ملی‌گرایی هندویی و بودایی؛ خشونت علیه مسلمانان با طعم چای و رنگ خون
گروه بین‌الملل: ملی‌گرایان بودایی در میانمار و هندوهای افراطی در هند، حملات جدیدی را علیه مسلمانان آغاز کرده‌اند و گویی، دین اسلام با جنگ‌های صلیبی عصر نوین در آسیا مواجه شده است.
وجود گروه‌های نژادپرست و ملی‌گرا در اروپا و مخالفت آنان با حضور مسلمانان در غرب، مطلبی است که همواره در صدر اخبار مهم جهان قرار دارد و همه کارشناسان درباره افزایش اسلام‌هراسی و حملات علیه بانوان محجبه مقیم اروپا هشدار می‌دهند ولی در همین نزدیکی‌ها، در همسایگی‌مان، عده‌ای از مسلمانان کشته می‌شوند، سلاخی می‌شوند و رسانه‌ها خیلی بی‌تفاوت از آن می‌گذرند؛ شاید فقط به این دلیل که این مسلمانان اروپایی نیستند!
مسلمانان روهینگیا طی سال‌های اخیر با مشکلات فراوانی مواجه بوده‌اند و کمتر کسی است که از رنج آنان و حملات بودایی‌های افراطی و کشتار وحشیانه زنان و کودکان این کشور خبر نداشته باشد. مسلمانان این کشور قربانی ملی‌گرایان بودایی شده‌اند که حتی حاضر به ارائه حقوق اولیه شهروندی نیز به آنان نیستند و پیروان اسلام را به عنوان تهدیدی برای مکتب بودایی می‌بینند. در همسایگی این کشور اما، جنایتی دیگر در حال رخ دادن است.
پیروزی حزب «بهاراتیاجاناتا» و جدی شدن نامزدی «نارندرا مودی»، رئیس این حزب برای نخست‌وزیری، نگرانی میان اقلیت مسلمان هندی را افزایش داده است چراکه مودی به نگرش نژادپرستانه علیه مسلمانان متهم است و کشتار سال 2002 مسلمانان در مقابل چشمان وی در ایالت «گجرات» یکی از نمونه‌های مهم بی‌تفاوتی وی نسبت به پیروان دین اسلام به شمار می‌رود.
کشتار 43 مسلمان در ایالت آسام و همز‌مانی آن با پیروزی حزب ملی‌گرای هندو، این سوال را در ذهن هر فردی ایجاد می‌کند که رابطه بین حامیان مودی با قتل مسلمانان بی‌دفاع این ایالت چه می‌تواند باشد؟ آیا جز این است که شاهد «گجرات دوم» در ایالت «آسام» هستیم؟ کشتار مسلمانان توسط ملی‌گرایان هندو و بودایی در دو کشور آسیایی که اتفاقا همسایه هم هستند، نه تنها نگران‌کننده بلکه نشان‌گر توطئه‌ای سازمان‌یافته برای تضعیف مسلمانان و مجبور کردن آنان به فرار از مناطق تحت سیطره افراط‌گرایان است.
نکته مهم و تفاوت اساسی بین اسلام‌ستیزی در غرب با اسلام‌ستیزی در هند و میانمار این است که اروپا در کنار احزاب سیاسی افراطی، گروه‌های چپ‌گرا هم دارد که تا حدودی برای کسب جایگاه، به وضعیت مسلمانان نیز توجه می‌کنند ولی در کشورهایی چون هند و میانمار با ساختارهای ضعیف اجتماعی و سیاسی، چنین فرصتی برای مسلمانان فراهم نیست و پیروان اسلام همواره باید در انتظار نتایج انتخاباتی باشند که خود نقشی در آن ندارند.
البته مشکل فقط به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ مسلمانانی که به دلیل خشونت‌های قومی و حملات بودایی‌ها مجبور به فرار از میانمار و سکونت در مرزهای هند شده‌اند، در وضعیت بسیار اسف‌باری زندگی می‌کنند و از داشتن امکانات اولیه برای زندگی هم محروم هستند و به قولی «از اینجا رانده و از آن‌جا مانده» شده‌اند.
دولت میانمار علی‌رغم فشارهای بین‌المللی حاضر به پذیرش روهینگیاها به عنوان شهروند نیست و مسلمانان هند نیز باید منتظر انتخاب نخست‌وزیر باشند تا بتوانند در مورد وضعیت آتی خود تصمیم بگیرند.
قرمزپوش‌های بودایی میانمار و حامیان مودی که «چای» را به عنوان نماد حزب خود انتخاب کرده است، سال 2014 میلادی را با رنگ خون و طعم چای آغاز کرده‌اند و هنوز مشخص نیست که ملی‌گرایی افراطی در این دو کشور، چه بر سر مسلمانانی خواهد آورد که در میان خشونت‌های قومی بودایی‌ها و هندوها قرار گرفته‌اند.
