تبعیت از ولایت؛ معیار استاد پرورش در حب و بغض با افراد

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، مرتضی نجفی قدسی، از فعالان قرآنی کشورمان، با اشاره به آیه 55 و 56 سوره مبارکه «مائده» که می‌فرماید: «إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُواْ الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاَةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَهُمْ رَاکِعُونَ وَمَن یَتَوَلَّ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَالَّذِینَ آمَنُواْ فَإِنَّ حِزْبَ اللّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ؛ ولی و سرپرست شما تنها خدا و پیامبر و مؤمنانی هستند که نماز را بپا داشته و به فقیران در حالت رکوع زکات می‌دهند و هرکس ولی و فرمانروای او خدا و پیامبرش و اهل ایمان باشند، پیروز است و مسلماً تنها حزب و لشگر خدا پیروزمنداند» اظهار کرد: بر طبق قول عموم مفسرین شیعه و اهل سنت، این آیه شریفه در شأن امیرالمومنین حضرت علی(ع) نازل شده که در نماز و در حالت رکوع، انگشتری خود را به فقیر داد.
نجفی قدسی که مراودات نزدیکی با مرحوم علی‌اصغر پرورش، وزیر سابق آموزش و پرورش داشته است با بیان خاطراتی از وی گفت: از جمله مطالبی که استاد پرورش نسبت به آن اهمیت زیادی می‌دادند، بحث «ولایت» بود و این مهم برخاسته از روح قرآن و عترت است. در آیات بسیاری از قرآن کریم بحث ولایت مطرح شده که سرآمد آن‌ها آیه تطهیر و آیه ابلاغ وصایت رسول خداست که به حدیث غدیر هم مشهور است و از احادیث مسلم و متقن بین فرق مسلمین است و علامه امینی(ره) در اثر گرانسنگ الغدیر، صدها منبع از مصادر مهم شیعه و اهل سنت را برای آن نقل فرموده است و البته حدیث ثقلین، حدیث سفینه، حدیث منزلت و بسیاری احادیث دیگر همین پیام را دارند.

وی ادامه داد: طبق آیه شریفه «یَا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَیْکَ مِن رَّبِّکَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللّهَ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الْکَافِرِینَ» پیامبر اکرم(ص) در روز عیدغدیر در هنگام بازگشت از سفر حجه الوداع در سرزمین غدیرخم در حضور بیش از یکصد هزار نفر از مسلمانان، حضرت علی(ع) را به جانشینی خود منصوب فرموده و طبق دستور الهی این وصایت را به انجام رساند و آنگاه آیه شریفه «الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی» نازل شد، یعنی امروز من دین شما را کامل و نعمت را بر شما تمام کردم.

نجفی‌قدسی تصریح کرد: اکمال دین به ولایت است و اتمام نعمت محسوب می‌شود، کما اینکه در روایت هم آمده است؛ «بنی الاسلام علی خمس، الصلوه و الزکوه و الحج و الجهاد و الولایه و مانودی بشیٍ، کما نودی بالولایه». یعنی اسلام بر پنج اصل استوار است که عبارتند از «نماز، زکات، حج، جهاد و ولایت» و به هیچ چیزی به اندازه ولایت تأکید نشده است.
این فعال قرآنی افزود: استاد پرورش در سخن زیبایی به نقل از پیامبر اکرم(ص) اظهار می‌داشتند معیار دوستی و دشمنی خود را محبت امیرالمؤمنین قرار دهید، یعنی اگر کسی به حضرت علی‌(ع) عشق و علاقه دارد شما هم با او دوستی واظهار علاقه کنید، حتی اگر بر علیه شخص شما حرف و سخن گفته و یا اقدامی کرده باشد، در عین حال شما بخاطر مولا به او اظهار محبت کنید، معیار دوستی و دشمنی ما نباید خودمان باشیم، معیار باید حضرت امیر باشد،‌ هرکس با امیر خوب بود، با او هستیم و هرکس با امیر بد بود، بر علیه او هستیم، این معنا یعنی حبّ فی الله و بغض فی‌الله.
وی اظهار کرد: حضرت امیرالمومنین علی(ع) درنهج‌البلاغه در توصیف خود و اهل‌بیت می‌فرمایند:« نحن شجره النبوه و محطّ الرساله و مختلف الملائکه و معادن العلم و ینابیع الحکم، ناصرنا و محبنا ینتظر الرحمه و عدونا و مبغضنا ینتظر السطوه( اللعنه)» یعنی ما اهل بیت از درخت نبوت و رسالت هستیم و از محل و جایگاه رفت و آمد فرشتگان برخاستیم و ما معدن‌های دانش و چشمه‌های حکمت هستیم، یاران و دوستان ما در انتظار رحمت پروردگار هستند و دشمنان ما در انتظار کیفر و لعنت خداوند به سر می‌برند.
نجفی قدسی با بیان اینکه استاد پرورش واقعا این مفهوم را در خود نهادینه کرده بود و معیارش در حب و بغض با افراد، تابع ولایت بود، عنوان کرد: اگر کسی بر علیه استاد حرفی می‌زد، کاری نداشت و برایش مهم نبود، چون می‌گفت او شیعه و محب علی(ع) است، لذا در زمان تصدی وزارت آموزش و پرورش و یا نمایندگی مجلس بارها خبر می‌دادند که فلان شخص بر علیه شما چنین گفته، ایشان می‌گفتند خوب او نظرش را گفته، برعلیه نظام و یا ولایت فقیه که حرفی نزده، بنده که نظام نیستم، نظام بر محور ولایت است و اگر کسی در مقابل ولایت می‌ایستاد، ایشان آنگاه مردانه در مقابل او سینه سپر می‌کرد.
وی با بیان اینکه استاد پرورش به حضرت علی(ع) عشق و علاقه وافری داشتند و از همین رو غالب نهج البلاغه را از حفظ بودند و در بحر بیکران معارف آن غوطه‌ور و در کمتر مجلس و محفلی اتفاق می‌افتاد که ایشان سخن بگوید و از مولای خود حضرت امیر(ع) چیزی نگوید و این عشق و محبت علوی همه وجود او را احاطه کرده بود.