فرزندان خدیجه خانم؛ چشم انتظار کمک خیران

به گزارش خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا) از چهارمحال و بختیاری، رنج این‌روزهای خدیجه را شاید کمتر کسی دیده باشد که با وجود چهار فرزند بیمار و شوهری که به دلیل بدهی در بند زندان است همچنان تحمل‌پذیری بالایی دارد و از بی‌توجهی مسئولان و نهادهای حمایتی گلایه‌مند است.
خدیجه ترک‌‌لکی نورآبادی در گفت و گو با خبرنگار ایسنا - منطقه چهارمحال و بختیاری - در مورد وضعیت زندگی خود این چنین می‌گوید: ابوالفضل 16 ساله، آرمان 14 ساله، احسان 12 ساله و آرزو 9 ساله فرزندانم هستند که همگی از بیماری کلیوی رنج می‌برند.
خدیجه می‌گوید: چهار سال پیش با وجود درد شدید زیر شکم و مشکل ادراری، فرزندانم را به بیمارستان لردگان و پس از آن به بیمارستانی در اصفهان بردم که هیچ کدام علت بیماری آن‌ها را متوجه نشدند.
او می‌گوید: امکانات کافی در بیمارستان لردگان وجود نداشت و من مجبور بودم با چهار فرزند خود به بیمارستان اصفهان بروم. از خرداد امسال در بیمارستان اصفهان آزمایشاتی از همه اعضای خانواده گرفته شد و از آن وقت متوجه بیماری فرزندانم شدیم که به دلیل دیر متوجه شدن بیماری، کلیه‌هایشان کوچک و عفونت مثانه بیشتر شده بود.
خدیجه از اوضاع بسیار بد زندگی و نداشتن پول بستری بیمارستان می‌گوید: هزینه بیمارستان بسیار سنگین است و این هزینه‌ها توسط افراد فامیل و اهالی روستا تامین می‌شود.
او می‌گوید: کمک‌های مردم روستا و فامیل باعث شد پسر 14 ساله‌ام اواخر تابستان دو بار عمل کند که متاسفانه فایده‌ای نداشته و همچنان از درد مثانه و کلیه رنج می‌برد.
او می‌گوید: قبلا با همین کمک‌ها هر هفته فرزندانم را به بیمارستان می‌بردم و تا وقتی در بیمارستان بودند حالشان خوب بود به محض اینکه به خانه می‌آمدیم دردها شروع می‌شد و چاره‌ای نداشتم که آن‌ها را به بیمارستان لردگان ببرم، گرچه سکون دردهایشان موقتی بود. با وجود تجویز پزشک معالج فرزندانم برای تزریق هفتگی آمپول و دریافت داروها که هزینه هر آمپول سه میلیون تومان، هزینه عکس از مثانه 400 تا 500 هزار تومان و هزینه سونوگرافی 200 هزار تومان است و با اینکه هزینه بیمارستان از سوی مددکار بیمارستان کاسته می‌شود اما هزینه بستری بیمارستان بسیار زیاد است و نمی‌توانم این هزینه را پرداخت کنم و به ناچار از رفتن صرف‌نظر می‌کنم.
خدیجه از فوت پسر عموی خود بر اثر بیماری کلیوی می‌گوید: وقتی به متخصص مراجعه کردم گفتند این بیماری ژنتیکی است دارویی ندارد و باید با تزریق آمپول، کلیه‌ها برای دیالیز آماده شوند که احساس می‌کنم با متوجه شدن بیماری پسرعمویم وضعیت فرزندانم وخیم شده است.
خدیجه می‌گوید: گاهی وقت‌ها همه فرزندانم به دلیل عفونت زیاد، تب بدنشان بالا رفته و دچار درد در ناحیه کلیه‌ها، پهلو و مثانه می‌شوند که مجبور می‌شوم آن‌ها را به بیمارستان لردگان برده تا حدودی درد آن‌ها کاسته شود.
او می‌گوید: پنج ماهی است که شوهرم به علت بدهی 300 میلیون تومانی در بند زندان است و تنها درآمد زندگی‌مان از یارانه‌ها است و حتی میوه‌ای در خانه برای خوردن نداریم.
خدیجه می‌گوید: در خانه استیجاری زندگی می‌کنیم و ماهانه 150 هزار تومان از یارانه را برای اجاره می‌گذاریم و خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم آنقدر سرد است که مجبور شده‌ایم برای جلوگیری از سرما دور تا دور آن‌ را پلاستیک بزنیم.
او می‌گوید: با وجود بیماری فرزندانم تحت پوشش هیچ یک از نهادهای حمایتی نیستیم و جندین بار به دفاتر برخی مسئولان رفته اما اجازه نداده‌اند آن‌ها را ببینیم و حرف دلمان را بازگو کنیم.
خدیجه از رسیدگی نشدن به وضع بدشان از نهادهای حمایتی و بی‌توجهی مسئولان گلایه‌مند است.
او می‌گوید: حتی بیمارستان اصفهان برای عمل آن‌ها نوبت مشخص کرده و به دلیل اینکه پولی برای رفتن به اصفهان ندارم، فرزندانم را نمی‌توانم بستری کنم و ان‌ها روز به روز وضعیت بدتری پیدا می‌کنند.
دهیار شهرک فجر برآفتاب نیز در گفت وگو با خبرنگار ایسنا با اشاره به اینکه 70 درصد از مردم این روستا از مشکل مالی رنج می‌برند، تصریح کرد: حدود 10 درصد از مردم شهرک فجر برآفتاب بیماری‌های مختلف دارند و تعداد محدودی از بیماری کلیوی نیز رنج می‌برند که وضعیت این خانواده بسیار وخیم است.
حجت‌الله دل‌باز کیش گفت: جمعیت شهرک حدود هفت هزار نفر معادل یک هزار و 600 خانوار است و این شهرک از سال 72 ساخته شده است.
دهیار شهرک فجر برآفتاب با ابراز نگرانی از وضعیت این خانواده، خاطرنشان کرد: امید است خیرین برای کمک و حمایت از این خانواده واردعمل شود تا وضعیت آن‌ها بهبود یابد زیرا کمک مبالغ کم از سوی نهادهای حمایتی مانند داروی مسکنی است که تنها چند ساعت تاثیر گذار است.
خدیجه حرف‌های زیادی برای گفتن داشت، حرف‌هایی که واقعا شنیدنی بود، کاش می‌شد سری به مردم این منطقه بزنیم، شاید بتوان با کمک‌هایی که در حد توان است مخصوصا دل فرزندان بیمار را شاد کرد و قطعا می‌توان با کمی همت و با ترغیب خیرین برای کمک به مردم واقعا نیازمند این منطقه تلاش کرد، جای دوری نخواهد رفت و پاداش این گونه کارها داده خواهد شد.
مسئولان باید به مسائلی همچون فقر و بیماری در مناطق محروم با توجه به نبود امکانات کافی، توجه ویژه‌ای داشته باشند و هر از چند گاهی سرکشی لازم را برای از بین رفتن فقر و محرومیت‌زدایی از آن مناطق داشته باشند در غیر این صورت وضعیت مناطق محروم بهبود نخواهد یافت و مردم روز به روز وضعیت بدتری خواهند داشت.
منبع: ایسنا