به گزارش ایکنا از اصفهان در یادداشتی به قلم یکی از مخاطبان ایکنا اصفهان آمده است: هفته کتاب را در حالی شروع میکنیم که نشر اوضاع خوبی ندارد؛ مانند بیماری میماند که بر روی تخت احیاء در حال احتضار است و بهزور شوک و پمپاژ و تزریقات و اتصال دستگاهها به حیات خویش ادامه میدهد.بیماری که با دردهای زیادی دستوپنجه نرم میکند و هرچند که هر از چند گاهی علائمی از حیات را از خود بروز داده و امید به بهبودی را در اطرافیان زنده میکند، اما واقعیت این است که شرایط خوبی ندارد و اگر بهموقع درمان نشود، کار از دست به در میرود.
باید واقعیات را پذیرفت. واقعیت، لزوماً پذیرش مرگ این بیمار نیست. واقعیت، شرایطی است که بیمار را به اینجا رسانده،واقعیت، نقش همه ما در وضعیت فعلی بیمار است. درک واقعیت، نیاز به تجزیهوتحلیل دقیق و کارشناسانه شرایط و عوامل دارد. رودررو شدن با واقعیت، تعیین وظیفه همه بستگان و دوستان و نزدیکان و دستاندرکاران بیمار و تلاش آنان برای بهبودی بیمار است، قبل از اینکه نامشان در پای اعلامیه درگذشت بیمار بیاید یا بهعنوان مطلع و متهم به دادگاه دعوت شوند.
هفته کتاب، فرصت مناسبی است برای رودررو شدن با این واقعیات و تجزیهوتحلیل شرایط و شناخت عوامل و موانع و یافتن راه برونرفت از این وضعیت و تعیین وظایف همه دستاندرکاران. اگر «هفته کتاب» را درنیابیم، هفته و چهلم و سال کتاب را درخواهیم یافت.
در این هفته قرار نیست معجزهای رخ دهد. بیماری که بسیاری از اعضای اصلی و مفیدش که موجب حیات طیبه و معنوی وی بودند دیگر خوب کار نمیکنند، ولی در عوض آنجاهایی که نباید کار کنند خیلی خوب کار میکنند، در طول یک هفته توجه به کجا میخواهد برسد؟ این هفته شبیه همان زمان ملاقات در بیمارستان است که اطرافیان بیمار بر بالین وی حاضر میشوند تا به بیمار سر بزنند، از روند درمان مطلع شوند، با کادر بیمارستان و پزشکان ملاقات کنند، دیگر اطرافیان را ببینند و با هم برای مداوای بیمار تبادلنظر و تقسیمکار کنند و سپس کمر همت ببندند برای پیگیری کارهای بیمار.
پس سلام به همه بستگان، دوستان، آشنایان، همراهان و همسایگان بیمار و کسبه محل و همهکسانی که از راههای دور و نزدیک قدم رنجه فرمودهاند. سلام و عرض ادب خدمت مسئولین، روسای محترم ادارات و نمایندگان محترم که علیرغم اشتغالات فراوان زینتبخش برنامه ما شدهاند. جزاکم الله خیرا.
از این میوهها و شیرینیها تناول بفرمایید تا برنامه «هفته کتاب» را شروع کنیم.
یادداشت از فرهاد رفیعیان، فعال فرهنگی
انتهای پیام