عدم تربیت مدیران کارآمد و فراهم نبودن زیرساخت‌های لازم؛ ضعف تئاتر انقلاب/سیاست‌زدگی؛ آفت تئاتر
گروه هنر ــ با وجود گسترشی که به لحاظ کمی در عرصه تئاتر پس از انقلاب داشتیم و ظرفیت‌های این حوزه در تولید و اجرای آثار نمایشی رشدی روزافزون دارد اما هیچگاه متناسب با این رشد در تربیت و پرورش مدیرانی که بتوانند با تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری درست، تئاتر را به سمت اعتلا سوق دهند، موفق نبوده‌ایم.
مجید امرایی؛ کارشناس و منتقد تئاتر در گفت‌و‌گو با خبرنگار ایکنا گفت: پیش از هر صحبتی باید به عنوان ۴۰ سالگی انقلاب اسلامی اشاره کنم که هم در فرهنگ معنایی و هم ارتباطی، نشان از تکامل دارد و به محض رویارویی با آن انتظار تحول، قوام و پختگی از هر پدیده‌ای را داریم.
وی ادامه داد: از این منظر اگر خواسته باشیم به تئاتر انقلاب و یکی از مصادیق آن دفاع مقدس و مقاومت نگاه کنیم باید منصفانه گفت که هم نقاط مثبت در آن مشهود است و هم نقاط منفی؛ اگر پرداخت مؤثر به تئاتر انقلاب و دفاع مقدس را بتوان بیشتر در رویداد‌های جشنواره‌های و دوره‌ای تئاتر جستجو کرد باید گفت که پس از انقلاب اسلامی از نظر کمیت شاهد گسترش و وسعت چشمگیری در امور اجرایی تئاتر انقلاب و دفاع مقدس به سبب تعدد جشنواره‌ها و رویداد‌های رسمی هنرهای نمایشی بوده‌ایم به شکلی که فعالیت گروه‌های تئاتری به ویژه به منظور شرکت در جشنواره‌های تئاتری قابل قیاس با دوره پیش از انقلاب اسلامی نیست.
امرایی تصریح کرد: در بُعد آموزش تئاتر نیز ما پیشرفت کمی نسبت به دوره پیش از انقلاب داشته‌ایم؛ تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی یک مرکز تخصصی آموزش عالی تئاتر داشتیم و آن دانشکده هنرهای زیبا بود، اما پس از انقلاب با ایجاد مراکز گوناگون آموزش عالی به ویژه در حوزه دانشگاه آزاد اسلامی، دانشگاه علمی و کاربردی شاهد رشد روزافزون دانش‌آموخته تئاتر بودیم که طبیعتاً باید به میزان خروجی که این دانشکده‌ها داشتند، بازار کار مرتب با نوع تخصص آن‌ها نیز ایجاد می‌شد که البته در عمل متأسفانه چنین ضعفی در عملکرد مسئولان مشهود است.
این کارشناس و مدرس تئاتر با اشاره به نمود مؤثر فعالیت‌های حرفه‌ای تئاتر به ویژه در حوزه تئاتر انقلاب و دفاع مقدس در خارج از کشور و در عرصه‌های بین‌المللی گفت: ازجمله نقاط ضعف وضعیت تئاتر در سال‌های پس از انقلاب و به ویژه در نحوه پرداختن به تئاتری که به موضوعات انقلابی و دفاع مقدس می‌پردازد، یکی عدم تربیت مؤثر مدیرانی است که برای اداره امور اجرایی تئاتر دوره دیده باشند تا جایی که اکنون با گذشت ۴ دهه از پیروزی انقلاب و سال‌ها پس از اتمام جنگ تحمیلی، حتی در عرصه اجرایی بزرگترین رویداد تئاتر کشور یعنی «تئاتر فجر» نیز ثباتی در تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری را شاهد نیستیم و برگزاری سلیقه‌ای این جشنواره در هر دوره نشان از ضعفی دارد که ما در عرصه مدیریت تئاتر و تربیت مدیران کارآمد در این حوزه داشته‌ایم.
کارگردان نمایش قرآنی «گوهر نیل» افزود: یکی دیگر از ضعف‌هایی که در عرصه تئاتر به ویژه تئاتر انقلاب و دفاع مقدس با آن مواجه هستیم عدم بسترسازی مناسب به لحاظ زیرساخت و تأمین ابزار و ادوات مورد نیاز برای تولید و اجرای تئاتر بوده است به شکلی که در طی این ۴ دهه در ایجاد اماکن استاندارد تئاتر اعم از سالن‌های مسقف و حتی روباز تئاتر که گروه‌های روزافزون تئاتری بدون هیچ دغدغه‌ای در آن به فعالیت بپردازند رویکرد و عملکرد مناسبی نداشتیم.
امرایی تأکید کرد: مشخصاً در زمینه تئاتر مقاومت و دفاع مقدس ضعف فاحش موجود فقدان تولید محتوای مناسب نمایشی است، پانزده دوره جشنواره «تئاتر مقاومت» را پشت سر گذاشتیم و امسال در آستانه شانزدهمین دوره با وجود شرکت کردن گروه‌های شناخته شده در عرصه تئاتر مقاومت، اما تاکنون دبیرخانه این جشنواره در تشکیل بانکی از آثار مکتوب و نمایشی مرتبط با حوزه مقاومت و دفاع مقدس اقدامی زیربنایی و اساسی به انجام نرسانده است که این امر تأثیر مستقیم و منفی خود را در عرصه پژوهشی و آسیب‌شناسی تئاتر مقاومت نیز خواهد گذاشت.
این کارشناس تئاتر درمانی در ادامه گفت: در عرصه تئاتر انقلاب و دفاع مقدس همچنین ما در ارائه یک الگوی جامع و مناسب به نوجوانان و جوانان و نسل سومی و چهارمی انقلاب اسلامی موفق نبوده‌ایم تا جایی که بیشتر از اینکه آن‌ها را ترغیب و مجاب به فعالیت در عرصه تئاتر مقاومت کنیم نوعی انزجار را در آن‌ها به وجود آوردهایم تا جایی که آن‌ها بیشتر ترجیح می‌دهند به متنو نمایشی غربی و نامتجانس با فرهنگ ایرانی و اسلامی بپردازند تا متون وطنی و ارزشی حاصل دسترنج نمایشنامه‌نویسان دغدغه‌مند ایرانی.
وی در پایان گفت: باید به نکته دیگری نیز اشاره کنم و آن اینکه مدیریت تئاتر ما در شرایط فعلی سیاست زده است که آن هم به دلیل عدم توفیق ما در پرورش و تربیت مدیران فرهنگی به منظور تصدی امور تئاتری است به شکلی که مدیران حال حاضر تئاتر ما براساس داشته‌های غیرفرهنگی خود و بدون ملاحظه اقتضائات حاکم بر تئاتر و عرصه فرهنگی و هنری بنا به مصالح جناح و گروه و طیف‌های خاص سیاسی دست به تصمیم‌گیری به منظور امور اجرایی می‌زنند.
انتهای پیام
