بانویی که صبر را از کوچه پس کوچه‌های مدینه آموخت
گروه اجتماعی - پانزدهم رجب مصادف با سالروز وفات بانوی دمشق، حضرت زینب(س) است. بانویی که از کودکی معنای صبر را در کوچه پس کوچه‌های مدینه آموخت و در صحرای کربلا آن را به رخ جهانیان کشاند. بانویی که برای حفظ اسلام از خویش گذشت و با ایستادگی‌اش، مشتی آهنین بر دهان یزیدیان کوبید.
به گزارش ایکنا از مازندران و به نقل از فارس، پانزدهم رجب، مصادف با وفات بانویی است که در واقعه عاشورا، ایستادگی را معنا کرد و نهضتی ابدی به راه انداخت، حضرت زینب(س) بانویی که نامش را خداوند برای او برگزید و وی را عزیز چشم پدر قرار داد.
دختر علی(ع) و فاطمه زهرا(س) که همانند پدر و مادر خویش، حق‌طلب بود و از ظلم و ستم، رویگردان.
حضرت زینب(س) در تاریخ پنجم جمادی‌الاول سال ششم هجری قمری متولد شد و در 15 رجب سال 62 هجری قمری، در سن 56 سالگی در دمشق درگذشت.
دخت علی‌بن‌ابی‌طالب(ع)، از کودکی عاشق برادر بود و در کنار وی ایستاد تا راه عدالت‌خواهی بار دیگر زنده بماند،
در برابر راهی که حسین(ع) برای حفظ اسلام برگزید، دوشادوش برادر از کمکی دریغ نکرد و با فرزندان خویش راهی نینوا شد.
در صحرای سوزان، دلگرمی بانوان شده‌بود و آغوشش، مأمنی آرام برای کودکان بی‌قرار بود، ندای عمه جان کاروانیان، دل زینب(س) را به درد می‌آورد و قصه هزار غصه بیابان شده‌بود.
زخم‌های وجودش بار دیگر سر باز می‌کرد، آن هنگام که نظاره‌گر چشمان منتظر کودکان کربلا بود، آن هنگام که در برابر آهنگ کودکانه بابایم کجاست رقیه، اشک می‌ریخت.
پرستار بیمار کربلا بود و برای حفظ جان یادگار برادر، ایستاد تا چراغ راه امامت هرگز خاموش نگردد، شهادت عزیزان را به چشم دید و از درون همچو شمعی می‌سوخت اما می‌دانست که باید نهضت عاشورا را با صبرش زنده نگاه‌دارد.
با بیانی ناطق، مشتی آهنین بر دهان یزیدیان زد و رنگ از روی نقشه‌های شومشان زدود، ایستادگی زینب(س) در برابر ظلم نااهلان در کنار قیام حسین(ع)، اسلام را زنده نگاه‌داشت و چهره حقیقی دشمنان را در مقابل دیدگان همگان، آشکار کرد.
یاد کربلا با زینب(س) معنا می‌شود و عاشورا با او رنگ می‌گیرد، همراه همیشگی برادر، مرهم زخم‌های وجودی حسین(ع) بود و حضورش در میان هیاهوی ظلم بیگانگان، آرام‌جانی بود برای همسفران نینوا.
بانوی عاشورا در کربلا قامت خمیده کرد و گیسوانش با اندوه فراق برادر، سپید شد، داغ مادر دید و از آن روز، مادر خانه شد تا همراه برادران و پدر باشد، صبر را از کودکی در کوچه پس کوچه‌های مدینه آموخت و آن را تا ریگ‌های داغ بیابان با خود همراه کرد.
این روزها سالروز وفات بانویی است که نامش صبری آسمانی را به یاد می‌آورد، بانویی که جهان در سالروز وفاتش، رخت عزا به تن کرده‌است و فرشتگان نیز در مزارش به سوگ نشسته‌اند.
بانویی که هنوز دشمنان کوته‌نظر، تاب بزرگیش را ندارند و قصد ویرانی مزارش را در سر می‌پرورانند اما با ایستادگی غیور مردانی از جنس 72 تن یار حسینی و صبر بانوانی از جنس زینبی، این فکر شوم، نقشه بر آب شد و همچنان پرچم یا حسین(ع) بر فراز آسمان دمشق خودنمایی می‌کند.
پرچمی که با از خود گذشتگی عاشقان اسلام تا ابد بر بام آسمان، برافراشته خواهد ماند.
صائمه یوسفی گل‌افشانی
