سعه صدر و خوش‌رویی استاد مولایی در جلسات در ذهن قرآن‌‌آموزان حک شده است

مهدی عادلی، قاری بین‌المللی کشورمان در گفت‌وگو با خبرگزاری قرآنی بین‌المللی (ایکنا)، در خصوص بیان خاطرات خود از استاد مولایی اظهار کرد: بنده متولد 1357 هستم و از دوران نوجوانی بر حسب یک اتفاق با جلسات قرآن اساتید طراز اول تهران آشنا شدم.

وی ادامه داد: به خاطر نزدیک بودن خانه ما با منزل مرحوم اربابی، به همراه پدرم به جلسات قرآن ایشان می‌‌رفتم . از آنجا کار تلاوت را به صورت جدی و تخصصی تحت آموزش این اساتید آغاز کردم، در آن زمان که حدود 14 سال داشتم با فنون قرائت آشنا شدم.

این قاری بین‌المللی عنوان کرد: در آن زمان از محضر استاد مولایی نیز استفاده کردم و به یاد دارم که روزهای جمعه به همراه پدرم ساعت پنج صبح به مسجد سنگلج در نزدیکی خیابان بهار در تهران می‌رفتیم. در این جلسات ما صبح زود حاضر می‌شدیم و اسم می‌نوشتیم تا آن روز نوبت قرائت به ما برسد.

عادلی خاطرنشان کرد: سه سال بعد در همان جلسه استاد مولایی کتابی در زمینه اختلاف قرائت قرآن کریم که خود نویسنده آن بودند، به من دادند و گفتند که موقع آن است که شما در زمینه اختلاف قرائت کار کنید.

وی بیان کرد: استاد مولایی بسیار با طمأنینه و با حوصله با شاگردان خود برخورد می‌کردند که به نظر من این صفت بسیار برجسته در اخلاق این استاد بود و در ذهن من حک شده است.

قاری بین‌المللی کشورمان ضمن مقایسه شیوه تدریس استاد اربابی و استاد مولایی اشاره کرد: هر استادی شیوه تدریس خود را برای آموزش‌ قرآن کریم دارد. البته باید توجه کرد که در جلسات سنتی قرآن کریم از تمام سنین و از همه اقشار جامعه حضور پیدا می‌کنند که اداره جلسه مهارت خاصی را می‌طلبد.

وی بیان کرد: اینکه استاد در چه سن و سالی باشد، در نحوه نشاط آمیز بودن کلاس تاثیرگذار است و البته در شیوه تدریس و ارائه مطالب تفاوتی ایجاد نمی‌کند. بنده در این جلسات نوجوان بودم که حضور داشتم و ایشان با سعه صدر و طبق سن و سال و اقتضائات با ما برخورد داشتند.

عادلی یادآور شد: استاد مولایی ارتباط خوبی با شاگردان خود داشت به گونه‌ای که سن آنها، روحیات آنها، نحوه تلاوت آنها و سایر مسائل تاثیرگذار در امر قرائت شاگردان خود را به خوبی می‌دانست، همچنین در این جلسات همه حاضران تلاوت می‌کردند و این گونه نبود که اگر کسی تلاوت ضعیفی داشت، در این جلسات قرائت نداشته باشد.

وی گفت: ایشان تأکید داشتند که همه افرادی که در جلسه شرکت می‌کنند، تلاوت داشته باشند و می‌پرسیدند که کسی هست که تلاوت نکرده باشد یا نوبت به او نرسیده باشد؛ اگر کسی دست بلند می‌کرد، بلافاصله از ایشان دعوت می‌کرد که در جایگاه حاضر شود وآیاتی از قرآن کریم را تلاوت کند.