نهجالبلاغه متن سخنانی است که ۱۴۰۰ سال قبل بر زبان امیرالمومنین علی(ع) جاری شده است و هر چه از تاریخ صدور آن فاصله میگیریم چون گنجینهای گرانبها، ارزش و درخشش بیشتری پیدا میکند و عجیب اینکه قدمت این بیانات از بهروز بودن و کاربردی بودن آنها کم نکرده است؛ گویی همین روزها حکیمی بر فراز منبر رفته برای انسان امروز سخن گفته است.
محسن اسماعیلی؛
استاد حقوق دانشگاه تهران که سالها به پژوهش در نهجالبلاغه مشغول بوده است، در درسگفتارهایی که به مناسبت ماه مبارک
رمضان، تولید شده است به بیان نکات پندآموز و حکیمانه از نهجالبلاغه و برای زندگی امروز پرداخته است.
فیلم و متن قسمت چهاردهم این درسگفتار در ادامه میآید.
هر یک از ما در هر موقعیتی و با هر وضعیتی، حتما و حتما در زندگی خودمان، رازهایی سر به مُهر و اطلاعاتی داریم که مایل نیستیم دیگران از آن مطلع شوند. به این، راز یا سرّ میگویند.
افشای اسرار انسان، یکی از دردآورترین ضربههایی است که ممکن است خدای ناکرده بر پیکر او وارد شود. گاهی افشای
اسرار چنان روح انسان را زحمی و آزرده میکند که از زندگی خودش سیر میشود.
البته فاش کنندگان اسرار، گناهی بسیار بزرگ مرتکب شدهاند و در چشم خدا و خلق خدا از اعتبار ساقط هستند و جزو پستترین موجوداتی هستند که میتوان در این عالم سراغ گرفت اما ما هم نباید به دست خودمان، زمینه را برای افشای اسرار خود فراهم کنیم.
دلیلی ندارد که انسان، راز خود را با هر کس و ناکسی در میان بگذارد. تمایل طبعی انسان به این است که دوست دارد آنچه در دل بیان کرده را با زبان بگوید تا دل وی آرام بگیرد و از عقده خالی شود اما توجه کنیم که بزرگان ما گفتهاند، سَر بده، سرّ نده. یعنی تا جایی که میتوانید راز خود را با دیگران در میان نگذارید.
حضرت علی(ع) در حکمت صد و شصت و دوم نهجالبلاغه فرمود: «مَنْ كَتَمَ سِرَّهُ، كَانَتِ الْخِيَرَةُ بِيَدِهِ» یعنی کسی که سرّ و راز زندگی خودش را پنهان میدارد اختیار رازش دست خودش است اما کسی که این راز را با دیگران در میان میگذارد، اختیار راز زندگی خودش را در اختیار دیگران قرار داده است.
انتهای پیام