چهار دستور برای خودسازی

به گزارش ایکنا از لرستان، آیت‌الله سیداحمد میرعمادی، نماینده ولی‌فقیه در استان و امام جمعه خرم‌آباد در سلسله مباحثی تحت عنوان «درس‌هایی از نهج‌البلاغه» عنوان داشته است: امام علی(ع)، پس‌از در میان گذاشتنِ انگیزه خود از نگارش این نامه تربیتی، اکنون به طرح آموزه‌های خود می‌پردازد و فرزندش را به همان مسیری فرا می‌خواند که مقتضای آفرینش و برابر فطرت اوست. ایشان این تعالیم را با این چهار دستور شامل تقوا، التزام به فرمان خدا، آباد کردن دل با یاد خدا و چنگ زدن به ریسمان الهی آغاز می‎کند و می‌فرماید: «فَاِنّیِ اُوصِیکَ بِتَقوَی اللهِ؛ تو را به تقوای الهی سفارش می‌کنم».
تقوا؛ محوری‌ترین توصیه امام علی(ع)
تقوا، محوری‌ترین توصیه امام علی(ع) است؛ به‌طوری‌که کمتر موعظه‌ای از مواعظ علوی را می‌توان یافت که پرهیزگاری و تقوا در آن مطرح نباشد. تعریف ساده و عمومی از تقوا در نظر امیرمؤمنان علی(ع)، ترک گناهان و گریز از وسوسه‌های شیطان است.

مهم‌ترین اثر تقوا همان است که آن حضرت به یکی از اصحاب خود فرمود: «فَاِنَّ مَنِ اتَّقَى اللّه َ عَزَّ و قَوِيَ و شَبِعَ و رَوِيَ و رَفَعَ عَقلَهُ عَن أهلِ الدُّنيا ، فبَدَنُهُ مَع أهلِ الدُّنيا و قَلبُهُ و عَقلُهُ مُعايِنُ الآخِرَةِ، فأطفَأَ بضَوءِ قَلبِهِ ما أبصَرَت عَيناهُ مِن حُبِّ الدُّنيَا فَقَذِرَ حَرَامَهَا وَ جَانَبَ شُبُهَاتِهَا وَ أَضَرَّ وَ اَللَّهِ بِالْحَلاَلِ اَلصَّافِي إِلاَّ مَا لاَ بُدَّ لَهُ مِنْ كِسْرَةٍ مِنْهُ يَشُدُّ بِهَا صُلْبَهُ؛ هر کسی تقوای الهی داشته باشد، عزیز و قدرتمند و سیر و سیراب شود و در حالی‌که جسم او با مردم است، او از مردمِ زمانه‌ی خود بالاتر خواهد بود و عقل و قلب او آخرت را می‌نگرد و با نور قلب خود جاذبه‌ی آن‌چه از حُب دنیا با چشم خود دیده، خاموش می‌کند. حرام دنیا را وامی‌گذارد و از آن‌چه شبهه‌ناک است فاصله می‌گیرد و خدا قسم مال حلال دنیا را برای خود مضر می‌داند مگر به اندازه‌ای که چاره ندارد تا بدان سدجوع کند.
حضرت در فراز و لُزُومِ اَمرِهِ؛ و پای‌بند به فرمانش»، التزام به فرمان خدا را مطرح کرده، نه اطاعت را‌. روشن است که التزام به امر، از آثار و فواید تقواست، بدون تردید هر کس که به تقوا روی آورده، به آثارآن نیز ملتزم است. این التزام، جبری و قهری نیست، بنابراین در ردیف اطاعت است، بلکه شاید مفهومی لطیف‌تر و معنایی ظریف‌تر دارد، چراکه التزام به امر، حاکی از آن است که میان انسان و فرمان خدای یگانه، رابطه ناگسستنی و پیوندی ناگشودنی وجود دارد.
انتهای پیام