عرفه؛ تکرار دعوت خداوند برای شناخت خویشتن

 در نزدیکی قلب ما، نجوایی از حقیقت درون، به گوش می‌رسد و آرام آرام این صدا به عمق قلب ما راه پیدا می‌کند. این همان دعوت الهی است که ساده و بی‌هیچ تکلفی ما را به سمت خویش می‌خواند. عرفه، تکرار دعوت خداست که خویشتن را با همه عطایایش بشناسیم در حالی که هیچ‌کس قادر نیست داده‌هایش را بشمارد و حکمت نداده‌هایش را بداند. و چون او را، از شناخت خود بشناسیم بر قامت بلند یقین تکیه می‌کنیم و با تمام وجود هرچه که داد و هرچه که گرفت، باز به سمت او می‌رویم که بزرگ‌ترین پناه جهانیان است.
این بار وقت و لحظات‌مان را اختصاصا به صاحب همه عالم می‌دهیم و با او در دعای عرفه گفت‌وگو می‌کنیم و به او می‌گوییم: دست و زبان و نعمت‌های بیشماری به ما دادی و آگاه‌مان کردی به سپاسگزارى؛ ذکر خود و اطاعت و عبادتت را بر ما واجب کردی و چون عقل ما را کامل کردی حجت را بر ما تمام نمودی تا با خود و جامعه و مسئولیت‌های آن، ارتباطی مؤثر برقرار کنیم و راه تقرب بجوییم که این بهشت آرزوهای ماست.
امام حسین(ع) در دعای زیبای عرفه فرمودند: خدایا من به سوی تو اشتیاق دارم، با مهرورزی و نعمت‌های شایانت مرا از بهترین خاک‌ها آفریدی و از درون گهواره محافظت کردی و با گناهانم رسوایم نساختی.
خدایا عافیت تو وسیع است، نعمت‌هایت را از من مگیر و مرا جز بر خودت بر دیگری وا مگذار و مرا از خشمت دور بدار.
دعای عرفه، پرده از غفلت‌ها برمی‌دارد و ما را به نعمت‌های بی‌شمارش آگاه می‌کند.
سختی دل‌ها با دعا و مناجت نرم می‌شود و بخشش و عطا رونق پیدا می‌کند.
امروز در مناجات خود از خدا بخواهیم ما را به خودش نزدیک‌تر، رحم و مهربانی ما را بر یکدیگر بیشتر و صداقت و همدلی و توان بخشش و عبور از خطاهای هم را به ما عطا کند.
الهی که دردهای نهفته و آشکار در روز با عظمت عرفه که نام مبارک امام حسین(ع) در آن است از ملت ما و جامعه مسلمانان و خاصه بیماران و گرفتاران رفع و فرج امام عصر(عج) نزدیک‌تر شود.
زینب عبدی
انتهای پیام