صحنهای از عشق و امید در قلب انقلاب
خیابان انقلاب مقابل درب دانشگاه علوم پزشکی تهران، دوشنبه، ۲۴ آذرماه، ساعت ۱۶:۱۵ شاهد صحنهای متفاوت و الهامبخش بود. ردیفی از خودروهای تزئینشده با گل، عروس و دامادهای دانشجوی دانشگاه تهران پس از پایان جشن ازدواج دانشجویی همراهی میکردند؛ کاروانی عاشقانه که با لبهایی خندان و نگاهی سرشار از عشق، توجه و احترام رهگذران و رانندگان را به خود جلب کرد.
مردم میایستادند، لبخند میزدند و واکنشهایی کاملاً خودجوش نشان میدادند. صدای بوق خودروها اینبار نه از سر شتاب، بلکه نشانهای از همراهی با شادی زوجهای جوان بود. برخی با شگفتی میگفتند: «وای، چقدر قشنگه»، بعضی عروس و دامادها را به یکدیگر نشان میدادند و حتی عدهای با هیجان، تعداد خودروها را میشمردند. همزمان، بسیاری از مردم که تعداد زیادی از جوانان بودن و کسبه خیابان انقلاب با تلفنهای همراه خود مشغول فیلمبرداری و عکاسی از این صحنه بودند؛ لحظاتی که حالوهوای خیابان را بهطور محسوسی تغییر داد و فضای شهری را سرشار از حس خوب کرد.
از منظر نظریه سرایت هیجانی، احساس شادی، عشق و امید به سرعت از زوجهای جوان به مردم منتقل شد. لبخندها، بوقهای همراهی و نگاههای تحسینآمیز نشان میداد که هیجان مثبت، بهصورت ناخودآگاه در میان شهروندان پخش شده است؛ اتفاقی که نقشی مؤثر در بهبود حال روانی جامعه شهری ایفا میکند.
براساس نظریه یادگیری اجتماعی بندورا، مشاهده رفتارهای مثبت و موفق مانند ازدواج ساده، شاد و دانشجویی میتواند الگوهای ذهنی جوانان را تغییر دهد. جوانانی که شاهد این صحنه بودند، بهصورت غیرمستقیم دریافتند که ازدواج میتواند دستیافتنی، ساده و زیبا باشد؛ بدون آنکه الزاماً با فشارهای سنگین اقتصادی و تجملگرایی افراطی همراه شود.
این رویداد نمونهای موفق از اجرای عملی نظریه مشارکت اجتماعی در ارتباطات عمومی است؛ رویدادی که بدون دعوت رسمی، مردم خیابان انقلاب را به بخشی از مراسم تبدیل کرد. خیابان به رسانهای زنده بدل شد و شهروندان، مخاطبانی فعال بودند که با نگاه، لبخند، فیلمبرداری، عکاسی و واکنشهای احساسی خود، پیام رویداد را بازتولید و تقویت کردند.
در چارچوب نظریه برجستهسازی نیز، این اقدام هوشمندانه توانست موضوع ازدواج جوانان را از سطح شعارهای رسمی، به سطح تجربهای عینی، ملموس و قابل لمس در فضای عمومی بیاورد. ازدواج، نه بهعنوان مسئلهای دشوار و پرهزینه، بلکه بهعنوان تجربهای شاد و شیرین در ذهن مخاطبان برجسته شد.
دانشگاه تهران با اجرای این طرح زیبا و خلاقانه، نشان داد که ازدواج دانشجویی نباید صرفاً در چارچوب دانشگاه و سالنهای رسمی خلاصه شود، بلکه میتوان با طراحی هوشمندانه، مردم را نیز در این شادی سهیم کرد. امید است در سطح دانشگاههای کشور شاهد گسترش چنین برنامههایی باشیم؛ برنامههایی مبتنی بر تجربه واقعی و مشارکت اجتماعی، نه صرفاً محدود به شعار، فیلم و عکسهای تبلیغاتی که تأثیرگذاری آنها در مقایسه با اینگونه اقدامات بهمراتب کمتر است.
معصومه گلمحمدی، کارشناس ارشد علوم ارتباطات اجتماعی
انتهای پیام
