بهره‌مندی از شیرینی‌های دین در اثر گذار از عالم مادی

به گزارش ایکنا؛ سیدمجتبی حسینی در پنجمین شب سوگواری دهه عاشورا به ادامه شرح عبارت «فما احلی اسمائکم» در زیارت جامعه کبیره پرداخت و عنوان کرد: اسم علی بن ابی‌طالب (ع) با اسم دیگران فرق می‌کند؛ اما فرقش کجاست؟ شاید تصور شود تفاوت آن در حروف عین و لام و یاء است. واقعیت این است که بخشی از مسئله در این سه حرف نهفته است، اما بخش اصلی این نیست؛ بلکه تفاوت اصلی در این نکته است که این علی (ع) نور و وجودش را از کجا دریافت کرده است و منتسب به کجاست.
کارشناس معارف اسلامی ادامه داد: پیامبر (ص) در جلسه‌ای درباره امام حسین (ع) صحبت می‌کردند و فرمودند: «إنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَةٌ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَنْ تَبْرُدَ أَبَداً؛ در قلوب مومنین از شهادت امام حسین (ع) حرارت نهفته‌ای وجود دارد که تا ابد سرد نمی‌شود». این حلاوتی که در اسامی اهل بیت (ع) وجود دارد موجب جنون و بی‌وزنی است. درون من احتیاج دارد از حسین (ع) بداند. محبت حسین (ع) برای درون است؛ اگر این محبت در درون راه پیدا کند آنچنان انفجاری ایجاد می‌کند که در بیرون هم اثر می‌گذارد و عالم خارج را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ چراکه درون انسان از بیرون او وسیع‌تر است.
مولف کتاب «دین‌داری در دنیای معاصر» در ادامه خاطر نشان کرد: حرف من این است که در کنار زندگی روزمره باید توجه داشت دنیای دیگری هم هست که باید آن را تجربه کرد و با آن ارتباط برقرار کرد. خودتان را در یک دنیای کوچک محصور نکنید. اشکال ندارد زندگی جسمی شما در همین دنیای کوچک باشد، اما مستقل از آن دنیای کوچک، پنجره‌ای باز کنید به یک دنیای بزرگتر که به‌سان اتمسفری برای این دنیای مادی و کوچک است. وقتی ما از «احلی اسمائکم» صحبت می‌کنیم از دنیای مادی صحبت نمی‌کنیم گرچه در آنجا هم تأثیر دارد.
حسینی در ادامه با تأکید بر اینکه حیات انسان منحصر در این دنیای مادی نیست ادامه داد: توی جوان باید بدانی می‌توانی دنیای بزرگتری را هم ببینی، اما ندیدی. برای ما لازم است چند وقت یکبار فکر کنیم که دنیا‌های دیگری هم وجود دارد. ما دلی داریم که اصلا رهایش کردیم. در روز قیامت چه کسانی صف می‌کشند علیه ما شهادت می‌دهند؟ قبل از همه خود واقعی‌ات است که می‌آید شکایت می‌کند: «إلهِی إلیْکَ أَشْکُو نَفْساً بِالسُّوءِ أَمَّارَةً؛ خدایا از نفسی به تو شکایت می‌کنم که به بدی امر می‌کرد». انسانی که به همه چیز توجه دارد به دل خودش توجه ندارد که باید آن را هم تغذیه کند. طبق روایات، نماز هیچ‌گاه ترک نمی‌شود چرا که هیچ چیز از آن واجب‌تر نیست و اصل و اساس همه چیز است. حتی کسی که در حال غرق شدن است باید در حد یک «الله اکبر» گفتن نمازش را بخواند. اما چرا نماز برای تو شیرین نیست؟ چون به دلت رسیدگی نکرده‌ای.
مولف کتاب «مقامات اولیا» در ادامه سخنان خود به ظرفیت اهل بیت (ع) برای عروج دادن انسان به حیات ابدی اشاره کرد و تصریح کرد: این اسما به ما یاد داده شده است، اما چرا ما بالاتر نمی‌رویم؟ تو فکر کردی در حد یک موجود ۸۰ کیلویی هستی؟ تو این نیستی. شما در رسانه‌ها جست‌وجو کن ببین کدام رسانه به شما می‌گوید تو همین انسان ۸۰ کیلویی نیستی. هیچ وقت به تو نمی‌گویند تو یک عالم بزرگی هستی. برخی به غلط می‌گویند دین قرار است زندگی شیرین این جهانی را از شما بگیرد و یک‌سری اعمال تکلف‌آمیز ایجاد کند برای راحتی در فردایی که معلوم نیست چه زمانی است. قرآن کریم می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَى رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ؛ اى انسان حقا که تو به سوى پروردگار خود به سختى در تلاشى و او را ملاقات خواهى کرد» (انشقاق/۶). کسی که این سختی را تحمل کند به شیرین ملاقات خداوند می‌رسد؛ مانند کوهنوردی که سختی صعود از قله را تحمل می‌کند تا لذت صعود را دریابد.
وی در ادامه گفت: چه کسی می‌گوید دین قرار است در آینده انسان را به سعادت و لذت برساند؟ «فما احلی اسمائکم» یک جلوه آن است. انسان لذت می‌برد از اینکه اسم امام حسین (ع) را به کار می‌برد. لذت می‌برد از اینکه با خداوند مناجات می‌کند. امام سجاد (ع) در دعایی می‌فرمایند: «إِلَهِی مَنْ ذَا الَّذِی ذَاقَ حَلاوَةَ مَحَبَّتِکَ فَرَامَ مِنْکَ بَدَلاً وَ مَنْ ذَا الَّذِی أَنِسَ بِقُرْبِکَ فَابْتَغَى عَنْکَ حِوَلاً؛ خدایا، کیست که شیرینی محبت تو را چشیده باشد و جز تو آهنگ دیگری را بکند و کیست که به مقام قرب تو انس گرفته باشد و رو گرداندن از تو باشد».
وی گفت: در روایات هست اگر شیعه ما را قطعه‌قطعه کنند دست از علی (ع) بر نمی‌دارند. چه چیزی باعث می‌شود انسان از جان خود که شیرین‌ترین چیز نزد اوست دل بکند؟ این دین یک قنادی باز کرده و انواع شیرینی‌ها را در آن عرضه کرده است: شیرینی با خدا حرف زدند، شیرینی زیارت سیدالشهدا و .... کسی که با عشق به زیارت امام حسین (ع) بیاید زیارت برایش شیرین است. گاهی انسان به زیارت می‌آید این قدر عشق زیاد است که حتی رویش نمی‌شود دردش را به حضرت بگوید.