سختی نکشیدن فساد می‌آورد
گروه شبکه‌های اجتماعی ــ حجت الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان ضمن ارائه توضیحاتی پیرامون این موضوع که چگونه می‌توانیم به آسودگی برسیم بیان کرد: سختی نکشیدن فساد می‌آورد، کارِ سخت را تحمل کنید که این راه صلاح آدمی است. آیا شادترین لحظات شما لحظاتی نیست که حسابی کار کرده‌اید؟ آسودگی را آدم این‌طور به‌دست می‌آورد.
به گزارش ایکنا؛ در کانال تلگرامی حجت الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان مطلبی پیرامون این که «چگونه زندگی کنیم تا آسوده‌‌تر باشیم» منتشر شده است که در ادامه متن آن تقدیم می‌شود؛
دستور دین است که بسیاری از راحتی‌ها را برای خود فراهم کنیم و بسیاری از ناراحتی‌ها را از بین ببریم. در آسودگی و آرامش می‌توان بسیاری از استعدادها را شکوفا کرد. عبادت، اصلاح اخلاق، رشد معنوی و تشکر از خدا، نیازمند آسودگی است. اما معمولاً آدم‌ها آرامش خود را برای یک لذت غیرشرعی فدا می‌کنند که معلوم نیست چقدر به آن برسند و چقدر از آن صدمه بخورند.
در دنیا برای هر کسی سهمیه‌ای از رنج می‌گذارند، تا وقتی این مسئله را برای خودت جا نیندازی دین را نمی‌توانی جا بیندازی. دین، راه کاهش رنج است. البته دین، بعضی از رنج‌ها را هم پیشنهاد می‌دهد و می‌گوید «به استقبال این رنج‌ها برو» اگر انسان بداند در دنیا رنج قطعاً هست راحت‌تر به استقبال رنج می‌رود. کسی که نمی‌تواند با رنج دنیا خوب کنار بیاید، با دین هم بد برخورد می‌کند.
غالباً برای مشکلاتمان دنبال مقصر هستیم درحالی‌که عامل اصلی مشکلات ما خداست(عامل اصلیِ مشکلاتمان ساختار دنیاست که توسط خدا طراحی شده است)، امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: «فِي كُلِّ جُرْعَةٍ شَرَقٌ وَ فِي كُلِّ أُكْلَةٍ غَصَصٌ لَنْ تُنَالَ نِعْمَةٌ إِلَّا بِفِرَاقِ أُخْرَى» (تحف‌العقول/91) دنیا جایی‌است که با هر آبِ خوشی، حتماً یک جرعۀ ناخوش هم از گلویت پایین می‌رود و هیچ نعمتی -در مادیات- به تو نمی‌دهند مگر اینکه نعمتی دیگر از تو می‌گیرند(البته نعمت‌های معنوی این‌طور نیستند) اگر این را باور کنی، حالت از دنیا گرفته می‌شود. کسانی که خیال‌باف هستند این حرف‌ها را قبول نمی‌کنند.
دانستن «فلسفۀ رنج» به آسودگیِ انسان کمک می‌کند. یک دلیل برای ضرورت رنج این است که اگر انسان در این دنیا رنج و سختی نکشد، فاسد می‌شود. علی(ع) می‌فرماید: قلب فارغ، دنبال فکرِ گناه است و دست بیکار دنبال عملِ گناه است(شرح ابن‌ابی‌الحدید/20/303) برای اینکه جلوی فساد خود را بگیری، خود را به سختیِ کار بینداز.
علی(ع) فرمود: «أَشَدُّ النَّاسِ حِسَاباً يَوْمَ الْقِيَامَةِ الْمَكْفِيُّ الْفَارِغُ» شدید‌ترین حسابرسیِ روز قیامت از کسی است که توان دارد ولی کار نمی‌کند«إِنْ كَانَ الشُّغُلُ مَجْهَدَةً فَالْفَرَاغُ مَفْسَدَة» اگر کار جهاد است، بیکاری فساد است (مجموعۀ ورام/1/60) پیامبر(ص) می‌فرماید: خدا بدش می‌آید از آدم سالم بیکار که نه مشغول دنیاست نه مشغول آخرت! (شرح ابن‌ابی‌الحدید/17/146).
فرهنگِ کارکردن، جزء دین است. أمیرالمؤمنین(ع) خودش کفش خود را پینه می‌زد. حضرت امام(ره) تا آخر عمر شریفش، خودش اتاقش را جارو می‌کرد. علامۀ طباطبایی(ره) چند سال در روستا، به لایروبی قنات‌ها و آبادکردن باغ‌ها مشغول بود. باغ‌هایی که ایشان در آن کار کرده بود، الان هم از روستاهای اطراف آبادتر است.
طرف می‌خواهد پوشال کولر را عوض کند، کولرساز می‌آورد؛ خُب خودت عوض کن. خیلی زشت است آدم شبیه پادشاه‌ها زندگی کند یا فقط برای مُزد، کار کند. آن‌وقت با این فرهنگِ خراب، می‌خواهیم دین، ما را نجات بدهد.
بعضی خانواده‌ها -از سرِ دلسوزی- می‌خواهند به فرزندشان رنج نرسد، با محبت نا به جا بچه را فاسد می‌کنند و بعد می‌گویند: چرا بچۀ من نماز نمی‌خواند؟ ببین با مهربانی نابجا چقدر به او بی‌رحمی کردی. انتظار دارد بچه‌اش فقط در مدرسه تربیت شود؛ خُب خودت تربیتش کن. می‌گوید: «به مدرسه پول دادم تا تربیتش کنند».
امام کاظم(ع) فرمود: «إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَيُبْغِضُ الْعَبْدَ النَّوَّامَ» (من‌لایحضره‌الفقیه/3/169) خدا از بنده‌ای که زیاد می‌خوابد بدش می‌آید. کسی به آقای بهجت(ره) گفت: وقتی می‌خوابم، خواب مرا می‌بَرد. فرمود: راحت نخواب؛ نشسته بخواب تا خواب بر تو مسلط نشود! خود آقای بهجت اکثراً این‌طوری می‌خوابید؛ به خودش سختی می‌داد (خبرگزاری مهر/کد خبر: 2327342) حضرت موسی(ع) از خدا پرسید: از چه کسانی بدت می‌آید؟ فرمود: آنهایی که همۀ شب را می‌خوابند و همۀ روز بیکارند.
سختی نکشیدن فساد می‌آورد، بخشی از سختی‌ها در رنج‌های تقدیری می‌آید و بخشی از سختی‌ها در رنج‌های تکلیفی. کارِ سخت را تحمل کنید؛ این راه صلاح آدمی است. آیا شادترین لحظات شما لحظاتی نیست که حسابی کار کرده‌اید؟! آسودگی را آدم این‌طوری به‌دست می‌آورد.
انتهای پیام
