ریشه‌های تاریخی مناقشه فلسطین
گروه سیاست و اقتصاد - با واگذاری قیمومیت فلسطین به کشور انگلستان اندیشه تشکیل دولت یهود پررنگ‌تر شد و بعد از خاتمه یافتن قیمومیت انگستان، موجودیت دولت اسرائیل توسط «دیوید بن گورین» اعلام گردید.
به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، فلسطین در گذشته حکومت‌های بسیاری را پشت سر گذاشته و ویرانی‌های بسیاری را متحمل شده است. جنگ‌های صلیبی جزو طولانی‌ترین جنگ‌هایی است که فلسطین با آن مواجه بوده و نهایتاً این جنگ‌ها در سال 1291 میلادی به پایان رسید و فلسطین همچنان در اختیار مسلمانان باقی ماند.
پس از پایان جنگ‌های صلیبی، قدرتی دیگر سر بر آورد و تا 6 قرن بعد فلسطین را در اختیار گرفت. ترکان مسلمان عثمانی که باقی مانده سلاجقه در آسیای صغیر بودند، امپراطوری مقتدر عثمانی را راه انداختند که تا پایان جنگ جهانی اول به عمر خویش ادامه داد.
در سال 1880 تنها 5 درصد فلسطینیان را یهودیان تشکیل می‌دادند اما بعد از انتشار کتاب روزنامه‌نگار یهودی به نام «تئودور هرتسل» در سال 1896 جنبشی صهیونیستی شکل گرفت که هدف آن تشکیل دولت یهود در یک سرزمین بود.
او کتاب «کشور یهودی» را به چاپ رساند و در این کتاب خواستار ایجاد کشوری از یهودیان شد. سال بعد او در تشکیل اولین «همایش صهیونیسم بین‌الملل» فعالیت کرد. اولین موج مهاجرت یهودیان به فلسطین در عصر مدرن، به سال ۱۸۸۱ باز می‌گردد که طی آن یهودیان طبق عقاید سوسیال صهیونیسم اقدام به خرید زمین از دولت عثمانی نمودند. سرانجام در سال 1897 کنگره صهیونیسم در شهر بازل سوئیس برگزار شد.
با توجه به نقشه‌های از پیش تعیین شده استعماری به دلیل مهاجرت گسترده یهودیان به فلسطین، در سال 1914 جمعیت آنان 11 درصد افزایش یافت. در سال 1916 قرارداد «سایکس پیکو» با هدف تقسیم سرزمین‌های عثمانی بین کشورهای روسیه، فرانسه و انگلیس به امضا رسید. انگلیس در سال 1917 از پیمان سرباز زد و علت این امر نیز مغایر بودن این قرارداد با سلطه خود بر کانال سوئز بود.
وزیر خارجه انگلستان در اعلامیه‌ای حمایت انگلستان را از تشکیل دولت یهود اعلام کرد و فلسطین را تحت قیمومیت خویش در‌آورد. در سال 1918 فلسطین به اشغال انگلستان درآمد. براساس سیاست یهودی‌گرایی دولت انگلستان، در مدت 3 سال 35 هزار یهودی به فلسطین وارد شدند و روز به روز بر جمعیت آنان افزوده شد.
صهیونیست‌ها در اوایل قرن بیستم از سلطه انگلیس بر فلسطین استفاده کردند و تشکیل دولت یهود را به عنوانی راه حلی برای متوقف کردن آزار و اذیت یهودیان و اندیشه های ضد یهودی، مطرح کردند. سرانجام در آوریل 1920 متفقین و جامعه ملل، قیمومیت فلسطین را رسما به دولت انگلستان واگذار کردند و آن را موظف کردند با تاسیس کانون ملی یهود، برای اجرای اعلامیه «بالفور» کمک کند.
با واگذاری حکومت از سوی انگلیس به یک یهودی، مهاجرت و انتقال یهودیان به فلسطین شروع شد. این امر موجب شورش و مخالفت اعراب گردید. این اتفاقات زمانی رخ داد که در میان اعراب تفرقه وجود داشت و تنها حمایت آنان از فلسطین در حد شعار بود و گاهی نیز کمک‌های مالی به این کشور می‌کردند. سپس اعراب فلسطینی و مسیحیان اختلافات خود را کنار گذاشتند و در برابر یهودیان صهیونیست متحد شدند. این امر سبب شد که در تابستان 1929 نخستین برخورد خونین میان فلسطینی‌ها و صهیونیست‌های مهاجر صورت بگیرد.
در طی این درگیری‌ها حدود 351 تن از فلسطینی‌ها شهید شدند و عده‌ای نیز به اسارت درآمدند. در اواخر دهه 1920 تا 1936 قیام مسلحانه شیخ «عزالدین قسام» به وقوع پیوست اما وی و یارانش به شهادت رسیدند. در سال 1937 «عبدالقادر حسینی» رهبری مبارزات را در دست گرفت اما او نیز پس از نبردهای زیادی علیه سلطه گران انگلیسی و صهیونیست ها، همراه با یارانش به شهادت رسید.
در سال 1938 جمعیت یهودیان فلسطین 30 درصد افزایش یافت. در سال 1947 با نقشه آمریکا و انگلیس جمعیت فلسطین به یک میلیون و 867 هزار نفر رسید که 32.2 درصد آنان یهودی، 58.4 درصد آنان مسلمان و 7.8 درصد دیگر مسیحی بودند.
بار دیگر در سال 1944 «حسن سلامه» فرماندهی جنگ با نیروهای مشترک صهیونیستی انگلیسی را برعهده گرفت ولی او نیز به شهادت رسید.
تبدیل فلسطین به یک مسئله عربی
از دهه 40 به بعد، مسئله فلسطین به یک مسئله عربی تبدیل شد و در رأس مسائل بین‌المللی قرار گرفت. در طول جنگ جهانی دوم آرامش نسبی بر فلسطین حکمفرما بود. انگلیس در 14 مه 1948 به قیمومت خود خاتمه داد و نیروهایش را از فلسطین خارج کرد. در همان روز، شورای ملی یهود در تل‌آویو تشکیل شد و موجودیت دولت اسرائیل توسط «دیوید بن گورین» اعلام گردید.
پس از اعلام تشکیل رژیم صهیونیستی، یهودیان غاصب به تصرف شهرها و روستاها و بیرون راندن فلسطینی ها از خانه هایشان کردند. پس از مقاومت مردم فلسطین، آنان جنایاتی همچون کشتار روستای «دیر یاسین» و «کفر قاسم» را در آوریل 1948 به راه انداختند. اشغال فلسطین و برپایی دولت اسرائیل در این سرزمین منجر به آوارگی مردمان فلسطین شد . آنان مجبور شدند در اردوگاه‌های پراکنده در دیگر کشورهای عربی زندگی فقرآلود و آکنده از بیماری را بگذرانند.
پس از اعلام موجودیت رژیم اشغالگر قدس توسط بن گوریون، در سال 1948 اولین جنگ علیه فلسطین و کشورهای عربی منطقه به راه افتاد. فسطینی‌ها این جنگ و نبردهای بعد از آن را «نکبت» می‌خوانند. طی این جنگ 78 درصد کل خاک فلسطین به اشغال صهیونیست ها درآمد. در اثر این جنگ، حدود یک میلیون فلسطینی از مجموع یک میلیون و 900 هزار فلسطینی آواره شدند. حدود 200 هزار تن از مسلمانان فلسطین به نوار غزه، 496 هزار تن به اردن، 100 هزار تن به لبنان، 85 هزار تن به سوریه و 20 هزار نفر به مصر و عراق کوچ کردند.
این جنگ آغاز دشمنی اعراب و اسرائیل بود و تاکنون نیز ادامه دارد. در طول این جنگ دولت اسرائیل به عنوان دولتی مستقل تشکیل شد و بقیه سرزمین‌های بریتانیا در فلسطین بین مصر و ماورا اردن تقسیم شد.
پس از جنگ 1948، رژیم اشغالگر قدس، با اجرای سیاست خشونت و توسعه‌طلبی خود دست به اقداماتی نظیر تخریب منازل و آتش زدن مزارع کرد و درصدد پاکسازی اعراب از این منطقه بود. همچنین شرایط و تسهیلات لازم را برای ادامه انتقال یهودیان سراسر جهان به فلسطین فراهم می کرد.
اسرائیل در مه 1949 به عضویت سازمان ملل متحد درآمد. در پی تحکیم سلطه رژیم صهیونیستی بر فلسطین اشغالی، به تدریج گروه‌ها و سازمان‌های مبارز فلسطینی اعلام موجودیت کردند. در 28 مه 1964، کنگره فلسطین در شهر قدس تشکیل شد «سازمان آزادی بخش فلسطین» تاسیس شد. همچنین ارتش آزادی بخش فلسطین تشکیل شد و این امر سبب شد که مبارزات فلسطینیان شکل جدیدی به خود بگیرد.
انتهای پیام
