تصویرسازی فاخر از زنان، رویکرد میلانی در سینماست

محمد نیک‌بین، تهیه‌کننده فیلم سینمایی «ملی و راه‌ نرفته‌اش» در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا) با بیان این‌که این فیلم اثری در ادامه کارهای سازنده‌ آن است، اظهار کرد: در فیلم جدید تهمینه میلانی باز هم شاهد پرداختن فیلمساز به برخی معضلات اجتماعی هستیم، البته ممکن است عده ای تصور کنند اصرار میلانی برای پرداختن به معضلات اجتماعی امری غیرقابل درک است، اما آنها از این نکته غافلند که مشکلات مطرح شده از سوی این فیلمساز وضعیتی به‌سامان پیدا نکرده که دیگر گفته نشود، برای همین بازگویی بسیاری از مشکلات برای چندمین بار ضرورت دارد.

وی در پاسخ به این سوال که آیا «ملی و راه نرفته‌اش» به لحاظ کیفی جز کارهای برتر این فیلمساز به حساب می‌آید؟ گفت: من این کار میلانی را از فیلم‌های شماره یک این فیلمساز محسوب می‌کنم که به لحاظ درام‌پردازی از استانداردهای بالایی سود برده است. این گفته نیز تنها ادعای من نیست، بلکه  آن‌گونه که من از اظهارنظرهای مردم دریافتم، آنها نیز چنین فکر می‌کنند. این باور را هم در استقبالی که از کار انجام داده‌اند به خوبی می‌توان مشاهده کرد.

نیک‌بین در پاسخ به این سوال که نگاه فیلمسازانی نظیر میلانی و رخشان بنی‌اعتماد به معضلات اجتماعی متفاوت است، اظهار کرد: نوع نگاه فیلمسازانی که از آنها نام برده شده با نگاه کارگردان‌هایی که در تلویزیون فیلم و سریال می‌سازند متفاوت است، چون آن‌گونه که آنها به معضلات نگاه می‌کنند متفاوت با آنچه است که در صدا و سیما شاهدش هستیم. باور من این است که تصویری که ما از زنان در تلویزیون شاهدیم کاملا مصرفی است، زیرا تنها یک شکل از حضور زنان جامعه را در تولیدات تلویزیون می‌بینیم.

وی گفت: در کارهای تلویزیونی معمولاً زنان یا در آشپزخانه مشغول پخت‌و پزند یا این‌که نظافت خانه را انجام می‌دهند. این نوع نگاه نشان می‌دهد که سیما اصرار دارد که تنها یک نوع زن را در تولیدات نمایشی رایج کند، درصورتی‌که زنان در جامعه ما گوناگون هستند و حضوری متفاوت نیز در اتفاقات اجتماعی دارند.

این تهیه‌کننده سینما در پاسخ به سوالی دیگر مبنی بر این‌که، آیا زنی که در آثار میلانی تصویر می‌شود با الگوهای زن مسلمان همخوانی دارد؟ گفت: جواب سوال را این‌گونه می‌دهم؛ در الگوی زن مسلمان آنچه که به عنوان شاخصه مطرح می‌شود این است که زن موردنظر باید با عزت نفس و تکیه بر باورهای اعتقادی خود جایگاهی رفیع در جامعه برای خود به دست بیاورد. در فیلم‌های تهمینه میلانی نیز روی این امر تاکید شده که زن باید در جامعه جایگاهی شایسته داشته باشد.

وی درباره اکران نامناسب فیلمش چنین اظهار نظر کرد: زمانی که برای اکران این فیلم سینمایی انتخاب شده صدمه زیادی را به این فیلم زده است به ویژه که صدا و سیما هم هیچگونه همکاری برای نمایش بهتر این فیلم سینمایی نداشته است! نکته دیگری که باعث صدمه دیدن فیلم شده اکران فیلم به مدت 20 روز با قیمت نیم بها بود که برای آن هیچگونه توجیهی وجود ندارد و من به شدت از ان ناراضی‌ام. این در حالی است که بسیاری از کسانی که اکران را در دست دارند فیلم‌های خود را به هیچ وجه در چنین شرایطی به نمایش در نمی‌آورند.

در بخش از این گفت‌و‌گو خبرنگار ایکنا به سیاست‌‌های شورای صنفی نمایش اشاره کرد و گفت: عمده نگرانی‌هایی که در این زمینه وجود دارد به خاطر سیاست‌های غلطی است که شورای صنفی در بحث اکران انجام می‌دهد، والا اگر چنین نبود دلیلی نداشت که تعداد زیادی از فیلم‌های سینمایی در یک زمان محدود روی پرده بروند؟ اتفاقی که تنها ثمره آن دیده نشدن فیلم‌هاست. در این راستا توصیه من به شورای صنفی این است که در تصمیمات خود را به روی منافع عموم سینماگران برنامه‌ریزی کنند تا کلیات سینما از منافع به طور یکسان بهره‌مند شوند.

تهیه‌کننده فیلم «ملی و راه‌ نرفته‌اش» در تایید گفته فوق گفت: به نکته کاملا درستی اشاره کردید که گلایه ما نیز هست. اگر فیلم‌های به نمایش در آمده در یک یا دو ماه گذشته را ارزیابی کنید متوجه خواهید شد تعداد کارهایی که روی پرده رفته‌اند بسیار زیاد بوده است. این نحوه نمایش دادن فیلم‌ها نیز به هیچ وجه به این معنا نیست که به همه فیلم‌ها فرصت نمایش داده می‌شود، بلکه در حقیقت روشی است که به واسطه آن فیلم‌ها فرصت دیده شدن را پیدا نمی‌کنند.

وی در انتهای این مصاحبه تصریح کرد: نکته عجیب‌تر این است که در 6 ماه از سال تعدادی معدود از کارها روی پرده می‌رود، اما در شش ماه دوم که زمان مناسبی هم برای اکران نیست حجم فیلم‌های به نمایش درآمده تا به این اندازه زیاد است؟! این رویکرد برای من جای سوال دارد که هنوز جوابی برای آن پیدا نکرده‌ام به جز آنکه بگوییم بحث اکران در اختیار افراد خاصی است که معمولاً بهترین زمان را برای نمایش فیلم‌های خود انتخاب می‌کنند.