به گزارش
ایکنا از زنجان، امید، موتور محرکه در تلاش و رسیدن به اهداف است و امید به درگاه خدای متعال و استعانت از محبت خالق هستی سرچشمه انگیزه مضاعف در هر کار و کوشش است.
مومن حتی در مواجه با سختیها مایوس نشده و همواره به لطف الهی امیدوار است که سیره اولیای الهی موید این مساله است.
در ادامه داستان حضرت یوسف (ع) در آیه ۸۷ از سوره مبارکه یوسف میخوانیم: «یا بَنِیَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ یُوسُفَ وَ أَخِیهِ وَ لاٰ تَیْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللّٰهِ إِنَّهُ لاٰ یَیْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللّٰهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکٰافِرُونَ»؛ «ای پسرانم! (بار دیگر به مصر) بروید و از یوسف و برادرش جستجو کنید و از رحمت خداوند مأیوس نشوید، حقّ این است که جز گروه کافران، از رحمت خداوندی مأیوس نمی شوند».
در تفسیر اجمالی از این آیه شریفه میتوان گفت: پدر نباید با فرزندانش قطع رابطه دائمی کند. «وَ تَوَلّٰی عَنْهُمْ... یٰا بَنِیَّ».
شناخت، نیاز به حرکت دارد. «اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا».
رسیدن به لطف الهی، با تنبلی سازگار نیست. «اذْهَبُوا، وَ لاٰ تَیْأَسُوا».
اولیای خدا، هم خود مأیوس نمیشوند هم دیگران را از یأس باز میدارند. «لاٰ تَیْأَسُوا».
یأس، نشانه کفر است. «لاٰ یَیْأَسُ... إِلاَّ الْقَوْمُ الْکٰافِرُونَ» زیرا مأیوس شده، در درون خود میگوید: قدرت خدا تمام شده است.