آهنگ ماندگار/ ترجمه سوره «البلد»

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، سوره بلد نودمین سوره از سوره‌های مکی قرآن است که در جزء سی‌ام قرآن جای گرفته است. این سوره با سوگند به بلد ـ که اشاره به سرزمین مکه داردـ آغاز می‌شود؛ به همین دلیل آن را بَلَد نامیده‌اند. خداوند در این سوره به این می‎پردازد که زندگی انسان در عالم دنیا پیوسته با رنج عجین است و در بخش دیگر با شمردن برخی از نعمت‌ها به ناسپاسی انسان در مقابل این نعمت‌ها اشاره می‌کند. در سوره بلد باارزش‌ترین اعمال انسان آزادسازی برده‌ها، غذادادن و کمک به بینوایان معرفی شده است. در فضیلت تلاوت این سوره از پیامبر (ص) نقل شده است هر كس سوره بلد را بخواند، خداوند او را از غضب خود در روز قیامت ایمن می‌کند.
حجت‌الاسلام والمسلمین سیدابوالفتح دعوتی، نویسنده و پژوهشگر قرآن اخیراً ترجمه‌ای آهنگین از قرآن را انجام داده و جزء سی‌ام و بخش‌هایی از سور قرآن را برای انتشار در اختیار این خبرگزاری قرار داده که ترجمه آیات ۱ تا 2۰ سوره «البلد» از ترجمه «آهنگ ماندگار» در ادامه می‌آید؛
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۱﴾
وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۲﴾
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿۳﴾
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي كَبَدٍ ﴿۴﴾
أَيَحْسَبُ أَن لَّن يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ ﴿۵﴾
يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿۶﴾
أَيَحْسَبُ أَن لَّمْ يَرَهُ أَحَدٌ ﴿۷﴾
أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَيْنَيْنِ ﴿۸﴾
وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ ﴿۹﴾
وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ ﴿۱۰﴾
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿۱۱﴾
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿۱۲﴾
فَكُّ رَقَبَةٍ ﴿۱۳﴾
أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ ﴿۱۴﴾
يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿۱۵﴾ أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿۱۶﴾
ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿۱۷﴾
بسم‌الله الرحمن الرحيم
«1» همانا که سوگند بر اين گرامی بلَد
«2» که خود زادگاه تو می‌باشدی اين بلد
«3» و سوگند بر آن گرامی پدر با چنينان پسر
«4» و ما آدمی را اَبا رنج و سختی عجين داشتيم
«5» و گويا گمان کرد انسان که کس را نباشد بر او دسترس
«6» به اندوه گويد که مالی فراوان بدادم ز دست
«7» گمان کرده گويا که او را نبيند کسی
نه آيا که تدبير رب باشدی آشکار
«8» نداديمش آيا مگر ديدگانی
«9» و آنگه لبانی و آنگه زبانی
«10» و داديم زی هر دو راهش توانی،
گشـوده به رویش یکی جاودانی جهانی
«11» پس اکنون چرا مانده در تنگنای طريق
«12» و تو خود چه دانی که أش آن گذرگاه چيست
«13» همانا گره باز کردن ز دستان خلق
«14» خورانيدن مردم اندر بدِ روزگار
«15» يتيمی که پيوند نزديک دارد تو را
«16» و يا هر زمين‌گیر درمانده دردمند
«17» و بايد که خود باشدا اهل ايمان و تقوی و دين
سفارش به صبر و به نيکی کند همچنين
أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ ﴿۱۸﴾
وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿۱۹﴾
عَلَیهِم نارٌمُؤصَـده﴿۲۰﴾
«18» که اينان همان راستانند و آزادگان
رها گشته از سختی و درد و رنج
گذر کردگان از سرای سپنج
«19» و آنانکه کافر شدندی به آيات ما
پس آنان به اندر شقاوت درند
«20» برايشان بوَدآتشی سرمَدی
شده بسته بر رويشان هـر دَری