بار سفر حج به چه نیت بستیم؟
گروه جامعه ــ كاروانها از هر نقطه بار بستهاند تا به موسم حج برسند اما باید دید نیت سفر منطق با اهداف است و به خروجی‌های مد نظر این فریضه بزرگ می‌انجامد یا خیر.
به گزارش ایکنا؛ كاروانها از هر نقطه بار بستهاند تا به مكه بروند، اين حركت از همه كشورهاى اسلامى و يا هر كشورى كه مسلمانان در آن زندگى مىكنند، آغاز شده است.
حج به معناى قصد است، اما از نظر شرع مقدس درباره قصد زيارت كعبه، جهت انجام اعمال و احكامى كه مربوط به آنهاست و در مكان و زمان معينى به منظور اطاعت و تقرب به خدا صورت مى‌گيرد، به كار رفته است.
حج يك عبادت است و هر عبادتى به نيت احتياج دارد. نيت به معناى قصد، تصميم، انگيزه درونى، اراده قلبى، عزم كار، فاصله گرفتن مسافر از وطن، برانگيخته شدن براى انجام كارى كه مطابق ميل است و بالاخره، حركت از مكانى به مكان ديگر آمده است. امام على(ع) نیز در این زمینه فرموده‌اند: «الْأَعْمالُ ثِمارُ النّيَّاتِ؛ اعمال انسان، ميوههاى نيتهاى اوست»
نيتهاى ناسالم
براى نيتهاى ناسالم، موارد مختلفى را مىتوان مطرح كرد. ممكن است كسانى براى رفتن به مكه و انجام حج؛ رقابت، چشم و همچشمى، خودنمايى و تظاهر، افزونطلبى، غلبه بر رقيب، عنوان و امتياز گرفتن، رياكارى و تشخصسازى، منفعتجويى مادى صرف، هوا و هوس و خلاصه، چيزى غير از عبادت خدا و رشد و تعالى انسانى را در نظر داشته باشند. اين گونه افراد، در عين حالى كه خرجهاى زياد و زحمات فراوانى متحمل مىشوند، ولى زيان می‌بینند به نحوی که امام على(ع) در اين باره فرموده‌اند: «عِنْدَ فِسادِ النّيَّةِ، تُرْتَفَعُ البَرَكَةُ؛ نيت فاسد، خير و بركت را از عبادت و زندگى انسان مىبرد».
نيت فاسد، غير از اين كه عبادت را باطل مىكند و از آن جز ظاهرى باقى نمىگذارد و با توجه به اين كه رفتار و اعمال را فاسد مىکند، مرزهاى اخلاق و مناسبات اجتماعى را هم، به هم مىريزد و موجب وقوع بلاها و گرفتارىهاى انسانى و اجتماعى مى‌شود. امام على(ع) فرموده است: «إِذا فَسَدَتِ النّيَّةُ، وَقَعَتِ البَلِيَّةُ»
كسى كه عمل و عبادتى را براى خودنمايى و غير خدا انجام دهد، اعمال و زحمات او در قيامت، مورد توجه و قبول درگاه خداوند، قرار نخواهد گرفت. امام صادق(ع) به عباد بصرى فرمودند: از رياكارى خوددارى كن، زيرا هر كس عملى را براى غيرخدا انجام دهد، خداوند پاداش او را به كسى واگذار مىكند، كه عمل را به خاطر او انجام داده است.
پيامبر عالىقدر اسلام(ص) فرمودند: آن گاه كه روز قيامت فرا رسد، منادى به گونهاى كه همگان مىشنوند، اعلام مىكند: آنان كه مردم را عبادت كردهاند برخيزند و پاداش خود را از كسى كه به خاطر او عبادت انجام دادهاند بگيرند، زيرا من عملى را كه مظاهر دنيا و جلب نظر اهل دنيا با آن آميخته شده باشد نمىپذيرم.
نيت سالم
در برابر نيتها و انگيزههاى ناسالمى كه زيانهاى بزرگ دنيوى و اخروى در پى خواهد داشت، نيت سالم قرار دارد كه به فرموده امام على(ع) اساس و شالوده عمل عبادى را شكل مىدهد. نيت سالم كه در قرآن و احاديث، به «خلوص نيت» تعبير شده و مورد تأكيد جدى قرار گرفته، تا انسان نماز و روزه و حج و جهاد و هر عمل عبادى خويش را، بر اساس آن و براى اطاعت، رضايت و تقرب به خدا انجام دهد كارى ضرورى است.
داشتن نيت خالص و پيراسته از آلودگىهاى رياكارى و هوسرانى، سرمايه معنوى بزرگى است كه از روح ايمان، سلامت نفس، صفاى باطن و خودساختگى انسان حكايت مىكند و هيچ سرمايهاى را با آن نمىتوان برابر دانست. امام على(ع) فرموده است: «أفْضَلُ الذَّخائِرِ، حُسْنُ الضَّمائِرِ؛ برترين ذخيره و سرمايه داشتن نيت و باطن نيك و سالم است.
براى رهاشدن از نيتهاى پست و آلوده و رسيدن به نيت پاك و خالص، آگاهى و دانايى، كوشش و تلاش، تمرين و رياضت و خلاصه مجاهده سخت و هوشمندانه لازم است. خالص گردانيدن قصد و نيت از فساد و آلودگى براى عمل كنندگان، سختتر از عمل در طول جهاد است. اگر نيت خالص و سالم در درون كسى استوار شود، پويايى و كارآيى رفتارها و اعمال او تا آن جا غنى مى‌شود و اوج مى‌گيرد كه اضافه بر پاداش معنوى بيشتر و جاويدانتر، اصولا اعمال عبادى و غير عبادى او نيز در زندگى، از هر گونه آلودگى پاك و پيراسته مى‌شود.
امام على(ع) خلاصه اين مطالب را اين گونه بيان فرموده‌اند: «لَوْ خَلَصَتِ النّيَّاتُ لَزَكَتِ الْأَعْمالُ؛ اگر نيتها خالص و پاك شوند، عملها هم پاكيزه و سالم مىشوند.» به هر اندازه كه ديندارى انسان، بر اساس آگاهى و دانايى و بصيرت استوار باشد و با قوت و قدرت و استحكام شكل گيرد، خلوص نيت و روح اطاعت و معنويت و تكامل خواهى و تقرب به مقام پروردگار عالم، قدرت و اقتدار بيشترى خواهد داشت و هر چه قدرت ديندارى ضعيفتر باشد، نيتهاى ضعيف و منحط نيز بر وجود انسان سلطه می‌یابد.
انتهای پیام
