ریاضت کشیدن

امیرحسین اللهیاری، محقق و مترجم آثار عرفانی بر این باور است که ریاضت، ضامن رسیدن به کشف، شهود و تقرب به نزد خدای تعالی نیست، این مسئله تنها وابسته به عنایت خداوندی‌ است. همچون آن مست لایعقلی که کاغذی را، که نام خدا بر روی آن بود، از روی زمین برداشته در شکاف دیواری گذاشت و حضرت خداوندی از طریق یکی از بندگانش در عالم رؤیا به او، زمانی که در میکده بود، پیام داد که تو دوست ما هستی، جایگاه تو اینجا نیست. البته ممکن است از این مباحث برداشت‌های نادرستی شود و عده‌ای گمان کنند که ما نیازی به انجام نماز، روزه، سایر احکام الهی یا مستحبات نداریم، این برداشت، برداشتی خطاست؛ بلکه جان کلام، آن است که این فرامین، وظایف ما بوده و ما مأمور به انجام آنها هستیم.

عالم مدرن این امکان را کمتر دارد که در آن به ظواهر شریعت پرداخت، اما چون بخش اعظم دستورات طریقتی انفسى است نه آفاقى، این امکان را فراهم می‌کند که اگر شب و روز شما را به یاد او نیاورد، آن دستورات قلبى شما را متوجه او کند. در واقع از یک جهت تنگى آفاقى و از جهت دیگر، گشادگى انفسى است که مجبور می‌شوید به خود رجوع کنید و در سیر انفسى، متذکر مطابق آن در عالم آفاقى شوید.