فیلم‌نامه نویسی؛ ضعف عمده سریال‌های ایرانی از جمله «آنام»

جبار آذین در یادداشتی که در اختیار ایکنا قرار داده است می‌نویسد: مجموعه تلویزیونی ملودرام خانوادگی و اجتماعی «آنام»، ساخته کارگردان شناخته شده سریال‌های تلویزیونی جواد افشار، بازگشتی مقبول از گلچهره سجادیه به تلویزیون است. آنام، سریالی سرگرم کننده و زن محور با موضوع‌های عشق، دلدادگی، ثروت، صبر و انتقام در قالب داستانی خانوادگی است.

سریالی که دست بر قضا به رغم برخی امتیازهای مضمونی و محتوایی و ساختار هنری و بازی‌های خوب، مهلک‌ترین ضربه را از ناحیه داستان‌سازی و داستان‌گویی خورده است. اگر پیش از این به کرات ضعف و نقص فیلمنامه‌های سیمایی و سینمایی را معضل اصلی آنها قلمداد می‌کردند.

آنام نشان داد که بیشتر و پیشتر از آن، فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی، دچار مشکل قصه‌گویی و داستان پردازی‌اند.ایراد بزرگ آنام که نتیجه اهمال، بی‌دقتی و سهل‌انگاری نویسندگان و کارگردان آن است، نداشتن تسلط و تبحر نویسندگان سریال و افشار به فنون، اصول و قواعد داستان‌سازی و بعد فیلمنامه‌نویسی است. ایرادی که حتی با نگاه عقلانی هم می‌شد، آن را دریافت و با شیوه‌ها و شگردهای داستان‌نویسی بر طرف کرد.

راوی اصلی داستان مشکل دار آنام، کاراکتر آنام است و مخاطب سریال، حوادث و ماجراهای سریال را از نگاه و بازگویی و بازسازی او می‌شنود و می‌بیند. بدیهی این که، آنام تنها می‌تواند نقال و روایت‌کننده آن رخدادها و ماجراهایی باشد که خود دیده یا شنیده است، اما درسریال آنام، بیننده شاهد مسائل و برخوردها و دیالوگ‌هایی است که به عنوان نمونه میان شخصیت‌های کبیر و سلطانی یا دیگران و در خلوت‌شان روی داده است و «آنام» هرگز نمی‌توانسته آن‌ها را دیده یا شنیده باشد، چراکه آنجا نبوده است و سریال آنام پر است از این نوع صحنه‌های ساده و سطحی‌انگارانه سازندگان آن! اگر بگویند که آن صحنه‌ها، روایت دانای کل است، در این صورت باید سریال آنام دو راوی؛ آنام و دانای کل داشته باشد و چون هیچگاه این دو ازهم تمیز داده نشده و به درستی پرداخت نشده است، میانشان خلط مبحث ایجاد شده و دودمان آنام را بر باد داده است! اگر آنام دچار چنین اشتباه عقلانی و داستانی نبود، شاید می‌شد آن را در ردیف تولیدات مخاطب پسند سیما و کارهای خوب جواد افشار قرار داد!

انتهای پیام