اشارات قرآنی به سرنوشت متفاوت جامعه مؤمن و غیر مؤمن

به گزارش کانون خبرنگاران ایکنا، نبأ؛ در قرآن میان انسان‎هایی که بنده متقی و تسلیم حق هستند و سرانجام آن‎ها سعادت است و طغیان‌گرانی که بنده خواهش‎های حقیر نفس هستند و سرانجام‌شان نقص انسانی و ماندن در خود حیوانی و شقاوت و دوزخ ابدی است، فرق گذاشته می‎شود، خیر از شر جدا می‎شود و با برنامه قرآن در سیر نزول تدریجی قرآن، راه هر کدام به خوبی نمایان می‌شود.‎
وقتی ما بتوانیم مردم را به سمت زانو زدن در مقابل این کتاب بزرگ بکشانیم، این کتاب خود مخاطب قرآنی خود را که اکنون در یک جامعه به معنای واقعی در حال قرآنی شدن است، به سمت جامعه‌ای کامل و سعادتمند که در دنیا پرثمر و در آخرت امامان نور هستند، هدایت کرده و از جوامعی که ناقص و پلید مانده‎اند و در آخرت با اهل باطل و تابعان اصحاب آتش هستند، جدا می‎کند و می‌توانیم شاهد جداسازی عملی مردم در زمینه‎های نمونه‎ای ذیل باشیم:
دقت شود که از سوره علق(سوره اول مکی) تا سوره فرقان(چهل‌ودومین سوره) پیام‎های قرآن به خوبی به جداسازی جامعه ایمانی از غیر آن‌ها اشاره کرده است.
در قرآن ما به سوره فرقان که می‌رسیم می‌خوانیم: «تَبَارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقَانَ»؛ یکی از اسم‌های قرآن، فرقان است. قرآن برای نام‌گذاری خود ابتدا «هذا الحدیث»، سپس «ذکر»، سپس «قرآن» و پس از آن «الکتاب» و در سوره فرقان، «فرقان» را به‌کار برده است؛ فارق میان سبک زندگی مسلمانانه و سبک زندگی مجرمانه. با هم این سیر را که برگرفته از جلد سوم تفسیر «همگام با وحی» ذیل آیه اول سوره لقمان است، تعقیب کنیم:
جداسازی میان عابد و طاغی در سوره‌ علق(مکی 1)، میان متقین و مجرمین در سوره‌ قلم(مکی 2)، میان اصحاب یمین و مجرمان در سوره‌ مدثر(مکی 4)، میان مشمولان نعمت الهی و مشمولان غضب و گمراهی در سوره‌ حمد(مکی 5)، میان اهل خشیت و شقی‌ترین‌ها در سوره اعلی(مکی 8)، بین توفیق یافتگان حرکت به سمت بهشت و مشتاقان به جهنم در سوره‌ لیل(مکی 9)، میان اشخاصی که دارای نفس مطمئنه هستند و کسانی که نفس‌های مضطرب دارند، در سوره فجر(مکی 10)، میان اهل زیانباری نفس و اهل نجات در سوره عصر(مکی 13)، میان هدایت‌پذیران و گمراهان در سوره نجم(مکی 23)، میان جامعه‌ اهل تزکیه و جامعه اهل طغیان در سوره شمس(مکی 26)، میان مؤمنان به خدای عزیز حمید و دشمنان انتقام‌گیر و شکنجه‌گر آن‌ها در سوره‌ بروج(مکی 27)، بین آنان که میزان سنگین دارند و کسانی که میزان‌هایشان سبک است در سوره‌ قارعه(مکی 30)، میان چهره‌های شادمان و منتظر رحمت الهی و چهره‌های غبارآلود، غم‌زده و ذلیل در قیامت در سوره‌ قیامت(مکی 31)، میان متقین و محسنین و مکذبین در سوره مرسلات(مکی 32)، بین بنده اهل انابه و تجاوزگران مریب و ناسپاسان لجوج در سوره ق(مکی 34)، میان اصحاب میمنه و اصحاب مشئمه در سوره‌ طارق(مکی 36)، میان جامعه‌ متقی و جامعه‌ مجرم در سوره‌ بلد(مکی 37)، میان بندگان رها شده از کید شیطان و فرومایگان گرفتار در بند او در سوره‌ ص(مکی 38).
این جداسازی‌ها و ترغیب و ترهیبی که از هر کدام صورت گرفته، راه درست را برای آنان که بخواهند، روشن می‌کند و امکان فاصله گرفتن از مسیرهای انحرافی را فراهم می‌کند. آیا فایده و خیری مهم‌تر و بیش‌تر از این فایده برای انسان وجود دارد که راه سعادت خود را از شقاوتش باز شناسد و برای پیمودن این راه‌ انگیزه‌اش تقویت شود و بینشش فزونی یابد.
محمد سلطانی
انتهای پیام