کاش جانبازان جنگی در حد فوتبالیست‌ها اعتبار داشتند/به بدقولی‌های مسئولان عادت داریم
گروه جهاد و حماسه ــ یک جانباز 35 درصدی با اشاره به رشادت‌های ایثارگران گفت: در ایام جنگ، رزمندگان بسیاری از جانشان گذشتند و برای دفاع از وطن و ناموس‌شان به میدان جنگ رفتند اما سال‌ها پس از جنگ شاهد بی‌توجهی مسئولان به نیازهای اولیه آنها هستیم، کاش جانبازان جنگ در حد فوتبالیست‌ها اعتبار داشتند.
ناصر مطیع‌پور، یک جانباز 35 درصد، در گفت‌وگو با خبرنگار ایکنا، تضییع حق خود و خانواده‌اش را مهم‌ترین مشکل دانست و اظهار کرد: به لحاظ پزشکی مشکلی ندارم و همه مراحل درمانی‌ام رایگان است، اما یکی از مشکلاتم تضییع حقوق خود و فرزندانم است. بنده از دریافت حقوق ایثارگری محروم هستم و تنها حقوق بازنشستگی دریافت می‌کنم. هفت سال اسیر بودم و هر زمان که دلیل این موضوع را از مسئولان امر جویا می‌شوم، می‌گویند که در زمان جنگ، درجه‌ای نداشتم، به همین دلیل حقوقی به من تعلق نمی‌گیرد.
وی ادامه داد: این موضوع مبنی بر اینکه حقی از اسارت و ایثارگری بر من تعلق نمی‌گیرد، بی‌انصافی در حق من و خانواده‌ام است. البته ما برای دفاع از وطن و ناموس به جبهه‌ها رفتیم. در ایام جنگ، کسی به فکر جانبازی و حق و حقوق نبود و ما با جان در برابر دشمن جنگیدیم. اینکه امروز این مسائل را مطرح می‌کنم، آنقدر به درد آمده‌ام که چاره‌ای جز بیان آن نیست. بسیاری از دوستانم از سر حجب و حیا سکوت کرده‌اند. معتقدم این حرف‌ها را باید بگویم تا به گوش یک مسئول دلسوز و با انصاف برسد.
این جانباز 35 درصد تصریح کرد: مسئولان باید درک کنند که در دوره‌ای ما از جوانیمان گذشتیم و به جبهه‌ها رفتیم. وقتی یک فوتبالیست برای بازی در یک باشگاه سالانه یک میلیارد تومان قرارداد می‌بندد و یا زمانی که به جام جهانی صعود می‌کند و یا از جام جهانی برمی‌گردد، جوایز نفیسی را به او اهدا می‌کنند، اما با جانبازان چه کرده‌اند؟ ما جانبازان به اندازه یک فوتبالیست در کشور اعتبار نداریم.
مطیع‌پور اظهار کرد: در زمان اسارتم شاهد آن بودم که اسرا را به ستون‌ها می‌بستند و به شدت آنها را شکنجه می‌دادند در یکی از روزها یکی از مداحان گروه‌مان را به ستون بستند و آتش زدند تا صدایش دربیاید اما آن اسیر، داغ یک آخ گفتن را به دل عراقی‌ها گذاشت. از آنجا که آتش زدن اسرا جرم است و صلیب سرخ این موضوع را پیگیری می‌کند، آتش را خاموش کردند اما بیشتر بدن آن اسیر سوخته بود. ایثارگران سختی‌ها بسیاری کشیدند و متأسفانه در حق تک‌تک آنها، ظلم شده است و هیچ کس قدر آنها را آنچنان که باید و شاید نمی‌داند.
وی افزود: هر روز سن جانبازان بالا می‌رود و هر روز یکی پس از دیگری از میان ما پر می‌کشند و چه کسی باید پاسخگوی جفایی که به آنها می‌شود باشد. زمانی که جانبازان از میان ما بروند برگزاری مراسم برای آنها هیچ سودی ندارد. پیش از اسارتم سالم بودم، اما سال 62 در عملیات خیبر اسیر شدم و از همان زمان در اثر شکنجه‌های شدید، پای چپم آسیب دید و به لحاظ اعصاب و روان مشکل دارم. سال 69 از اسارت آزاد شدم و به وطن بازگشتم و هنوز با گذر سالیان دراز معضلات اسارات همچنان با من همراه است.
این جانباز 35 درصد تصریح کرد: متأسفانه هم‌اکنون 99 درصد حکایت‌های زندگی ما و مسئولان، تنها نوشتن گزارش کار است. مسئولان تنها به دنبال پرکردن رزومه و گزارش کار برای خودشان هستند. هر چند سال یکبار تماس می‌گیرند و با یک جعبه شیرینی به دیدارم می‌آیند و زمانی که از مشکلاتم می‌گویم، عنوان می‌کنند که کاری از دستشان بر نمی‌آیند. ما بیشتر از این دیدارها نیازمند حل مشکلاتمان هستیم. این دیدارها چندان دردی از من و خانواده‌ام درمان نمی‌کند.
مطیع‌پور اظهار کرد: وضعیت جانبازان و ایثارگران کشور در شرایط فعلی اسفناک است. در شبکه‌های اجتماعی مربوط به ایثارگران عضو هستم و به تازگی خبری را مشاهده کردم که جانبازی به دلیل فشار مالی، اقدام به خودسوزی کرده است. این جانباز که فرزندش به دلیل بیکاری در مسیر خلاف افتاده بود، آستانه تحملش تمام شد و اقدام به این عمل کرد. چرا باید این اندازه به یک فرد فشار وارد شود که در اواخر عمرش دست به چنین اقدامی بزند.
وی یادآور شد: مگر در کشور چه تعداد جانباز داریم که مسئولان نمی‌توانند از پس مشکلات آنها بربیایند. پس از اسارتم و بازگشت به وطن، سپاه تهران طی مراسمی از ما دعوت کرد تا به تهران بیایم و تقدیری از ما صورت بگیرد. در پایان مراسم مجری مراسم مقابل دوربین‌های رسانه‌ای و در جمع اصحاب رسانه عنوان کرد که به هرکدام از ما یک پیکان هدیه می‌دهند. از همان سال یعنی سال 74 تا کنون هیچ هدیه‌ای به ما تعلق نگرفت. همچنین یکبار با ما تماس گرفتند که برویم تا پیکان‌های‌مان را تحویل بگیریم وقتی به محل تحویل مراجعه کردیم، متوجه شدیم همه ماشین‌ها، همان ماشین‌های دوران جنگ است. برخی از ماشین‌ها، لاستیک‌های‌شان ترکش خورده بود و تعدادی دیگر هم موتور نداشت. متأسفانه کار مسئولان وعده‌هایی است که هیچگاه عملی نمی‌شود.
این جانبازان 35 درصد تصریح کرد: ما جانبازان عادت به این وعده‌ها و بدقولی‌ها داریم. هیچ رسانه‌ای مشکلات ما را پیگیری نمی‌کند. از آن سال 74 تا کنون رسانه‌ای به سراغمان نیامد که آن وعده پیکان از سوی مسئولان محقق شد؟ همیشه مسئولان وعده‌هایی می‌دهند که هیچگاه محقق نمی‌شود.این وعده‌ها فقط سبب بروز مشکل برای جانبازان در جامعه است چون افراد جامعه فکر می‌کنند که جانبازان و ایثارگران از چه مزایایی در کشور بهره می‌برند و نکته جالب اینجاست که مردم جامعه هم گاهی ما را سرزنش می‌کنند.
گفت‌وگو از زینب رازدشت
انتهای پیام
