مشکلی به نام میدان ندادن به جوانان مستعد و پرشور

 به گزارش ایکنا از چهارمحال و بختیاری، بخش دوم گفت و گو با دبیرعالی مجمع کانون‌های فرهنگی تبلیغی سازمان تبلیغات اسلامی و مدیر شبکه بزرگ آرمانشهر مهدوی به این شرح است:

آقای محمودی در فعالیت‌هایی که اشاره فرمودید از کانون فرهنگی گرفته تا آرمان شهر و مرکز بررسی جنگ نرم و دیگر موارد، از گذشته تا به امروز چه مشکلاتی سد راه شما بوده که برطرف نشده‌اند؟
ببینید بحث اقتصادی و حمایت های مالی برای فعالیت های ما زیاد جدی نیست، آن دلیل اصلی که مانع فعالیت های جدی ما می‌شود این است که متأسفانه چند سالی است که جوانان خیلی جدی گرفته نمی شوند و من فکر می‌کنم برای پاسخ به این سوال که جوانان چرا باید جدی گرفته شوند باید به جنگ رجوع کرد، باید به قبل تر از جنگ و زمان انقلاب رجوع کرد و اتفاقاتی که در همین یکی چند ساله افتاد در بحث پیشرفت های علمی و نظامی، در تمام این مقوله ها جوانان سردمدار هستند.
طبق قاعده ی مدیریتی می‌گویند که مدیران باید جوان باشند ولی مشاوران مجرب و کارآزموده داشته باشند و این خیلی جدی گرفته نمی شود چون در بین مسئولین ما این مسئله باور نشده است و من فکر می‌کنم که اگر کارها به جوانان توانمند که مجرب هم هستند و یک جهان بینی کامل و یک نگرش کامل به همه ی ابعاد دارند و احساسی رفتار نمی کنند، جدای از تعاریف سنی، واگذار بشود، چون انگیزه، هیجان و انرژی دارند می توانند کار ها را خیلی خوب مدیریت کنند و به نتیجه برسانند، در کل مشکلی که هست میدان ندادن به جوانان مستعد و پر شور است و خیلی وقتا تعریف و تمجید هایی که هست فقط شعار است.
مسئله ی دیگر اینکه متأسفانه فرهنگ که اصل خلقت می توانیم آن را تعریف کنیم و فعالیت همه ی انبیا را یک حرکت فرهنگی ببینیم، جدی گرفته نشده و تعریفی که از فرهنگ هست، تعریف درستی نیست. شاید در بحث اصطلاحی که در ادبیات ما داریم درست تعریف نشده، در غرب این فرهنگی که ما از آن در حال یاد کردن هستیم را تحت عنوان کالچر معرفی می‌کند اما ما در فرهنگ خودمان یک اصطلاح است و تعریف های مختلفی دارد و یک عیب دیگه که وارد است اینکه فرهنگ پیشوند و یا پسوند موضوعات دیگر قرار می گیرد و جالب این است که مقام معظم رهبری فرهنگ را ارجحیت دادند بر موضوعات دیگر و موضوعات دیگر ذیل فرهنگ تعریف می شوند و این را همه ی ما قبول داریم و به این باورداریم و اعتقاد ماست و در کل متأسفانه فرهنگ خیلی جدی گرفته نمی شود، دولت های مختلف که در رأس کار می آیند از این موضوع غافل هستند و ما این را به صورت جدی قبول داریم که فرهنگ اگر اصلاح شود خیلی از مشکلات حال کشور حل خواهد شد حتی اقتصاد، حتی بیماری ها و ما برای همه ی این موضوعات تعریف داریم، ما متأسفانه در فرهنگ مان ایراد داریم که معضلات دیگر ایجاد می‌شود و اگر این فرهنگ اصلاح شود خیلی مسائل دیگر هم خود به خود حل خواهند شد.

نقاط قوت و ضعف فعالیت‌های فرهنگی از دید شما در طول این چند سال فعالیت کدام است؟
در مباحث فرهنگی مسئله ی اعتبارات و حمایت های مالی و حتی حمایت های مردمی خیلی کم رنگ است، ببینید ما دولتی را نداشتیم که مقوله ی فرهنگ را به معنای واقعی کلمه جدی بگیرد،زمانی فرهنگ را جدی گرفته اند که با آن پسوند ها و پیشوند هایی که گفتیم، همراه شده باشد، مثلا فرهنگ و هنر، فرهنگ و اجتماع، فرهنگ و مذهب و موارد دیگر یعنی اینکه احساس کرده اند فرهنگ چیز اضافه ای است که باید به این موضوعات اضافه شود و در این قالب ها پیگیری شود و در کنار این موضوعات دیده شود، اما نه!فرهنگ همان طوری که گفته شد بر همه چیز حکم رانی می‌کند اگر درست مدیریت شود.متأسفانه کار های فرهنگی جدی گرفته نمی شوند، حتی دستگاه های فرهنگی از طرف بعضی ادارات و دستگاه های اجرائی کشور و مسئولین جدی گرفته نمی شوند و این باعث می‌شود که کار های فرهنگی خودشان تبدیل به نقطه ضعف و آسیب شوند، چون یک مطلبی مطرح می‌شود و روی آن کار می‌شود ولی چون ادامه دار نیست خودش رفته رفته تبدیل به آسیب می‌شود.
برای مثال برنامه ی فرهنگی تعریف می شد برای اینکه یک آسیبی را رفع کنند و یا یک نقطه ی قوتی را تقویت کنند اما برای مخاطبی این کار انجام می شد که اصلا به آن مخاطب ربط نداشت و یا اینکه برای مخاطبی انجام می شد که هیچ تأثیری روی او ندارد اگر بخواهیم با مثالی این موضوع را روشن کنیم در مورد حجاب وقتی ما بخواهیم مقوله ای را مطرح کنیم متأسفانه فعالیت و برنامه برای قشر متدین و مذهبی برنامه ریزی می‌شود و برای قشر مقابل که خیلی به بحث حجاب اهمیت نمی دهند اگر هم برنامه ای گذاشته شود، از حجاب تعریف اشتباهی انجام می‌شود و با ادبیات خود انها با آنها صحبت نمی شود.یک آسیب دیگر در مباحث فرهنگی موازی کاری های زیاد است دستگاه های مختلفی در حوزه ی فرهنگ ورود پیدا می‌کنند و از بعد خودشان فرهنگ را نگاه می‌کنند، مثلا یک دستگاه نظامی اگر قصد انجام کار فرهنگی داشته باشد فقط با مباحث امنیتی و نظامی به مقوله فرهنگ نگاه می‌کند، یک دستگاهی درگیر مسائل شهری و اجتماعی است، فقط با این دید به مسائل فرهنگی نگاه می‌کند یک دستگاه در بحث های هنری، حتی دستگاه های دینی و مذهبی مثل سازمان تبلیغات اسلامی هم فرهنگ را از تمام زوایا مورد بررسی و کار قرار نمی دهد و این ها یک آسیب است.ما باید دنبال ایجاد یک فرهنگ عام باشیم و حول این فرهنگ عام حرکت کنیم و فعالیت انجام دهیم که همه ی جامعه به یک سرعت و به یک نسبت بتوانند از مباحث فرهنگی بهره مند شوند و پیشرفت داشته باشند.
خود کار های فرهنگی نقطه ی قوت هستند و باید انجام شوند، نقاط قوت و یا ویژگی کار فرهنگی هم اینکه در بحث فرهنگ، زمانی که ما کار و فعالیتی را با علم، بررسی و مطالعه و برنامه ریزی انجام دهیم، مخاطبین ما ارتباط می گیرند و نقطه ضعف این نقطه قوت اینکه چون این کار یا فعالیت فرهنگی مستمر نیست، همین نقطه ی قوت تبدیل به نقطه ضعف می‌شود.

این که گفته می‌شود با دست خالی هم می‌شود کار فرهنگی انجام داد را شما قبول دارید؟
ببینید فرهنگ مادی نیست ولی می تواند اثرات مادی داشته باشد، من اعتقادم این است که همه ی مردم باید درگیر کار فرهنگی شوند، کار فرهنگی فقط مربوط به عده ی خاصی نیست که بودجه و حمایت بخواهند، کار فرهنگی باید با متولی ویا بدون متولی، برای همه ی مردم باشد حتی مردم نباید دسته بندی شوند، مردم در کار فرهنگی باید به صورت عموم دیده شوند.

تعداد کانون‌های فرهنگی تبلیغی استان در حال حاضر چند کانون است؟
کانون های فرهنگی تبلیغی در لحظه ای که مجمع تشکیل شد بیش از ۶۰ کانون در سطح استان بودند و فعالان آنها به ۴۷ کانون رسید و در حال حاضر در حال پالایش این کانون ها هستیم به این معنا که از کانون ها دعوت کردیم برنامه ها و طرح های خود را به منظور مشخص شدن ظرفیت هایشان ارائه دهند با این روش رتبه بندی کانون ها از نظر فعالیت و کارایی مشخص می‌شود و نظر ما بر این است که کیفیت بر کمیت ارجحیت دارد و البته نه اینکه کمیت مهم نباشد نه! اما نباید کیفیت فدای کمیت شود اولویت این است که ما اگر بتوانیم۴۷ کانون با کیفیت داشته باشیم اثرش بیشتر از ۱۰۰ کانون بدون کارایی است که در طول سال شاید برنامه ای هم نداشته باشند.

 نکته‌ی پایانی را بفرمایید.
یک مسئله ای در حال حاضر در کشور ما وجود دار و یک دو قطبی ایجاد شده و متأسفانه به آن دامن می زنند و تقویتش می‌کنند این دو قطبی علتش به نظر شخص بنده فاصله ی بین مردم و مسئولین است. ببینید فرهنگ را نمی شود پشت میز تعریف کرد و به آن پرداخت، فرهنگ را باید در بطن جامعه و مردم آن را پیاده و اجرایی کرد. در همه ی حوزه ها و مخصوصا حوزه ی فرهنگ و فعالیت های فرهنگی و اجتماعی کار باید به مردم و به‌ویژه قشر جوان واگذار شود، اما باز هم نه عموم مردم بلکه مردمی که کار کرده اند، اطلاعات، تحلیل، تجربه، برنامه و طرح و ایده دارند که این ها در قالب تشکل ها فعالیت می‌کنند، همه ی تشکل ها اما اگر بتوانیم تشکل های مردمی چه هیئت ها، چه کانون های مختلف، چه ngoها و سمن ها، شبکه شوند که این برنامه و هدف ما در آرمانشهر است،باعث می‌شود هزینه ها پایین بیاید انرژی های کمتری مصرف شود، ظرفیت ها بهتر شناسایی و استفاده شود و برنامه ریزی برای حل مشکل بهتر انجام شود، چون کانون ها سمن ها و ووبه صورت تخصصی ایجاد می شوند ودر حال حاضر تک بعدی در حال فعالیت در جامعه هستند، ویژگی و خصلت بشر این است که باید اجتماعی زندگی کند و دور هم جمع شوند، هم جمع شدن همه در کنار هم با ویژگی های مختلف و هم جمع شدن ویژگی های مختلف در هر فرد، که اگر این موازی کاری ها تبدیل به هم افزایی و در کنار هم، هم از امکانات سخت افزاری و هم از امکانات نرم افزاری و هم توانمندی های فردی و گروهی همه بخش های جامعه استفاده شود، ما یک وحدت فرهنگی ایجاد کردیم و این باعث حل شدن اکثر مشکلات روز جامعه خواهد شدو این تقابل های ذهنی و فرهنگی و اجتماعی و فاصله های طبقاتی حل شود.
در جامعه ی امروز ما کسانی را داریم که ثروتمند است از نظر اقتصادی و یک نفر هم متوسط، ولی این ها از نظر فرهنگی هم رتبه هستند و چه بسا بتوانند با هم تشکیل خانواده دهند و این تضاد ها و فاصله های اقتصادی شان هیچ تأثیری نداشته باشد، این مسئله در نگاه اول آرمانی هستند اما این جور مسائل در طول تاریخ بوده و لازمه ی بروز چنین هدفی، مطالبه ی عمومی است.

مصاحبه از امین آقایی و حسین ضامنی

انتهای خبر