم را داشتند در ایستگاه راه آهن اندیمشک بر اثر همين بمباران شهید شدند.

هر چند هدف دشمن شکستن روحيه مقاومت در اندیمشک بود، اما مردم استوار این سرزمین دو روز بعد در مراسم تشییع شهدا، با حماسه ای کم نظیر با امام انقلاب خود بیعت مجدد بستند و همچون سرو استقامت کرده و برگ رزینی به نام «حماسه مقاومت مردم اندیمشک» در تقویم روزگار ثبت کردند.

امیر مهرنیا خلبان بازنشسته نیروی هوایی و نویسنده کتاب ستاره‌های نبرد هوایی می‌گوید: شهر اندیمشک با اتصال به شبکه راه آهن کشور به عنوان یک پشتیبانی مهم به حساب می‌آمد و عراقی‌ها این را فهمیده بودند، لذا با حمله به آنجا می‌خواستند نقطه اتصال بین جنوب و مرکز را قطع کنند.

این نویسنده با اشاره به چهارم آذر ماه و استقامت مردم اندیمشک اظهار می‌دارد: عراق با تمام وجود آمده بود تا شهر را نابود کند، اما مردم شهر اندیمشک بعد از تقدیم 400 شهید به انقلاب در یک ساعت، دو روز بعد در تشییع شهدا با تمام قوا حضور پیدا کردند و با سردادن شعار «جنگ جنگ تا پیروزی» باعث سر افکندگی نیروهای عراقی شدند، مردم هرگز شهر را ترک نکردند و استقامتشان باعث شگفتی تمام غربی‌ها شد ...

و این چنین بود حدیث پایداری مردمی که چون سرو ایستادند تا انقلاب اسلامی بماند ...»

عباس اسلامی‌پور