اولویت با کدام؟ حاضران در سالن یا مخاطبان رسانه‌های تصویری

به گزارش خبرنگار ایکنا اعزامی به اراک، مسابقات سراسری قرآن که این روزها در حال برگزاری است، همه چیز دارد. تلاش شبانه‌روزی عوامل، فراهم آمدن زیرساخت‌ها، پای کار بودن مدیران استانی و کشوری، گردهم آمدن رسانه‌های قرآنی، بهترین عوامل تولید، بهترین و بالاترین کیفیت ضبط و پخش تلویزیونی و بسیاری بهترین‌های دیگر، اما همه اینها هست و یک چیز نیست.

مسابقات امسال همه آن چیزهایی که گفته شد، دارد، اما سالنی همچون مصلای بزرگ تبریز با 2500 نفر ظرفیت یا تالار حافظیه شیراز با آن معماری زیبا در جوار حافظیه و حسینیه ارشاد خاطره‌انگیز را ندارد. حالا در نبود آن میزبان‌های خاطره‌انگیز که اصلی‌ترین تصویر ذهنی‌شان حضور گوش تا گوش مردم در سالن مسابقات بوده است، مجبوریم به‌سالنی در گوشه‌ای از شهر اراک عادت کنیم برای چند روز؛ اگر هم چشمانمان به سالن عادت نکرد، آن تصاویر، آن هیاهو و اشتیاق و شور و شوق را باید گوشه ذهن بایگانی کنیم و دل خوش کنیم به پیچ‌ کانال‌های تلویزیونی تا اگر از لابه‌لای برنامه‌های رنگارنگ فرصتی دادند، مقداری هم کلام وحی بنوشیم با گوش.
فینال چهل‌ویکمین دوره مسابقات سراسری قرآن در رشته‌های قرائت و حفظ کل قرآن در حالی این روزها در یکی از تالارهای مجموعه کوه نور اراک پیگیری می‌شود که به‌نظر می‌رسد، همه چیز در خدمت پخش تلویزیونی این رویداد قرآنی قرار گرفته است.
سالن مسابقات شکل و فرم یک سالن که می‌خواهد یک رویداد قرآنی یا هر رویداد دیگری که مخاطب‌محور باشد، ندارد و بیشتر به استودیوهای ضبط تلویزیونی یا چیزی مانند آن شبیه است. البته تلاش‌های زیادی شده است تا همین سالن تبدیل به‌سالنی با شاخص‌های برگزاری مسابقات کشوری شود، اما به‌نظر می‌رسد این تلاش چندان موفقیت‌آمیز نبوده است.

حاضران در سالن مسابقات با توجه به‌سالنی که در نظر گرفته شده است و آرامشی که باید برای ضبط برنامه‌های تلویزیونی در نظر گرفته شود، در حد چندان بالایی نیست، هرچند برای ساعاتی سالن پر شد، اما به نظر می‌رسد این سالن به‌خصوص در روزهای ابتدایی محلی برای عوامل ضبط برنامه بوده است تا در آرامش به وجود آمده، پروژه خود را به سرانجام برسانند.
در شهر اراک با اینکه مسابقات در آیتم‌های مختلف از شبکه استانی پخش می‌شود و تبلیغات محیطی نسبتاً خوبی صورت گرفته است، اما ظاهر امر نشان می‌دهد، قاطبه مردم در جریان این رویداد نیستند و اگر هم هستند کماکان انگیزه‌ای برای حضور خود در سالن مسابقات را پیدا نکرده‌اند.

تا پیش از اینکه مسابقات به‌شکل فعلی در بیاید، شاهد برگزاری کلاسیک آن بودیم. در شیوه کلاسیک، شرکت‌کنندگان طی یک پروسه رقابت خود را از مرحله شهرستانی تا کشوری برگزار می‌کردند و برگزیدگان استان‌های سراسر کشور که جمعیت‌شان کم از هزار نداشت در یکی از مراکز استان‌ها جمع می‌شدند تا برترین قاری و حافظ قرآن را معرفی کنند، شور و هیجانی در بین همه وجود داشت که امسال برترین قاری یا حافظ کل قرآن چه کسی خواهد بود؟ لابه‌لای این شور و هیجان هم چتری قرآنی بر فضای شهر میزبان، گسترده می‌شد و چند صباحی همه چیز رنگ و بوی قرآنی پیدا می‌کرد. نمونه‌اش مسابقات شیراز یا تبریز یا یزد که پس از میزبانی آنها از مسابقات بود که گرایش جوانان به‌سمت قرآن پیش از پیش شد و شاید حضور فینالیست‌هایی در ادوار اخیر از این استان‌ها به‌خاطر همان سبک و سیاق و همان اقبال مردم به‌حضور در سالن مسابقات و همان میزبانی‌ها بوده باشد.

دوره چهل و یکم نیز اگرچه در ظاهر اینگونه است، اما پخش تلویزیونی و نگاه استودیویی داشتن به‌تمام ارکان باعث شده است تا لعابی از بی‌توجهی به‌شکل کلاسیک مسابقات از ذهن مخاطبی که وارد سالن می‌شود، خطور کند.
اگر در گذشته مخاطب را ترغیب می‌کردیم تا هر طور شده به‌سالن مسابقات بیاید و از تلاوت چهره به چهره قاریان و حافظان لذت ببرد، در این دوره یک پله عقب رفته‌ایم و از مخاطب می‌خواهیم حداقل تلاوت‌های قاریان و حافظان را غیر مستقیم ببیند و بشنود، تا عوامل نیز در آرامش ضبط را به سرانجام برسانند.
گسترده شدن‌ چتر قرآنی در استان محل برگزاری مسابقات که فضا را برای چند روز قرآنی می‌کرد، دیگر کمتر به چشم می‌خورد، انگار در گوشه‌ای از شهر یک تیم برنامه‌ساز جمع شده‌اند و مشغول ضبط یک برنامه هستند(که برخی مواقع حضور‌ همان گروه فیلمساز در یک شهر خاص، جمعیت بیشتری را با تبلیغ دهان به دهان جذب خود می‌کند) با این تفاوت که طی این روزها شاهد اندک مخاطبان حاضر در مسابقات قرآن بوده‌ایم.

انتهای پیام