آنانی که عشق را معنا کردند
گروه اجتماعی ـ چه زیبا است در میلاد پرستار بیمار کربلا یادی کنیم از همسران جانبازان نخاعی، اعصاب و روان، جانبازان شیمیایی و از همسران همه جانبازانی که با جراحاتشان می‌سازند و می‌سوزند؛ همانها که در همه سالهای پس از جنگ در سالهای طولانی زندگی زناشویی پای همسرانشان ایستادند و ثابت کردند که کار زینبی یعنی چه، ثابت کردند ایثار یعنی چه و ثابت کردند عشق یعنی چه؟
به گزارش ایکنا از خوزستان، متن زیر دلنوشته فریدون حسینی‌زاده جانباز جنگ تحمیلی است که به مناسبت میلاد حضرت زینب(س) در اختیار خبرگزاری ایکنا قرار داده است.
«در سالروز تولد حضرت زینب(س) باز من و قلمم تصمیمم گرفتیم دل نوشته‌ای بنویسیم. وقتی نام زینب شنیده می‌شود ناخودآگاه اشک در چشممان حلقه می‌زند، چون نام آن بانو با نام سیدالشهدا(ع) عجین شده است. مگر می‌شود کسی نام حسین(ع) را بشنود و اشک به چشمانش نیش نزند. مگر می‌شود نام زینب(س) بیاید و نام حسین(ع) نباشد.
در میلاد عقیله بنی‌هاشم حرف از اشک و غم شاید نباید باشد اما زینب(س) از وقتی خودش را شناخت غم دید؛ غم جدش رسول الله، غم مادرش فاطمه اطهر، غم پدرش امام علی(ع)، غم برادرش امام حسن(ع) و مصیبت اعظم غم برادرش امام حسین(ع). چگونه می‌شود شاد بود؟
حضرت زینب(س) پرستار بیمار کربلا بود و چه زیبا است که در این روزها یادی کنیم از همسران جانبازان نخاعی، از همسران جانبازان اعصاب و روان، از همسران جانبازان شیمیایی و از همسران همه جانبازانی که با جراحاتشان می‌سازند و می‌سوزند و بعد از خداوند تنها پرستارشان همسرانشان هستند؛ همانها که در همه سالهای پس از جنگ در سالهای طولانی زندگی زناشویی پای همسرانشان ایستادند و ثابت کردند که کار زینبی یعنی چه، ثابت کردند ایثار یعنی چه و ثابت کردند عشق یعنی چه؟»
انتهای پیام
