شفاعت؛ بال پرواز
گروه معارف ــ شفیع بال دوم فرد است، بالی که در وقت ماندن انسان را پرواز می‌دهد. حرکت بال‌ها باید هماهنگ باشند و تا طلب پروازی نباشد این‌ها به کار نخواهند آمد.
به گزارش ایکنا از اصفهان، در حکمت شماره ۶۲ نهج‌البلاغه امام علی(ع) آمده است: «الشَّفِيعُ جَنَاحُ الطَّالِب؛ شفاعت‌كننده چونان بال درخواست كننده است».
تعبیر شفیع به بال در این حکمت واجد مفهوم عمیقی است.برای پرواز احتیاج به دو بال است. شفیع بال دوم فرد است، بالی که در وقت ماندن انسان را پرواز می‌دهد. حرکت بال ها باید هماهنگ باشند و تا طلب پروازی نباشد این‌ها به کار نخواهند آمد. بدون این زمینه طلب و آن بالِ عملِ خویش، این بالِ جفت و شفیع نتیجه‌ای نخواهد داد. ستمگران خود را از نعمت آن جفت محروم کرده‌اند و در قیامت ظهور این محرومیت را در نیافتن شفاعت می‌بینند، ظلمی که بر خود روا کرده‌اند (ما للظالمین من حمیم و لا شفیع-غافر18). آری باید هر دو بال را به حرکت درآورد تا پرواز میسر شود، بال خویش را با عمل و تلاش و اقدام و بال شفیع را با دعا و طلب و ابرام؛ سعی و درخواست، دعا و عمل، همسویی و همراهی.با این تعریف نمی‌توان و نباید از شفاعت مفهوم جانشینی را برداشت کرد. همنشینی دو بال است که باعث پرواز می‌شود نه این که دیگری را در جای خود گذاریم، شفاعت یعنی متحد شدن با ولی و امام، بال پرواز او شدن، او که شفیع ما می‌شود ما نیز همراه او شده‌ایم آیا با این تعریف شفاعت مسئولیت دو طرفه نیست؟ اتحاد دوطرف دارد و هردوطرف وظایفی را بر عهده می‌گیرند. شفاعت او برای نجات ماست و همراهی ما برای اهداف او. راه نجات ما نیز در همین همراهی با اوست. باید بال پرواز اهدافشان باشیم، یاری گرشان بشویم، شده‌ایم؟ هستیم؟ بال آن‌هاییم یا وبالشان؟!
انسان‌ها شباهت زیادی با کلمات دارند. واژه‌ها و کلمات نیز در معنا شناسی از هم نشینی و ترادف با یکدیگر و بافت و سیاقی که در آن قرار می‌گیرند کسب معنا می‌کنند، معنایشان توسعه یا ضیق می‌پذیرد. در هم نشینی کلمات در هم تاثیر می‌گذارند، و این تاثیر گاه چنان است که تمامی معنای واژه همنشین خود را می‌گیرد و معنایی جدید بوجود می‌آید، تصاویر جدید خلق میشوند و ریتم و آهنگی نو در کلام می‌افتد وهم آوایی و موسیقی درونی تازه‌ای ابداع می‌شود. خلق معانی جدید از ما انسان‌ها در گرو همنشینی با کلمات پاک و نورانی خداوند، خلقتی نو و تولدی جدید را در ما نوید می‌دهد.
امروز انسان، تک افتاده‌ترین موجود این عالم است و معنایش را در همنشینی سنگ و آهن و خاک از دست داده، نیازمند شفیعی است که معنای او را به او بازگرداند.
یادداشت از داریوش اسماعیلی/ معاون فرهنگی جهاد دانشگاهی واحد اصفهان
انتهای پیام
