حجت الاسلام محمد جعفری در این باره گفت: ابعاد مختلفی را می‌توان در این باره در نظر گرفت ولی آنچه که در وهله اول مهم است مساله عوالم معقول است. جهان دارای مراتب مختلفی است که از عالم ملکوت تا عالم ناسوت و زمینی ادامه دارد. عالم ملکوت محل اسما و صفات الهی است که به همین دلیل از تقدس ویژه‌ای برخوردار است. این عالم رفته رفته در عوالم دیگر که در طول آن هستند تنزل پیدا می‌کند و در عالم خاکی در انسان معصوم که تجسم تمامی آن محسنات است شکل پیدا می‌کند. پس از این نظر پاسداشت شخصیت امام معصوم خصوصا امام حسین(ع) به نوعی از این پشتوانه فلسفی بهره مند است و شخص عزادار با عزاداری و گریه و اشک بر مصیبت‌های وارده بر امام با شخصیت ایشان ارتباط برقرار می‌کند و در حقیقت آن مقولات و پدیده‌های عوالم بالا را با توسلات عبادت می‌کند.

وی ادامه داد: این توسلات و شعائر باعث می‌شود که انسان عزادار به تبع با حضرت حق نیز ارتباط خاصی برقرار کند. حتی در حدیثی از رسول اکرم داریم که می‌فرمایند احب الله من احب حسینا. هر کس که حسین را دوست داشته باشد خداوند او را دوست دارد.

قائم‌مقام مدیر گروه فلسفه و کلام اسلامی موسسه امام خمینی(ره) افزود: بحث دیگر نیز مرتبط با انجام مناسک و شعائر دینی ما است. نکته این بحث این است که اگر ما بخواهیم به سعادت برسیم باید متدین باشیم و به دین الهی و دستوران آن پایبند باشیم که زیربنای آن اعتقادات است و روبنای آن دستورات اخلاقی و مناسک است که فضاسازی و بستر سازی برای سعادت ما می‌کند. اگر این را در فضای عام تر ببینیم خود مقوله عزاداری به عنوان یکی از مصادیق مناسک دینی به نحوی ما را در عرصه عواطف و احساسات دینی و التزام به سیر و سلوک توحیدی ثابت قدم می‌کند و به شکل کاملتری در مسیر سلوک الهی قرار می‌دهد. پس ضرورت عقلی عزاداری این است که با عزاداری و شعائر دینی خصوصا بدین دلیل که دارای جنبه احساسات و عواطف است منجر به ثبات قدم بیشتر در مسیر دینداری که منتهی به سعادت انسان است می‌شود.

انتهای پیام