حجتالاسلام والمسلمین علی مصلحی، قائم مقام مرکز تخصصی مهدویت حوزه علمیه قم در گفتوگو با ایکنا از همدان، اظهار کرد: با بررسی سیره معصومین(ع) مشاهده میکنیم که هر یک از ائمه اطهار(ع) که از دنیا میرفتند امام بعدی در همان روز تعیین میشد و به مقام امامت میرسید، لذا سالروز شهادت امام قبلی که روز حزن و اندوه شیعیان است از سوی دیگر آغاز امامت و ولایت امام معصوم دیگر است.
وی ادامه داد: در خصوص آخرین حجت خداوند بر روی زمین نیز اینگونه است، هشتم ربیعالاول روزی است که امام عسکری(ع) به شهادت رسیدند و امامت به حضرت مهدی(عج) منتقل شد ولی به دلیل اینکه روز هشتم ربیعالاول روز مصائب اهل بیت(ع) است، شیعیان آغاز امامت حضرت ولیعصر(عج) را در روز نهم ربیعالاول جشن میگیرند.
مصلحی گفت: با توجه به اینکه حضرت مهدی(عج) آخرین حجت خداوند بر روی زمین و امام حی و زنده هستند این روز برای شیعیان بسیار مهم است و در این روز با امام خود بیعت میکنند، در این راستا باید هر شیعه وظایف خود را نسبت به امامش بیاموزد و به آن عمل کند.
مراقب بودن؛ معنای لغوی انتظار
وی با بیان اینکه يکى از مهمترين و پرارزشترين وظايف و تکاليف شيعه در عصر غيبت موعود جهان مسأله «انتظار» است، افزود: انتظار در لغت به معناى انتظار کشيدن و مراقب بودن است و معمولا به حالت کسى گفته مىشود که از وضع موجود ناراحت است و براى ايجاد وضع بهتر تلاش مىکند.
قائم مقام مرکز تخصصی مهدویت حوزه علمیه قم ابراز کرد: بنابراين مسئله انتظار حکومت حق و عدالت مهدى(ع) و قيام مصلح جهانى، در واقع مرکب از دو عنصر نفى و اثبات است، عنصر نفى همان بيگانگى با وضع موجود، و عنصر اثبات خواهان وضع بهتر بودن است.
وی خاطرنشان کرد: با توجه به معناى لغوى انتظار، گاهى چنين تصور مىشود که وظيفه ما، در دوران غيبت، تنها آن است که به انتظار روزى بنشينم که امام عصر(ع) بيايد، کفر را از بين ببرد و اسلام و مسلمين بتوانند در سايه قيام او در امن و امان زندگى کنند، ما نیز در دوران زندگى خود، به منظور برقرار کردن حکومت اسلامى، در تمام زمينهها به ويژه در امور سياسى، هيچگونه مسئوليت دينى براى قيام نداريم، چرا که برقرار ساختن حکومت همه جانبه اسلامى، وظيفه امام منتظر (عج) است، پس ما اکنون مکلف به قيام نيستيم؛ ولی این تفکر و دیگاه درباره انتظار صحیح نیست.
انتظار؛ از لوازم اعتقاد به امام
وی اذعان کرد: وقتى که درست تحقيق کنيم، متوجه مىشويم که علت اين افکار نابه جا، اين است که مخالفان شيعه، يا نمىخواهند حق را درک کنند، و يا اين که درست نمىفهمند، چرا که وقتى ما کلمه «انتظار» را در معناى واقعی و يکى از لوازم اعتقاد به امام بدانيم با اينگونه توهمات بسيار منافات خواهد داشت و با حقيقت اعتقاد اسلامى که عقيده به امامت را جزء مهمى از اجزاء خود میداند، در تضاد خواهد بود.
مصلحی با تأکید بر اینکه هيچ کس نمىتواند منکر اصل «انتظار» شود، بیان کرد: چنانچه اصل «انتظار» از وجود انسان برداشته شود، يک موجود پوچ، بىمعنى، بىحرکت، ساکت، آرام و در رکود محض خواهد بود، این درحالی است که انسان منتظر انسانى است اميدوار، پويا، گويا، در تلاش، دشمن شکن، جوشکن، تعالىجو، درسوز وگداز، حسابگر و حسابرس، دقيق، آگاه، خودآگاه، زمان آگاه، با مردم و در ميان مردم، با شرح صدرى وسيع، مؤمن و معتقد به راه محبوبى که در طلب آن مىسوزد.
وی ادامه داد: منتظريعنى زمينه ساز موعود و مؤمنى که منتظر آمدن مولايش مىباشد هر قدر انتظارش شديدتر باشد، تلاشش در آمادگى براى آن به وسيله پرهيز از گناه وکوشش در راه تهذيب نفس وپاکيزه کردن درون از صفات نکوهيده وبه دست آوردن خوبيهاى پسنديده بيشتر میشود، تا به فيض ديدار مولاى خويش ومشاهده جمال دلرباى او در زمان غيبتش رستگار شود.
قائم مقام مرکز تخصصی مهدویت حوزه علمیه قم خاطرنشان کرد: منتظر در اميد و با اميد زندگى مىکند، و در نتيجه سدهاى مانع را درهم مىشکند، موانع را کنار مىزند، راه را هموار مىکند، با حراميان، دزدان، نيرنگ بازان و دروغپردازان مىستيزد و به اميد مشاهده دولت کريمه امام منتظر اميدوار است و زبان حالش همواره اينچنين است.
انتهای پیام