به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، حجتالاسلام و المسلمین محمدرضا زائری شامگاه گذشته هشتم خردادماه در نشستهای دین، معرفت و اخلاق با محوریت بحث مناسبات فرهنگی اخلاق گفتوگو که در تالار شهر شهرداری مشهد برگزار شد، با طرح سوالی تحت این عنوان که آیا جامعه به گفتوگو نیاز دارد؟ در ادامه ابراز کرد: گفتوگو خود اصالت و دارای ارزش است در واقع ما نباید زمانی به گفتوگو بپردازیم که به آن نیاز داشته باشیم. گفتوگو از روی اجبار نباید صورت گیرد و اگر متوجه این موضوع شده بودیم و آن را پذیرفته بودیم که با بانوان این شهر همانطور که با خانم موگرینی رفتار میکنیم؛ در سالهای انقلاب هم همانگونه رفتار میکردیم و یا حجاب اجباری نیز صورت نمیپذیرفت همه مشکلات حل خواهد شد.
وی گفت: اگر ما در طی این سالها با زنان این شهر گفتوگو میکردیم و اگر فضای گفتوگو به وجود آمده بود 40 سال قبل از انقلاب با مرگ آقای ملک مطیعی هیچگونه از اشتباهاتی طی این سالها به وجود آمده است رخ نمیداد.
این مدرس دانشگاه و فعال فرهنگی با تأکید بر اینکه گفتوگو طبیعت زندگی انسانی در سنت الهی است، ابراز کرد: طبیعت زندگی انسان این است که با یکدیگر ارتباط داشته باشند و از طریق گفتوگو است که میتوان طرف مقابل را شناخت، جهان درون خود را کشف کرد و همچنین به شناخت دنیای ذهن و باورهای خود دست پیدا کرد.
نبود فضای گفتگو درجامعه
وی ادامه داد: این شناخت هنگامی به وجود میآید، که میتوانیم با افراد ارتباط برقرار کنیم و بر روی آن نیز تأثیرگذار باشیم و یکی از دلایلی که در همایشهای و جلسات مختلف صحبت میکنیم و هیچ ارتباطی با مخاطب بر قرار نمیکنیم و همچنین یکی از دلایلی که رسانه ملی پس از 40 سال به رسانههای رقیب و شبکههای ماهوارهای میدان داده است در واقع نبود فضای گفتوگو در جامعه است. در این میان نیز بزرگترین اشتباه روحانیت در سالهای پس از انقلاب این بوده است که متاسفانه مردم را با نگاه پایین تری نگاه میکنند.
زائری ابراز کرد: وابستگی به این باور به دو دلیل است؛ نخست اینکه افراد نباید هیچگاه احساس کنند که خداوند خوبیهای جهان را به آنها داده است و احساس خودبینی و غرور کنند که در این زمینه یکی از اشتباه ما این است که ما با خود فکر میکنیم به دلیل اینکه ما مسلمان هستیم و مکتب ما نیز امیرالمومنین(ع) است و بر همین اساس ما فکر میکنیم خدا به هیچکس به جز ما مسلمانان هیچ چیزی نداده است.
این مدرس دانشگاه و فعال فرهنگی تأکید کرد: بنابراین ما باید به جهت روحی و معنوی باور داشته باشیم که بهتر از دیگران نیستیم و در این زمینه نیز در روایات و دستورات اخلاقی به صراحت این تعبیر آمده است که کسی به حقیقت و معرفت میرسد و رسیده است که خود را بهتر از دیگران نداند.
وی عنوان کرد: بنابراین اولین شرط این است که باور کنیم همه خوبیها به ما عطا نشده و در این خصوص هم در قرآن آمده است که هیچ انسانی به انسان دیگر بی نیاز نیست.
انتهای پیام