افزایش توان کشورهای اسلامی جز با وحدت محقق نمی‌شود

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) احمدعلی مقدم، عضو شورای مرکزی حزب مؤتلفه اسلامی، در یادداشتی به تحلیل ابعاد مسئله وحدت در جهان اسلام پرداخته که به شرح ذیل است:

از آن زمانی که انوار الهی تفکرات امام خمینی (ره) بارقه‌های آن بر سر مردم دنیا تابید و یک درجه سطح اندیشه امت جهان اسلام را بالا برد و تفکر وحدت بخش وحدت شیعه و سنی را مطرح کرد و رواج داد شاهد شکل‌گیری ایدئولوژی تقریب مذاهب بین شیعه و سنی بودیم آنگاه که فرمودند: «از ملی گرایی خطرناك تر و غم انگیزتر، ایجاد اختلاف بین اهل سنت و جماعت با شیعیان و القای تبلیغات فتنه انگیز و دشمن ساز بین برادران اسلامی است.»
ندای وحدت بخش امام راحل(ره) افق‌های جهان اسلام را در نوردید و به‌عنوان فردی متفکر در هزاره سوم صدای امت اسلامی را در گوش جهانیان طنین‌انداز شد و به جهان ‌خواران فهماند نقشه‌ها، دسیسه‌ها و خیانت‌های نظام سلطه برای رخنه در بین مسمانان با وحدت مسلمانان نقش بر آب و رسوا می‌شود.
ابر مرد بزرگ تاریخ بشریت حضرت علی علیه الاسلام مگر خطاب به لشگریان خود در مقابله با لشگر معاویه نفرمودند: آن‎ها (شامیان غارتگر) در مسیر باطل خود، چنین متّحدند و شما، در طریق حقّتان، این گونه پراکنده و متفرّق! حضرت دست بر روی نقطه حساسی گذاشتند از تفرقه و پراکندگی تضعیف نیرو برمی خیزد و دشمن به امت مسلمان طمع می‌کند.
از این رو امام راحل (ره) با فهم بلند خود دست روی نقطه روزنه نفوذ در بین مسلمانان گذاشتند و با علم وقوف به طمع دشمن و دلبستگی به پراکندگی جمعیت مسلمانان در سال 60 تفکر وحدت شیعه و سنی را مطرح فرمودند تا جهان اسلام به خود آید و بفهمد که تنها از طریق اتحاد و کنار گذاشتن اختلافات اعتقادی است که می‌توان جاده به هم رسیدن و اتحاد را هموار کرد در عین اینکه هر کدام از مذاهب شیعه و سنی ضمن اینکه به اعتقادات خود پایبندند در زمان قرارگیری در برابر دشمن واحد سپر تعصب و دشمنی را کنار گذاشته و شیعه و سنی در یک جبهه قرار می‌گیرند.
این سؤوال مطرح است دشمن مشترک شیعه و سنی مگر دست از شیطنت برداشته است که ما به خواب غفلت فرو رویم تا دنیا دنیا است مواجه جبهه حق و باطل ادامه دارد و دشمن به ذاته بر اساس تبعش هیچ‌گاه دست از خصومت برنمی‌دارد و هر بار به شکلی صف‌آرایی می‌کند و از طریقی وارد می‌شود.
از همین رو مقام معظم رهبری فرمودند: «معنای اتحاد بین ملت های اسلامی این است که در مسائل مربوط به جهان اسلام همسو حرکت کنند و به یکدیگر کمک کنند و در داخل این ملت ها سرمایه های خودشان را بر علیه یکدیگر به کار نبرند.»
رخنه در صفوف مسمانان جز از طریق تفرقه حاصل نمی‌شود و از هر کجا که بوی تفرقه بیاید باید به گوینده آن سخن و نیت خیر آن عامل تفرقه شک کرد و این خصومت ذاتی نظام سلطه با جهان اسلام همیشگی است تنها رنگ و چهره عوض می‌کند مگر نه آن است که به اذعان خودشان که می‌گویند: «جهان اسلام در قرن بیست و یکم یکی از مهمترین میدان‌های زورآزمایی سیاست خارجی آمریکاست» و «تقابل اصلی آینده جوامع بشری برخورد فرهنگ اسلامی و فرهنگ غربی است.»
و مگر نه آن است که مطابق قانون اساسی «دولت جمهوری اسلامی ایران موظف است سیاست کلی خود را بر پایه ائتلاف و اتحاد ملل اسلامی قرار دهد و کوشش پیگیر به عمل آورد تا وحدت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جهان اسلام را تحقق بخشد». بنابراین بر تک تک دولت‌های اسلامی است تا از هر ابزاری در راستای اتحاد و همدلی جهان اسلام استفاده کند و امت اسلامی بداند اگر به خواب برویم دشمن بیدار است و دست از توطئه بر نمی‌دارد.
وحدت تنها شاه کلید همبستگی جهان اسلام است تا از طریق هم‌افزایی بر توان کشورهای اسلامی در مقابل توطئه‌های بیگانه افزود و اگر دست‌هایی در داخل و یا خارج از کشور بر طبل تفرقه می‌کوبند باید قطع و متنبه شوند و از همین جا اعلام می‌کنیم که کشور عربستان که توان نظامی خود را صرف بمباران مسلمانان مظلوم یمن می‌کند و یمن را میدان زورآزمایی خود کرده است جا دارد خشم خود را نسبت به رژیم صهیونیستی و آمریکا نشان می‌داد نه اینکه بر سر مردم مظلوم یمن بمب بریزد و عربستان با این عمل خیانت بزرگ را به وحدت جهان اسلام کرده است.
هر چند در طول تاریخ، جهان اسلام چهره‌های زیادی را به خود دیده است که در راستای وحدت بین شیعه و سنی مجاهدت کرده‌اند اما تا رسیدن به نقطه مطلوب راه زیادی مانده است چهره‌هایی همچون جمال‌الدین اسدآبادی، محمد عبده، اقبال لاهوری و... در قرن اخیر نیز امام راحل (ره) و حضرت آیت‌الله خامنه‌ای اما همچنان همان تعداد اندک خائن وطن فروشی که با ابداع انشعاب‌های جعلی از شیعه مثل بابیت و بهائیت و وهابیت در مذهب سنی همچون دمل چرکینی بر تن جهان اسلام مانده‌اند و تا خشکاندن آن‌ها که نظام سلطه برای تفرقه جهان اسلام آنان را خلق کرد راهی بس دراز مانده و این مستلزم کنار گذاشتن اختلاف‌های بی‌معنا در بین مسلمانانی است که همگی از یک قرآن و پیامبر پیروی می‌کنند.