برگزاری مسابقه دل‌نوشته به پیامبراعظم(ص) در کانون‌های مساجد مرکزی

به نام خالق محمّد (ص) وآل محمّد (ص)
سلام خدابرپیغام آور مهرورحمت...سلام ملائک برسرآمد مهربانان عالم خاک وافلاک...سلام مابرخاتم ومروارید درخشنده ی رسولان...
آقاجان می خواهم چند لحظه ای جسارت کنم وبا آقا وسرور خودم،،شمایی که مقامتان بالاترازمقام فرشته ی وحی،جبرئیل امین است سخن بگویم.مقامتان درپیشگاه حق تعالی آن قدر بافضیلت است که پروردگارنام مبارکتان را بعداز نام خودقرارداده است واین به معنای آن است که ای بشر! پس ازاطاعت وپیروی ازمن، اطاعت وپیروی از رسولم برتو واجب است؛واگرجز این می بود،جای تعجب داشت؛چراکه خداوندبهترین خلق خودرابه عنوان خلیفه ی خود د ر زمین و چراغ هدایت بشریّت قرارداده است؛چنان چه باری تعالی فرموده است:اگربه خاطرشمانبود،هیچ چیز رانمی آفرید؛یعنی شما بهانه ی آفرینشید...
حال که باچشم دل می نگرم،به انتخاب اَحسن آفریدگار پی می برم؛چراکه شما درمهربانی، خوش خُلقی، صبوری، احسان وهزاران هزار حُسن دیگربی مثل ومانند بودید، مگر ذریّه ی پاکتان که این خصیصه هارا از جد بزرگوارشان به میراث برده اند.
اقای من شما نه تنها با امّت خودتان خوش رفتار ومهربان بودید بلکه با پیروان ادیان دیگر نیزبه گونه ای برخورد میکردید که نه تنها موجب علاقه مندی شان به شما می شد؛ بلکه باعث روی آوردن آنها به دین حق وحقّانیت نیز می شد.
مولای من شما به گونه ای با کودکان و یتیمان همبازی می شدید که گویی آنها با هم سن و سال خود سرگرم هستند...
آقاجان صبوری هایتان زبان زد هر بشری است؛آنقدر در مقابل اهانت های مردمان بی خرد صبوری می کردید که آنها را شرمنده ی خود می ساختید؛جانم به فدایتان که اکنون نیز در مقابل اهانت هایی که به شما می شود صبوری می کنید؛چرا که اگرجزاین بود،تابه حال زمین باید دهان باز می کرد واهانت کنندگانِ به شما را می بلعید...
آقای من شرمنده ...شرمنده از این که شما تمام وجود نازنینتان را در گرو شفاعت وسعادت نه تنها امّت تان بلکه همه ی بشریت گذاشتید؛امّا افسوس که شاید ما با کلام مان و سکوت نکردن مان نتوانسته باشیم دربرابراهانتی که به آقایمان شد،پاسخ دندان شکنی به دشمنان تان بدهیم ،سیلی بردهانشان زنیم و دستانشان را بشکنیم،تادوباره به خودشان اجازه ی چنین جسارتی را ندهند.
آقاجان رویم سیاه باد از این که بعضی به جای کوبیدن مُشت بردهان ناپاک یاری کنندگان دشمنان تان،با آنها