چارچوب فکری در حوزه طب اسلامی وجود ندارد

به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، دکتر مهدی یوسفی، رئیس دانشکده  طب ایرانی و مکمل‌ مشهد، امروز در نشست هم‌اندیشی و مناظره‌ای هستی و چیستی طب اسلامی که در دانشکده پزشکی مشهد برگزار شد، گفت: برنامه راهبردی در حوزه برگزاری نشست‌های هم‌اندیشی طب اسلامی این است که از ظرفیت و پتانسیل دین اسلام به نحو شایسته‌ای برای سلامتی استفاده شود. موضوع طب اسلامی همیشه موافقان و مخالفان خود را داشته است.

یوسفی با اشاره به اینکه در سطح جامعه نیز مردم متناسب با برداشت خاص خود به طب اسلامی اقبال نشان می‌دادند و یا با آن مخالفت می‌کردند، اظهار کرد: به نظر می‌رسد ما هنوز به چارچوب فکری درستی در این حوزه دست نیافته‌ایم.

مسئول دانشکده طب ایرانی مشهد با بیان اینکه با وجود این تشتت آرا در عرصه عمل به موفقیتی دست پیدا نمی‌کنیم، عنوان کرد: در چنین حالتی تنها اتفاقی که رخ می‌دهد، هدررفت وقت و انرژی و از همه مهم‌تر از بین رفتن اعتماد مردم به طب ایرانی است.

وی تصریح کرد: در همین راستا در نشست‌های قبلی که بدون حضور اصحاب رسانه برگزار شده بود، به موضوعات درآمدی بر آسیب شناسی روایات طبی، روش تحلیل گزاره‌های پزشکی در متون دینی و اعتبارسنجی سندی و فنی رساله الذهبیه پرداخته شد.

یوسفی بیان کرد: باید ببینیم در حوزه طب تنها سلامت جسم مطرح است یا جسم، روح و توانایی؟ همچنین آیا آنچه از قرآن و روایات باشد را صرفا می‌توان جزو طب اسلامی دانست؟

نمی‌توان از متون دینی یک سیستم کامل طب را استخراج کرد 
در ادامه حجت الاسلام محمد حسن وکیلی، معاون آموزشی موسسه مطالعات راهبردی علوم و معارف اسلامی، بیان کرد: نگاه عام به فلسفه علم دینی، یک نگاه چندوجهی است که در سایه آن علومی مانند اقتصاد اسلامی، طب اسلامی و... ایجاد شده است.

وی افزود: اگر در رابطه با طب اسلامی تصور این باشد که هر محتوایی که از منابع دینی، یعنی کتاب و سنت استخراج شود، علم دینی است و براساس این موضوع حقانیت خودش را تایید کند یا اگر به تعابیر و تفاسیری که از متون اسلامی به دست می‌آید، اطلاق شود، در این صورت نگاه به علم دینی متفاوت می‌شود.

وکیلی با اشاره به اینکه طب چینی یا هندی نیز براساس فرهنگ و تمدن هند یا چین و در بستر تمدن شکل گرفته است، تصریح کرد: در طب اسلامی نیز ما با حجم گسترده‌ای از گزاره‌هایی رو به رو هستیم که اسناد آن به دست ما نرسیده اما برای درمان موثر است. در حوزه حدیث پژوهی نیز آمده که انسان باید نکات را فرضیه بداند و اگر درست بود بپذیرد وگرنه رد کند.

معاون آموزشی موسسه مطالعات راهبردی علوم و معارف اسلامی با بیان اینکه منظور از طب اسلامی طبی نیست که استنادش به اسلام قطعی باشد، عنوان کرد: مساله دوم در اینجا معنای طب و نسبت طب به اسلام است زیرا طب باید روش‌های پیشگیری و درمان را در خود جای دهد. در طب و علم دینی چنین ادعایی وجود ندارد.

وی با اشاره به اینکه دین این توانایی را دارد که اصول طب به معنای سیستماتیک را درون خود جای دهد، گفت: تمام آنچه که در حوزه طب بیان می‌شود، در اختیار ما نبوده؛ بنابراین منظور از طب یک سیستم کامل نیست زیرا علم دینی، همچون اقتصاد اسلامی به این معناست که در این اقتصاد استفاده حداکثری از دین صورت گرفته است؛ بنابراین دعوت به بازخوانی متون دینی، در واقع دعوت به همکاری مشترک است.

انتهای پیام